Cztery

♫

„Przechodzisz obok,

 nasze oczy patrzą na siebie przez chwile,

myśli staczają walki, serca wybuchają.”

J.R.

Od niepamiętnych dla mnie czasów miałam raczej tendencję do pakowania się w kłopoty, gadania bzdur, których później żałowałam, robienia często wstydu i sobie, i swoim znajomym, ale także zbyt często przejmowałam się kompletnie nieważnymi rzeczami, najczęściej śmiałam się do łez oraz… zakochiwałam w kimś takim tak właśnie on. Ale on zawsze miał dla mnie czas. Cieszył się z tego, co ja, podobnie było ze smutkiem. Nie zliczę ile razy podczas naszej krótkiej znajomości, mówił mi, że mogę na niego liczyć. Mówił, że jest gotów w każdej chwili rzucić wszystko i przyjechać, aby mi pomóc uporać się z problemami. Dlatego dałam mu szansę. Wpuściłam do swojego życia. I… No tak. Dawno już nie myślałam o kimś w ten sposób. Zakochałam się. Stop! Nie, jeszcze nie kochałam. Po prostu, na razie się zakochałam, a to coś całkowicie innego, niżeli kochanie. Na prawdziwą, żywą miłość jest jeszcze czas. Należy odczekać swoje, aby otrzymać coś tak pięknego. Jednakże, w moim przypadku to już sukces. Pozbierałam się? Czy to oznacza, że moje serce powróciło do pełni sił? Wreszcie… Nareszcie być może pojawił się ktoś w moim życiu, kto spełni moje potrzeby. Ktoś, kto nie porzuci ani nie zdradzi. Kogoś, dla kogo słowo „zawsze” nie jest równoznaczne z kilkoma miesiącami. Kogoś, kto wysłucha, zrozumie, pokaże, że naprawdę mu zależy… Kogoś, kto po prostu będzie przy mnie…

-Nie ma mowy! Nigdy w życiu się na to nie zgodzę!- protestowałam, lecz na mych ustach gościł promienny uśmiech. Coraz częściej tam bywał, mimo że w moim otoczeniu nie znajdował się Michael. Cudowne uczucie, kiedy wiem, iż są jeszcze inni ludzie, którzy potrafią sprawić, że ten uśmiech się pojawia…

-Ale nie ma się czego bać- mówił, patrząc na mnie poważnym wzrokiem, lecz i tak potrafiłam dostrzec, że kąciki jego ust unoszą się ku górze. No tak… Śmiał się ze mnie i mojej fobii. Cóż, jeśli myślał, że tym swoim cudownym uśmiechem przekona mnie do swoich racji, to był w grubym błędzie. Ale zaraz… On dotknął mojej dłoni. Ba, gładził jej zewnętrzną część swoim opuszkiem. Nie, to i tak nie przyczyni się do zmiany mojej decyzji.- Będziesz tam przecież ze mną. Będę cię ciągle trzymał za rękę. Obiecuję, a kto jak kto, ale Thomas Diethart obietnic dotrzymuje. 

-Tak, jasne. I potem stracisz panowanie nad tym dużym czymś i…- drgnęłam, co było reakcją na samą myśl o lataniu w przestworzach.- Nie ma mowy! Źle ci tutaj ze mną na tym stałym, nieruszającym się, bezpiecznym lądzie?- spojrzałam na niego znaczącym wzrokiem.

-Jessi, o której się dziś spotykamy?- usłyszałam za swoimi plecami. Niezręczna sytuacja… Jak długo on tam w ogóle stał? I dlaczego nie wyczułam wcześniej, że Michi znajduje się tak blisko mnie? To ciut nienaturalne. Od nie wiem kiedy, potrafiłam nawet rozpoznać i dokładnie opisać sposób w jaki szura butami, podczas chodzenia, a teraz… coś zaczęło się zacierać… Dziwne.

-O tej godzinie, co zawsze- odpowiedziałam spokojnie, zerkając w stronę przyjaciela. Jednak, nie mogę ukryć, że był to wzrok przepełniony niezrozumieniem. Przecież rozmawialiśmy o tym jeszcze zanim rozpoczął się trening… Zanim dołączył do mnie Thomas… W ogóle, co on tutaj robił? Czemu nie trenował razem z resztą chłopaków?

-Mam nadzieję, że jeszcze jakoś na ciebie wpłynę- mrugnął do mnie Thomas, uśmiechając się łobuzersko. Zaśmiałam się. Nie umiałam inaczej reagować na jego pozytywny wyraz twarzy. Rozpalał i łaskotał mnie od środka. Coś takiego ostatnio czułam… Dobra, tym razem też zagalopowałam za daleko.-Jak już będziemy u góry, zobaczysz cały świat jak na dłoni. Przekonasz się, że to tak świetne uczucie, że potem nie będziesz chciała wyjść z helikoptera- mówił z pewnością.

-Miejsce też to samo, co zawsze?- kolejny raz wtrącił się Michi. Po co on pytał, skoro było to wiadome? Zawsze spotykaliśmy się w jednym miejscu, które było po prostu nasze. Jednak, nie o upewnienie się teraz mu chodziło. Wyczytałam to z wyrazu jego twarzy. Usta zwężone miał w wąską kreskę, oczy stały się oziębłe i oschłe, natomiast postawa, którą przybrał wyrażała jedynie niezadowolenie. Nie mam pojęcia względem czego albo kogo…

-Michi, przeszkadzasz nam w rozmowie- napomknęłam, patrząc na niego zawistnym wzrokiem. Najzwyczajniej w świecie czułam irytację. Chciałam wierzyć, że nie robi tego specjalnie, lecz po prostu umiałam dać temu wiary…

-Pytam, bo może poszlibyśmy do kina na ten nowy horror- dobra… Już przyznam się, że przez chwilę chwycił mnie za serce. Nie zapomniał… Pamiętał do dnia dzisiejszego, że horrory lubię oglądać tylko z nim, a na ostatnim spotkaniu właśnie poruszaliśmy temat nowego horroru, który właśnie wszedł na ekrany kin…- A przed tym jakiś obiad, co? Urwę się z treningu i prawie wszystko będzie pasowało.

-Thomas, chodźmy na spacer. Może w trakcie uda nam się porozmawiać w spokoju- bąknęłam, odwracając wzrok od postaci skoczka. Złość… Jedynie to czułam teraz do jego osoby. O co mu chodziło? Wiedział, jak ważny jest dla mnie Thomas… Rozmowy z nim, zwykła obecność i czas, który mi poświęcał… A i tak mimo to, nadal grał w swoją chorą grę. Tak postępują przyjaciele? Nie.

-Ktoś tu widzę jest o ciebie zazdrosny- powiedział mój towarzysz, gdy spacerowaliśmy już bezcelowo po niewielkim miasteczku. Zazdrość i Michi? Nie, nie. To nie mogło się ze sobą łączyć. On nigdy nie był zazdrosny. Ufał mi od samego początku, nawet wtedy, gdy… Koniec. Nie… Czemu za każdym razem muszę wywlekać przeszłość na wierzch?

-Ma ostatnio gorsze dni- przewróciłam oczyma, czując, jak sporej wielkości guła ugrzęzła w moim gardle. Dlaczego miałam złe przeczucia? No dlaczego moja intuicja była dla mnie aż taka wredna? Jak zawsze musiała paraliżować i obezwładniać…

-Właściwie, to dlaczego się rozstaliście?- i jak zawsze moja intuicja musiała mieć rację. Może dla innych opowieści o swoich ex nie byłyby kłopotliwe, ale mnie to najzwyczajniej raniło. Przypominało najgorszy okres w moim życiu, w którym umierałam nie tylko psychicznie, ale także fizycznie… I to w znaczeniu dosłownym. Umierałam.- Przecież takich drugich, jak wy nie szło spotkać nigdzie indziej. Nawet nasz Michi był jakiś inny- oho, uważaj sobie z tym „Waszym Michim”, bo kiedyś naprawdę nie wytrzymam i zwrócę ci uwagę, Diethart. To mój Michi! I to się nie zmieni.

-Nie powiedziałam ci o czymś wcześniej…- przystanęłam, patrząc na ciemne podłoże. Za każdym razem było tak cholernie trudno… Absolutnie za każdym razem, bez żadnych wyjątków…- W przeszłości byłam chora… Szczerze powiedziawszy, sama nie wiem jakim cudem wtedy po mnie nie przyszła…- kto nie przybył? Śmierć, mimo że ja w takich katuszach na nią czekałam.- Stwierdziliśmy wspólnie, że lepiej będzie jak się na ten czas rozstaniemy…- wyszeptałam ledwosłyszalnie.

 „Jessi… Nie umiem być z kimś, kto każdego dnia zagląda w oczy śmierci. Nawet nie masz pojęcia, jak tego nie chcę… Ale muszę… Muszę skończyć to, co zaczęliśmy…” -dokładnie tak wtedy powiedział. Tym samym aksamitnym barytonem, patrząc na mnie tymi samymi tęczówkami, które kiedyś wyznawały mi miłość. Wspólna decyzja? Najzwyczajniej kłamałam. Ale co miałam powiedzieć? Przecież prawda brzmiała okrutnie… Według niej, Michi byłby zwyczajnym potworem… A przecież on nie był i nie jest zły… Jest moim przyjacielem. Musiał tak zrobić, prawda? Musiał mnie zostawić… Nie… Stop, koniec. Ja nie mogę płakać. Nie teraz… Ale kolejny raz jest tak strasznie trudno utrzymać łzy na wodzy, bo to taki niewyobrażalny ból… Nikt nie ma pojęcia, co czuję, gdy słyszę w uszach jego przygnębiony głos, który obwieszcza mi taką wiadomość…

-I postanowiliście być przyjaciółmi?- przytaknęłam, nie mówiąc nic więcej. Już nie chciałam wypuszczać ze swoich ust kolejnego kłamstwa. To ja ubiegałam się i walczyłam o tą przyjaźń. O to, żeby mieć z nim jeszcze jakikolwiek kontakt… Namiastkę Michaela w swojej codzienności.- Jesteś niezwykle dzielna… Przebrnęłaś przez coś takiego… Jestem z ciebie cholernie dumny- przytulił mnie do siebie, co pozwoliło mi unikać jak na tę chwilę jego wzroku.

-Opłacało się dla takiej przyjaźni…- powiedziałam ochryple i tym razem bynajmniej to nie było kłamstwo. Przecież ta więź, która łączyła mnie z Michim to wszystko, co miałam cennego… Zaraz, nie… Teraz nieco się pozmieniało… Niedawno zyskałam dar od losu w postaci Thomasa i tego, co może mi zaoferować. A może bardzo wiele… Jednak, muszę pamiętać by nie bać się ryzyka. Bo jak można odnaleźć drugą połowę? Tylko i wyłącznie dzięki braku strachu, co do ryzyka, porażki, odrzucenia czy licznych rozczarowań. Ale pamiętajmy o jedynym... Nigdy nie wolno nam zaprzestać poszukiwań miłości. Ten, kto zrezygnował, automatycznie przegrał życie… Najprawdziwsza miłość tchórzom się nie zdarza… I taka jest bolesna prawda…

„Warto wierzyć, że to co najpiękniejsze

 dopiero przed nami.”

M.H.

Gdy jesteśmy młodzi, często nie wiemy jeszcze dokładnie czego tak naprawdę chcemy. Tym bardziej nie znamy do tego stopnia naszego serca, by móc zaspokoić jego ukryte potrzeby. Jednak, serce nie jest tak do końca niczym w życiu codziennym. Uczestniczy w naszym życiu. Ono nigdy nie da zepchnąć się na boczny plan. Przypomina nam o swoim istnieniu, chociażby w chwili, kiedy dręczy nas obawami, że coś istotnego przejdzie koło naszego nosa. Coś ważnego… Istotnego… Ucieknie i co potem? Czas będzie przepływał jak piasek przez palce. I… kończy się strachem. Panicznym lękiem, że jeśli od razu czegoś nie zrobimy, to nie uczynimy tego już  nigdy… Dlatego, by nie przegapić danej nam szansy, musimy na samym początku pogodzić się z przeszłością. Wszystko, co na tym świecie zdarza się w końcu tylko jeden raz. Jeśli ktokolwiek będzie uciekał od rzeczywistości, wskrzeszając wspomnienia, ominie go to, co wydarzyć się ma w następnej kolejności. Nie mogłem przegapić tego, co na mnie czekało. Nie mogłem pozwolić sobie na zaprzepaszczenie tego, co zdołałem w sobie już wykształcić od tamtego dnia… Zmieniłem się. Często słyszę to od innych osób. Nie zmieniłem się. To bzdura. Ja jedynie stałem się tym człowiekiem, jakim miałem być. Najwidoczniej moja droga wiodła przez kręte dróżki, bogate w kolce i przeciwności losu… Trudno. Musiałem zaakceptować swój los, uczucia, emocje. Żyłem tu i teraz. Nie kiedyś. Nie w okresie czasu, kiedy kwiaty były jeszcze różnobarwne…

-Czekałam na ciebie…- po raz pierwszy usłyszałem z ust Sarah taki chłód, pomieszany z obojętnością. Zresztą, nie uszedł mojej uwadze fakt, iż były to wyraźnie wymuszone przez dziewczynę odczucia. Znałem ją dosyć długo. Doszukałem się w jej głosie i spojrzeniu pierwiastka rozpaczy, a może i nawet histerii, która tłumiła wszystkie myśli. Wiedziała jednak, co chce zrobić i w jaki sposób. Domyśliłem się od razu. Takie rzeczy się czuje. Zwłaszcza po wydarzeniach, które w ostatnim czasie zafundowałem szatynce… A przecież nie chciałem źle… Nie chciałem jej ranić… Raz już kogoś w swoim życiu zraniłem. Wiem jak cholerny ból sprawiają łzy bliskiej osoby, która płacze właśnie z mojego powodu… Kiedyś… Te kilka lat temu obiecałem sobie, że już nigdy do czegoś takiego nie dopuszczę. Nieważne, co by się działo. Nieważnie, co bym myślał! Nie mogłem popełnić tego samego błędu, gdyż one służą jedynie do nauki, nie do ich ciągłego powtarzania…

-Też miałem taką nadzieję, że cię zastanę…- wiem, że to dosyć dziwnie zabrzmi, ale byłem pewien, że kiedy wrócę do domu, Sarah już nie będzie. Dobrze zrobiłaby, gdyby zostawiła mnie samego bez słowa. Zasłużyłem sobie na to…

-Sporo nad tym myślałam i nie widzę innego wyjścia…

-Poczekaj!- wyrwałem się, zapobiegając Austriaczce wypowiedzenia tych kilku słów, które zakończyłyby dosłownie wszystko.- Najpierw ja muszę ci coś powiedzieć i jest to naprawdę ważne. Mogę?

-Jak już musisz…- wzruszyła ramionami, nie zaszczycając mnie ani jednym spojrzeniem. Widziałem, że ukryty płacz powoli ją obezwładnia. Zaciskała mocno zęby, nie mogąc sobie pozwolić na wydobycie z siebie nawet jednego, cichego szlochu.

-Kocham cię…- zacząłem, po czym gruchnąłem przed dziewczyną na kolana. Ująłem jej dłoń, składając na niej delikatne pocałunki.- Wiem, że na ciebie nie zasługuję… Tak wiele razy się pomyliłem… Tak wiele razy cię zraniłem… Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, że partner ze mnie raczej marny, ale naprawdę jesteś dla mnie niesamowicie ważna…- mówiłem i dopiero wtedy spod powiek Sarah wydostały się srebrne łzy.-Nie zasługuję na ciebie, ale powiedz… Uczyniłabyś mi tą przyjemność i została moją żoną?- wyjąłem z kieszeni czerwone pudełeczko, w którym znajdował się srebrny pierścionek z brylantem. Niemal spanikowanym wzrokiem mierzyłem sylwetkę szatynki. Niedowierzała. Najzwyczajniej myślała, że śni…

-Tak!- krzyknęła wzruszona, a ja ubrałem z ulgą pierścionek na jej palec. Nie minęła chwila, gdy zamknąłem ją w swym żelaznym uścisku. Płakała. Ze wzruszenia, ale i tak czułem jej łzy na swojej koszuli. Tak oto dokonało się… Stała się rzecz, o którą nigdy bym siebie nie podejrzewał. Żenię się… A byłem już pewien, że zaprzepaściłem już dawno swoją szansę na małżeństwo.

-Tylko proszę… Nie traktuj tak Jessici. Tak naprawdę, to ona wylała kubeł zimnej wody na mój pusty łeb. Uświadomiła mi kilkoma słowami, jak bardzo jesteś dla mnie ważna…- wyszeptałem, po czym złożyłem na ustach Sarah delikatny pocałunek.

~*~

Witam, witam. ;**

Jestem z czwóreczką, a wraz z nią… wyjaśnienie wszystkiego. Zarówno czasu, kiedy to wszystko się rozgrywa, jak i tego, co ich poróżniło...
To co? Niedługo mamy wesele w opowiadaniu! :D Cieszycie się? ^^
Do następnego, Kochane. ;*
Pamiętajcie... Jesteście NAJLEPSZE. ♥