Pięć

♫

„Nie oddasz go za nic.

Ranicie się wzajemnie,

ale tak, żeby nie zabić.”

J.R.

Patrzyłam właśnie na chłopaka, który pokazał mi czym tak naprawdę w swej istocie jest miłość. Gdy po raz pierwszy wyszeptał do mojego ucha ciche „kocham cię”, pamiętam ten moment do dziś. Pielęgnuję go każdego dnia, aby już na wieki został w moim sercu. Owszem, większości pamiątek musiałam się pozbyć, lecz ta jedna była tylko moją chwilą i tylko ja wiem w jaki sposób motylki obudziły się w moim brzuchu, a ciało przeszyły dziwne dreszcze. Każde jego słowo było tym najcudowniejszym… Chyba już na zawsze tak zostanie, gdyż nikt nie posiada w barwie swego głosu tak ogromnej magii. Tak, to jest mój prywatny ideał. Mężczyzna, który jest idealnym przykładem dla innych, by pod jego wzór wybierać sobie partnerów, może przyszłych mężów. Mój przyjaciel. Można rzec, że drugi starszy brat. O, tak. Jestem szczęściarą, mając przy sobie takie osoby…

-W tym wyglądasz chyba najlepiej- powiedziałam, patrząc z zafascynowaniem na sylwetkę blondyna. Czułam… pustkę. Tak, dokładnie. Czułam się pusta od środka, a obawy rozdzierały moje biedne serce. To było już faktem. Michi się żeni… Wkracza w nowy etap, a przecież nie miałam stuprocentowej gwarancji, że chce, abym nadal uczestniczyła czynnie w jego życiu...

-I właśnie tutaj jest problem… Sarah nie podobają się tego typu garnitury…- mówił z konsternacją wymalowaną na twarzy. Westchnęłam cicho. Teraz to mnie zazdrość zżerała od środka. Sarah to, Sarah tamto… A gdzie w tym wszystkim było miejsce dla mnie? No tak… Przecież ja już się nie liczyłam. Nie byłam ważna, gdyż zawsze ważniejsza będzie ta druga. Ta zdrowa… Ta, która posiadała teraz jego serce…

-W takim razie weź ten- podałam mu garnitur koloru szarego, patrząc na niego ckliwie. Nie umiałam się opanować, mimo że tak usilnie starałam się to zrobić.. Nie umiałam… Nie umiałam…

-Dziękuję, że tutaj ze mną jesteś- wyszeptał, gdy znajdował się blisko mnie. Nie pamiętam właściwie, kiedy ostatni raz czułam jego oddech na swojej skórze jak teraz. Drgnęłam. Nie mogło obyć się oczywiście bez takiej reakcji z mojej strony…

-Ty zniosłeś zakupy ze mną, ja także zniosę. W końcu wybieramy garnitur na twój ślub, Michi…- odpowiedziałam również szeptem. Czemu on był tak blisko mnie? Niech ktoś zaraz mnie od niego odciągnie, proszę… Przecież ja zaraz nie wytrzymam… Pocałuję go, zważywszy na to, że jego zapach perfum robił z mojego mózgu istną sieczkę.

-No tak…- przytaknął, odsuwając się ode mnie. Ulżyło do tego stopnia, że omal nie wyrwało się z moich ust ciche „dziękuję”. Uratował naszą przyjaźń.

-Mój mały Michi się żeni…- westchnęłam, lecz uśmiechałam się w jego stronę. Mimo to, że obawy jedynie narastały, cieszyłam się z tego, że jest szczęśliwy. Skoro czułam wszystko to, co czuł on, tak samo było z radością i zadowoleniem. Odczuwałam ją na swojej skórze, bo na jego twarzy gościł uśmiech…

-Mały Michi?- zaśmiał się, obejmując mnie ramieniem. Nie, Michi… Proszę, nie teraz. Nie w takiej chwili, kiedy naprawdę nie mam nad sobą panowania…- A kiedy potańczę sobie na twoim weselu, staruszko?- ucałował mnie w czoło. Często tak robił. Lubiłam to, bo choć na te ułamki sekund czułam się ważna w jego życiu. Czułam się, że jestem człowiekiem, który naprawdę może być kimś więcej, niżeli zwykłym śmiertelnikiem. W zasadzie… Byłam kimś więcej. Byłam przyjaciółką.

-Przymierz jeszcze ten- wskazałam palcem na garnitur o jeszcze innym odcieniu szarości.- Sądzę, że chyba jednak w tym będzie ci zdecydowanie lepiej…- dodałam bezbarwnie, uciekając od tematu mojego związku z Thomasem. Było dobrze. Tak. To chyba najwłaściwsze określenie naszej relacji. Czułam się doskonale w jego towarzystwie. Jego pocałunki bynajmniej nie paliły mojej skóry. Potrafił sprawić, że się uśmiechałam… Czegóż chcieć więcej? Szczególnie od mężczyzny…

„Wszystko się powtarza.

Dopasowujemy się do zużytych formułek,

uczymy się jak idioci już dawno wykutych ról.”

M.H.

-Nie mogę uwierzyć, że faktycznie się żenię- powiedziałem z lekkim strachem w głosie, gdy w końcu wyszliśmy ze sklepu, w którym spędziliśmy dobre kilka godzin. „Przymierz jeszcze ten”, „Ściągaj to paskudztwo. W tym będzie ci lepiej”, „W tym wyglądasz jak Filemon, a nie przyszły pan młody. Ubierz ten.” i jeszcze wiele, wiele innych zdań będzie odbijało się w mojej głowie już chyba na zawsze. Ale mam szczęście, bo to był jej głos… Ten sam, który kojarzył mi się tylko i wyłącznie z jej ciepłym i promiennym uśmiechem…

-Spójrz, do czego ta miłość może nakłonić człowieka… Głupieje i dobrowolnie wyrzeka się wolności- mówiła z zadumą, patrząc tępo przed siebie. Szliśmy wolnym krokiem, wdychając chłodne powietrze, które orzeźwiało moje myśli.

-Szczerze, boję się, że ją zranię… Może nieświadomie, ale zranię… Nie chcę, żeby płakała, rozumiesz?- tak, jak kiedyś zraniłem właśnie moją rozmówczynię. Tak samo, jak ona płakała właśnie z mojego powodu… Przyjaciółkę, która jednak została. Nie dała się złamać bólowi, a przezwyciężając wszystkie bariery i przeciwności losu, podarowała mi coś tak pięknego.

-Płacz nie jest w zasadzie całkiem zły, Michi- zatrzymała się, patrząc na mnie zamglonym wzrokiem. Nie jest zły? Jest czymś do czego nie mogę dopuścić. Rani nie tylko płaczącego, ale również tego, przez kogo całe to zamieszanie… Płacz to ból i przekazywane cierpienie.- Tak naprawdę, to on przemywa oczy z tych paskudnych rzeczy, które człowiek widział w swoim cierpieniu…- najwidoczniej była w tym specjalistką, mimo że ja tak bardzo tego nie chciałem…

-Dziwne…- stwierdziłem zmieszany, mając świadomość, że Jessi faktycznie doskonale wie o czym tak naprawdę mówi… Ależ ja musiałem ją zranić…

-Nie masz się czym przejmować, naprawdę- podeszła do mnie na niebezpiecznie bliską odległość. Kładąc dłoń na mój policzek, uśmiechała się subtelnie, a w jej niebieskich tęczówkach coś zabłysło. Błagam, niech ona się odsunie… Niech zginie, przepadnie, a najlepiej teraz w trybie natychmiastowym się odsunie, bo najzwyczajniej już się nie powstrzymam. Zaraz posmakuję smaku jej ust, jednakże zaraz czując gorycz utraty przyjaźni…- Jest ktoś, kto zna cię lepiej niż ja?- pokiwałem przecząco głową.- Prawidłowa odpowiedź- uśmiechnęła się jeszcze szerzej. I… Czułem jej słodki oddech na swojej szyi. Moje ciało zaczęło niemiarowo drżeć, a nad ciałem powoli kontrolę zaczęły przejmować zmysły.- Nigdy nie chciałeś od życia księżniczki z bajki, tylko prosiłeś o bajkę z księżniczką…- wyszeptała na moje ucho, po czym spuszczając uprzednio wzrok, odsunęła się. Księżniczka, powiada? Bajka? Ja już chyba dawno wypadłem z takiego układu…

„By wschód miał sens,

a zachód znaczenie...”

J.R.

Każda kobieta w swoim życiu potrzebuje mężczyzny, które spełni rolę pudełka do lodów, gdy jest jej źle. Potrzebuje muzyki, której będzie słuchać o każdej porze dnia i nocy. Pragnie ciepłej herbaty, która będzie ogrzewać ją w mroźne dni. Chce mieć w swoim posiadaniu pamiętnik, który będzie powiernikiem wszystkich sekretów i nawet najmroczniejszych sekretów. Pożąda kołdry, którą będzie opatulała się każdej nocy. Pragnie kogoś, kto będzie tym najważniejszym, a kto mógł być lekarstwem na to wszystko? Mężczyzna. Odpowiedni mężczyzna. Wybranek zakochanego serca kobiety, która tak bardzo go potrzebuje. By mieć się do kogo uśmiechać. By mieć z kim porozmawiać od serca. By mieć komu zaufać. By miała komu oddać się w całości, a przede wszystkim… ofiarować zakochane serce,  nad którym miałby już władzę. A wtedy… dzieje się rzecz niezwykła. Od tamtej pory nie liczyło się już „ja”, lecz „my”. Wspólne potrzeby, plany na przyszłość, marzenia stają się jednością. Podczas tego procesu powstaje jedna dusza i jedno serce, które żyje i funkcjonuje w głębi dwóch ciał. A co najważniejsze? Nieważne czy to pierwsza miłość, czy może już pięćdziesiąta z kolei. Miłość, którą czujemy w teraźniejszości zawsze należy traktować jak tą jedyną, niepowtarzalną, wyjątkową. Ostatnią, która może nas spotkać…

-Zostaw te pudła- zeskoczyłam z blatu mebli kuchennych, lądując tuż przed Austriakiem. Na jego twarzy w ciągu sekundy zagościł półuśmiech, którego niestety nie umiałam już odwzajemnić. To, co zalegało na dnie mej duszy, było zdecydowanie zbyt potężne… Za dużo jak na jeden dzień… Za dużo…

-A myślałem, że masz lęk wysokości- tym razem jego uśmiech nabrał wyraz łobuzerski, co sprawiło, że ostatecznie dałam mu lekką sójkę w bok. To, że bałam się latać, to czysty fakt, ale… Bez przesad. Blatu mebli kuchennych jeszcze się nie boję.

-Nie masz takiego dziwnego przeczucia, że to wszystko wokół nas dzieje się w zbyt szybkim tempie?- wspominałam wcześniej, że mój związek z Thomasem wkroczył na ten etap, podczas którego zakochani mieszkają razem?

-Nie masz czego się bać- opuszkiem kciuka gładził z wyczuciem i delikatnością mój policzek. Jego delikatność była czymś, czego przez tak długi czas poszukiwałam. Czego potrzebowałam w swojej codzienności. Co było marną imitacją szczęścia i podróbką tego, co czułam niegdyś, ale jednak uśmierzało ból i to w dosyć skuteczny sposób. – Wszyscy robią takie kroki w przód. Sama zobacz, nawet Michi się żeni. Zaproponowałem, byś przeprowadziła się do mnie dlatego, że uważam, iż to odpowiedni czas, a ty jesteś odpowiednią osobą.

-Kocham cię…- wyszeptałam cichutko, patrząc z większą ulgą prosto w jego ogromne, czekoladowe tęczówki. Przymknęłam na chwilę oczy, wtulając się w jego umięśniony tors. Było mi tak cholernie dobrze… Ciepło, miło... Czułam wreszcie, że cokolwiek znaczę dla kogoś. Że jestem kimś dla kogoś, nie ja dla wszystkich, a ja dla nikogo, jak było w ostatnich latach.

-Też cię kocham- odpowiedział z uczuciem, które mocno ścisnęło mnie za serce.-I będę powtarzał ci to każdego dnia po setki razy, bylebyś przestała się bać…- o nie… Akurat to, byłoby najgorsze z najgorszych możliwych rzeczy, które mógłby uczynić. Słowa wypowiadane zbyt często, tracą na wartości. Nie jest inaczej z tak ważnymi wyznaniami, które, owszem, chciałam słuchać, lecz wszystko należy robić delikatnie i z umiarem.-A teraz muszę wnieść resztę twoich rzeczy. Już niedużo mi zostało.

-Pudła poczekają- zatrzymałam go, chwytając jego dłoń, która po chwili mocniej uścisnęła moją. Bezcenna chwila, podczas których chciałam zatrzymać czas.-Nie uciekniesz mi tak szybko- wysapałam pomiędzy kolejnymi pocałunkami, które zdołaliśmy sobie ofiarować. Tak zaborcze, namiętne i drapieżne… Takie, jakich już dawno nie czułam. Te same, które rozpalają nasze zmysły do czerwoności. Pożądanie, które przeszywa dwa ciała, osiągało wręcz apogeum. Bo każdy dotyk, ruch, gest, cichy jęk nie był bez znaczenia. Każdy z nich posiadał swą własną, odrębną historię. Był jedną z kropel ogromnego oceanu namiętności, na którym właśnie szalał sztorm…

-Przepraszam, że przeszkadzam w tejże jakże pięknej dla was chwili…- usłyszeliśmy głos, który niespodziewanie przerwał wszystko. Wiatr ucichł, emocje opadły, a zostały jedynie płytkie oddechy, jako pozostałości po tym, co jeszcze przed nami.- Musimy pogadać, Thomi.

-Kto to jest?- spytałam Thomasa, którego nadal trzymałam w mocnym i zwartym uścisku, kurczowo trzymając się jego porozpinanej koszuli. Kolejny raz… Znowu… Ile razy te cholerne złe przeczucia będą mnie jeszcze nawiedzać? Może to i często przestrzega przed złymi wyborami, ale jest niezwykle uciążliwe w życiu na co dzień, kiedy czeka się na coś, co ma nastąpić, lecz niewiadomo kiedy ani jaki kształt ma ten oczekiwany twór…

-Co ty tutaj robisz?- warknął w jej stronę, a chwilę, gdy wymieniali złowrogie spojrzenia, wykorzystałam na ubranie z powrotem koszulki, którą jeszcze niedawno zdarł ze mnie Austriak.- No czego ty jeszcze tutaj szukasz?! Wynoś się stąd, natychmiast!- jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby tak krzyczał. Z nienawiścią. Wyraźną wrogością. Możliwe, że nawet bólem, którego nie potrafił się wyzbyć…

-Możemy porozmawiać w cztery oczy? To ważna sprawa- mówiła dosyć spokojnie, mierząc badawczym wzrokiem moją postać. Czułam jej niechęć. Zielone oczy prześwietlały mnie na wskroś, lekko mnie przerażając, bowiem jeszcze nikt nigdy nie patrzył na mnie w ten sposób. Chociaż… Sarah… Zresztą nieważne.

-Skarbie, zostaw nas, proszę, samych- powiedział do mnie łagodnie, składając na mym czole subtelny całus.- Niebawem wrócę do ciebie- mrugnął w moją stronę, a ja posłusznie zniknęłam po chwili za jedną z ścian. Cóż… Nic nie mówili, żebym oddalała się tak daleko, by zupełnie nic nie słyszeć. A nawet jeśli tak… Tak łatwo nikt się mnie nie pozbędzie.

-Całkiem ładna ta mała- i jak tu się nie wściekać, kiedy ktoś tak bezczelnie mówi o mnie za moimi plecami?!- Tylko zastanawia mnie jedno…- usłyszałam stukot jej wysokich obcasów. No tak, zbliżyła się do Thomasa. Jak jeszcze raz to zrobi, to przysięgam, że nie wytrzymam i naprawdę cała tapeta jej odleci… -Od kiedy wolisz niewinne sierotki Marysie, zamiast drapieżnych kobiet, które naprawdę wiedzą, że są kobietami?

-Od kiedy zaczęłaś się interesować moim życiem, Eva?- Eva… Czyli tak musiała mieć na imię ta tleniona blondyneczka w przykrótkiej spódnicy…- Wcześniej jakoś mało cię to wszystko obchodziło. Żyłem, to żyłem. Nie, to nie i tyle. Na nic nie zwracałaś uwagi, tym bardziej na mnie- mówił z pretensjami i żalem, lecz właściwie czemu gościły w jego głosie? Żył teraz przy mnie, nie przy Evie…

-Spotkajmy się na nieco bardziej neutralnym gruncie. Jutro, godzinę i miejsce podeślę ci w sms’ie- chciała neutralnego gruntu? Czyli przyszła po coś ważnego. Bardzo ważnego może nie tylko dla niej, ale dla mnie również. I co ja o niej wiedziałam? Stosunkowo niewiele. Miała zielone tęczówki, które z pewnością uwiodły już niejednego mężczyznę. Była farbowaną blondynką, a jednak mimo to ten blond jedynie dodawał jej tego przysłowiowego „pazura”. Ubierała się wyzywająco. Pewnie stąpała po Ziemi. Osiągała zawsze to, czego zapragnęła. A i jeszcze jedno… Była byłą dziewczyną Thomasa. I to wystarczyło… Wystarczyło do tego, by Michi już mógł przygotowywać się na odczuwanie mojego bólu...

~*~

A więc wyłoniłam nos zza książek i zjawiam się wraz z nowym rozdziałem. ;)

Mamy nową bohaterkę. :) Co myślicie? Polubicie Evę? ^^ 

Z racji, że następny najprawdopodobniej za tydzień, już dziś chciałam życzyć powodzenia wszystkim gimnazjalistom!

Nie dajcie zjeść się nerwom, a na pewno będzie dobrze. ;* Niech moc będzie z Wami!