Na sam początek...

♫  

„Ufałam Ci.

Bardziej niż samej sobie”

Miłość łączy się z ogromnym zaufaniem, poczuciem bezpieczeństwa oraz niepojętnym dla rozumu powiązaniem między dwoma, różnymi ludźmi. Miłość to uczucie tak ogromne, lecz zarazem niezwykle kruche i wymagające stałej opieki. Miłości nikt nie może posiąść na stałe. Nie można o niej powiedzieć, że się ją „posiada” i tyle. Żaden człowiek nie może czerpać z niej innych korzyści, gdyż to już wtedy nie jest prawdziwa miłość. Miłość to przynależność do drugiego człowieka, którego serce bije w identycznym tempie, co nasze. Miłość to obietnice pod postacią nieopisanego uwielbienia. To radość oraz uczucie spełnienia, które pojawia się każdego dnia zaraz po przebudzeniu. Miłość to wbrew pozorom nie „coś”. To „ktoś”. Miłość to idealizm w czystej postaci. Miłość to pielęgnacja, dbałość, troska. Miłość, to wszystko, co dobre. A przynajmniej tak mi powtarzali, kiedy byłam małą dziewczynką. Ale akurat ja byłam tą szczęściarą i odnalazłam w miłości to, czego inni mogli jedynie szukać. Odnalazłam siebie. Kawałek swojej zagubionej duszy. Związek w końcu w głównej mierze polega na tym, że musi być nam dobrze z tą osobą bez względu na miejsce, sytuacje czy humor. Nieważne czy zakochani byliby razem na imprezie, w domu, czy nawet w kościele. Jeden dla drugiego musi być najważniejszym i to ma wystarczać… Tylko ta wiedza jest potrzebna do tego, aby mieć u stóp cały świat. I nie… To nie jest chore stwierdzenie, które zakochane nastolatki postulują wokoło. To prawda. Uwierzcie mi. Znam to z autopsji. Bo tylko ja wiem, co czuję, gdy patrzę w jego niezwykłe tęczówki. Tylko ja wiem, jakie dreszcze przeszywają moje ciało za każdym razem, gdy mnie dotknie. Tylko ja znam jego duszę…

-Kocham Cię, wiesz?- powiedziałam z szerokim uśmiechem na ustach, leżąc na jego kolanach. Obydwoje wpatrywaliśmy się w błękitne niebo, milcząc. Kochałam milczeć w jego towarzystwie. Skrycie nasłuchiwałam się każdemu jego oddechowi. Najpiękniejsza melodia, jaką ktokolwiek byłby w stanie sobie wyobrazić…

-Tak, wiem. Powtarzasz mi to sto razy na minutę, Głuptasie- ucałował moje czoło, patrząc prosto w moje roześmiane oczy. Również się uśmiechał. Wspominałam już jak bardzo kochałam jego uśmiech? Był tak serdeczny, ciepły… Delikatny i nieśmiały… Uśmiech, który urządzał cały mój dzień... Mówiłam tak w ogóle jak bardzo go kocham?

-A nie zapomniałeś czegoś dodać do swojej wcześniejszej wypowiedzi?- nadal uśmiechałam się promiennie, siląc się na sztuczne urażenie. Usiadłam tuż obok ukochanego, opierając swą głowę o jego ramię. Nie lubiłam tego uczucia, kiedy zdawałam sobie sprawę jak bardzo jestem od Niego uzależniona. Byłam wręcz chora na jego punkcie. Chciałam go nieustannie mieć przed oczyma. Uśmiechać się w jego stronę. Czuć dotyk jego dłoni na swoim ciele. Wtulać się w jego ciepły tors. Dotykać jego delikatnego policzka. Całować jego usta. Jak najdłużej z nim rozmawiać. Nawet droczenie się z nim stało się częścią mojego życia, bez którego nie potrafiłabym normalnie żyć.

-Jessi…- matko… A czy ja już mówiłam, że kochałam, gdy w taki sposób zdrabniał moje imię?- Przestałem cię kochać… Ja już jestem tobą. Przecież bez ciebie, nie byłoby mnie…- mówił, obsypując moje dłonie subtelnymi pocałunkami. I właśnie to była jego cecha charakterystyczna. Nie mówił zbyt dużo o uczuciach. Nie szastał wyznaniami na prawo i lewo. Wypowiadał je tylko wtedy, gdy sytuacja naprawdę tego wymagała, a całą resztę trzymał głęboko w swoim sercu. Serduszku, które należało w całości właśnie do mnie.

-Ale powiedz, że mnie kochasz, dobrze?- a jednak… Nadal nalegałam. Chciałam usłyszeć te dwa słowa, zanim inne słowa wydostaną się z mojego gardła. Niekoniecznie zwiastujące coś dobrego…

-Kocham cię, Jessico…- wyszeptał, po czym złożył pocałunek na moich ustach. Słodki, delikatny, subtelny, lecz wyrażający więcej niżeli jakiekolwiek inne słowa. W całości odzwierciedlał jego charakter i delikatność, która go cechowała. Od samego początku czułam się przy jego boku jak lalka. Porcelanowa księżniczka, która na moment zagubiła się we własnym królestwie, lecz jej książę nigdy nie zrezygnował z jej poszukiwań. I właśnie to było najpiękniejsze…

-Muszę ci coś powiedzieć- westchnęłam, zakładając jeden z kosmyków włosów za ucho. No i ładnie… Już go zestresowałam. Wyprostował się w jednej chwili, jego oczy zeszkliły się, natomiast każdy mięsień został napięty jak struna. Nie tylko ja znałam go na wylot. To transakcja działająca w obie strony. Wiedział, że gdy zakładam włosy za ucho, sprawa jest poważniejszego kalibru.

-Słucham cię…- pogładził delikatnie moje plecy, próbując dodać mi wsparcia. Przekazać poprzez zmysłowy dotyk energii i pewności, że to właśnie przy nim mogę mówić o wszystkim, co jest dla mnie udręką. A on? On sam był pewien, że wszelkiego rodzaju troski odrzuci w kąt. Byleby jego księżniczka była naprawdę szczęśliwa…

-Michi…- zaczęłam, czując, iż łzy gromadzą się pod moimi powiekami.- Ja jestem chora… Poważnie chora…

~*~

Witam! Nie, nie. Od razu utnę wyobrażenia na temat tego, co mogłybyście tutaj z czasem zobaczyć.

Mimo wszystkiemu, możecie się spodziewać, iż nie będzie to opowiadanie tematyką podobne np. do „Szkoły uczuć” bądź „Nad życie”. Akurat o chorobie będzie tutaj najmniej. Obiecuję! :D Mam na to opowiadanie inną koncepcję. Jaką? Mam nadzieję, że pozostaniecie ze mną do samego końca, a także nie zanudzicie się czytając kolejne rozdziały, które będę tutaj publikować. ;))

Kto byłby zainteresowany, aby informować go o nowościach z boku znajduje się zakładka ‘informowani’.

Słowami wstępu… Prolog może nie wydaje się za bardzo zachęcający, aczkolwiek taki pomysł tkwił w mojej głowie od pierwszej myśli, która pojawiła się w mojej głowie odnośnie tego opowiadania. To wszystko będzie wyglądało inaczej, obiecuję!

Do następnego. ;**