Trzy

♫ 

„Poukładaj mnie,
kawałek po kawałeczku.”

J.R.

Miłość to nie jest, nie będzie i nie może być najzwyklejsze, pospolite uczucie. To nie jest żadne przyzwyczajenie, jak próbują sobie wmówić ludzie, którzy boją się przywiązania. Miłość to również nie troska czy wdzięczność. Tutaj należy uważać. Mieć się ciągle na baczności, aby nie mylić uczuć. Miłość to szaleństwo! Serce, które wali jak szalone. Światło, które oślepia, nieważne czy z zachodem słońca, czy też dopiero wschodem. A przede wszystkim… Miłość to chęć wstania z łóżka, chociażby tylko po to, żeby spojrzeć w oczy swej drugiej połówce. Jeśli kogoś prawdziwie kochamy, to właśnie ta osoba jest naszym ideałem, dlatego właśnie nie warto wcześniej szukać tylko i wyłącznie ideałów, które zewnętrznie zbliżają się do naszych najlepszych gustów. Ideałem jest osoba, z której potrafiliśmy uczynić bóstwo przez naszą miłość i chęcią pozostania przy nim już na wieki wieków… Jednakże, pierwszą trudnością, którą napotkamy na swojej drodze, to na pewno wyznanie miłości. Pamiętajmy o jednym! Mówiąc komuś „kocham cię”, obowiązkowo trzeba mieć świadomość, że to coś znacznie większego, niżeli zwykłe słowa. To przede wszystkim wyznanie, które do czegoś zobowiązuje. Jest świadectwem i dowodem na to, że chcemy dbać o tę drugą osobę. Kochać ją. Poświęcać jej jak najwięcej czasu. Szkoda jedynie, że niewiele ludzi tak naprawdę o tym wie…

-Świetnie wyglądasz- szepnął na moje ucho, krocząc pod rękę ze mną po dużym placu, na którym hulał wiatr. Czułam jak się czerwienię, dlatego nie miałam odwagi, by spojrzeć w jego oczy. Nie teraz, kiedy moja skóra na twarzy przypominała bardziej truskawkę.

-Dziękuję- powiedziałam cicho, patrząc na koszulę, którą zakupiłam razem na zakupach  z Michaelem. Uśmiechnęłam się pod nosem na samo wspomnienie naszej eskapady. Za każdym razem mina konającego łabędzia na jego twarzy, była dokładnie taka sama. Zupełnie tak, jakby wyuczył się jej na pamięć i postępował nieustannie według tego samego schematu. Doradca też z niego niestety żaden. Cokolwiek bym nie przymierzyła, ba… Mogłabym nawet wdziać na siebie worek na śmieci, on i tak wypowiedziałby swoją formułkę: „Wyglądasz cudownie. Kupuj i wychodzimy”.

-Dżess, słuchasz mnie?- zaraz… Cholera! Odpłynęłam! I kolejna wtopa. To normalne, że myślałam o Michim, podczas randki? Dziwne, bo sama nie potrafiłam odpowiedzieć sobie na to pytanie. I… Jak on mnie w ogóle nazwał? Czyżby zdrobniał moje imię? Zapiszczałam w środku. Ale… I tak znałam słowo, które brzmiałoby zdecydowanie lepiej.

-Wybacz, zamyśliłam się na chwilę- przyznałam, przystając na chwilę. Stałam jak wryta, patrząc na sporych rozmiarów helikopter. Momentalnie zrobiło mi się niedobrze. Serce podeszło mi do gardła, a ciało wbrew mojej woli zaczęło drżeć. No tak. Odruch bezwarunkowy na samą myśl o lataniu…

-Co się stało?- spytał troskliwie, uśmiechając się subtelnie. Patrzyłam maślanym wzrokiem prosto w jego oczy. Głębokie… Tak wiele mówiące… Mające tak wiele magii w sobie… Były cudowne. Zaczarowane i z pewnością mogę stwierdzić, że będą mi się one śniły po nocach.

-Okłamałam cię…- nie dość, że wariatka, która nawija jak najęta, niesłuchająca tego, co mówi, to jeszcze kłamczucha. Mój obraz w jego głowie musi być naprawdę niesamowity…- Tak naprawdę nie interesuję się tym czymś…- machnęłam ręką, wskazując na okazałą maszynę.- Wręcz przeciwnie… Cholernie boję się tego czegoś… Latanie, to raczej nie moje drugie imię…

-To po co te podchody, Dżess?- spytał nad wyraz łagodnie, mimo że ja przygotowałam się już do ostrej bury. Zaciskałam mocno swe powieki, by nie widzieć zawodu i złości w jego pięknych oczach. Zamiast tego, poczułam na swym policzku jego ciepłą dłoń. Uśmiechnęłam się, powoli otwierając oczy.

-Bo najzwyczajniej chciałam się z tobą umówić- odpowiedziałam bez zbędnego skrępowania. Po co miałam drugi raz popełniać te same błędy, kłamiąc? Nie było sensu tego powtarzać. Kto jak kto, ale ja byłam osobą, która uczyła się na własnych błędach.

-To co? Jakaś restauracja? Kino?- pytał, a na jego twarz wkradł się grymas zamyślenia. Bez zastanowienia pociągnęłam go za rękę, pewnie krocząc przed siebie.

-Tutaj widzę całkiem ładną trawkę. Aż prosi się, żeby na niej posiedzieć i po prostu porozmawiać- uśmiechnęłam się, co on odwzajemnił. Skoro zachwycałam się jego tęczówkami, to teraz jestem zmuszona tak samo intensywnie myśleć o jego cudownym uśmiechu. 

„Będę myślał ile dałbym komuś,
Kto by czas zawrócił,
Kto by zatrzymał wskazówki,
Tylko na ten jeden moment,
W chwili, w której Cię poznałem,
Poszedłbym już w drugą stronę.”

M.H.

Przecież gdyby mi nie zależało, już dawno bym zrezygnował, prawda? Nie traciłbym czasu i nie poświęcał jej tak wiele czasu. To nic, że pomiędzy tym wszystkim i tak tęskniłem bądź czekałem, mimo że nie wiedziałem na co. Prawda stała zdecydowanie po mojej stronie. Nie walczyłbym, gdyby Sarah była dla mnie kompletnym zerem. Nie przejmowałbym się tym w takim sposób, gdyby nasz związek nic dla mnie nie znaczył. Po prostu, bym odszedł. Znalazł jakąś inną, która mogłaby w jakiś sposób załatać tą niewyobrażalnie dużą dziurę i po sprawie. Skreśliłbym brązowooką już na zawsze. Ale ja trwałem dalej. Powinna to docenić, czyż nie? W jakiś sposób przywiązać wagę do tego, że trwałem przy niej i trwałem, mimowolnie przywiązując się coraz bardziej. Czy nie widziała tego, że każdego dnia walczyłem to, żeby zakochać się w oczach i uśmiechu? Nie rozumiała tego? Przecież chęci miałem jak najbardziej szczere. To nie była już moja wina, że ideał miałem tylko jeden. Jedyny. A tkwił on w niskim, kruchym ciałku, które swymi niebieskimi tęczówkami rozświetlały nawet nieprzeniknione ciemności, a uśmiechem naprawiał świat…

-Jeszcze raz poproszę to samo- zwróciłem się do młodego barmana. Nie ma co… Jessi na pewno by mnie pochwalała za przepijanie swych problemów alkoholem… Już widzę, jak nosi mnie na rękach. Cóż, naszczęście jej tutaj nie było, zatem hulaj dusza, piekła nie ma! I pomińmy fakt, że właśnie tkwiłem w uciążliwym bezruchu, który bezpośrednio zmusił mnie do tego, co aktualnie robiłem.- Czyli mówisz, że masz na imię Hannah?- spytałem tym razem wysoką brunetkę, która swymi ciemnymi oczami lustrowała każdy mój ruch.

-Idziemy od razu do mnie czy do ciebie?- usiadła na moich kolanach, składając na mojej szyi delikatne, aczkolwiek niepozbawione drapieżności, pocałunki. Odchyliłem na moment głowę, przyłapując się na tym, iż mimowolnie mruczę.

-Wiadomo, że do mnie- przemówiłem, przełykając kolejny kieliszek gorzkiego trunku, który pod mój nos podstawił barman. Ot, właśnie chwila, w której wystawiłem samego siebie na własną śmierć. Przecież wiadomo, że ze mną mieszkała Sarah. Cóż… Wtedy jeszcze chyba nie do końca zdawałem sobie z tego sprawy. W mojej głowie jedynie huczało z powodu głośnej muzyki oraz nadmiaru spożytego alkoholu. Nie myślałem. Nie wiedziałem do końca nawet kim jestem. Sam nie byłem nawet w stanie stwierdzić czy na pewno chcę iść za tą dziewczyną. Robiłem jedynie to, co podpowiadały mi instynkty. Poderwałem się z zajmowanego wcześniej miejsca, ruszając niepewnie przed siebie.-Idziemy- wyciągnąłem rękę w stronę brunetki, by w jej towarzystwie udać się do mojego mieszkania…

∞

Nie tak trudno jest zdjąć ubrania i uprawiać seks. To żadna nagość. Prawdziwą nagością możemy nazwać dopiero czas, kiedy odkryjemy przed drugą osobą wszystkie swoje troski, lęki. Zwierzymy jej się ze wszystkich tajemnic i absolutnie wszystkich przemyśleń, które krążą bądź krążyły w naszej głowie. Bo wówczas z czym zostajemy? Z niczym. Absolutnie niczym. Wszystko, co posiadaliśmy wcześniej, zniknęło. Tajemnicą, którą byliśmy do niedawna, zniknęła wraz z wyznaniami, którymi podzieliliśmy się z drugą osobą, której ufamy bezgranicznie. Nic dziwnego, że w dzisiejszym świecie ludzie wybierają jedynie nagość pod względem fizycznym. Nawet po fakcie, nie dręczą ich żadne wyrzuty sumienia czy strach, że w razie zdrady, zostaną z niczym. Uważają wówczas, że mają honor. Bzdura, przynajmniej według mnie. Nic nie jest warta duma ludzi dwulicowych, gdyż to właśnie dwulicowość stała się jedną z najpopularniejszych chorób cywilizacyjnych. Zwykła gra pozorów… Fałszywe uśmiechy…

-Nareszcie wróciłeś!- usłyszałem zniecierpliwiony głos, który przepełniony był złością. Lecz w tym wszystkim można było doszukać się uczucia. Troski, która łączyła się właśnie z miłością, którą Sarah żywiła wobec mojej beznadziejnej osoby.-Michael!- krzyknęła, lecz to nie spowodowało, że się opamiętałem.-Co to znaczy?! Kim ona jest?!- krzyczała, patrząc zaszokowanym wzrokiem na mnie oraz na brunetkę, która po usłyszeniu krzyków Sarah, zaprzestała zaborczych pocałunków, których stałem się godny.

-Hannah- oznajmiłem z lekkością. Jak dobrze, że wcześniej coś skłoniło mnie, żeby zapytać brunetkę o jej imię. Zawsze to inaczej wyglądało, że chciałem iść do łóżka z kobietą, której znałem imię. Chociaż… Nie. I tak brzmi idiotycznie.- Idź już. Mamy lepsze rzeczy do roboty- słaniając się po nogach, pociągnąłem brunetkę przed siebie.

-Stop!- wrzasnęła na cały regulator.- Hannah już dziękujemy. Wynoś się z naszego domu!- krzyknęła, wskazując brunetce drzwi. Ta, bez żadnego słowa więcej, wyszła, zostawiając za sobą jedynie trzaśnięcie drzwi. I zostałem. Sam na sam z Sarah. Patrzyła na mnie w taki sposób, jakby… Sam nie wiem. Podejrzewam, że nawet gdybym był trzeźwy, nie umiałbym rozszyfrować tych uczuć i emocji.- A z tobą porozmawiam, ale kiedy już dojdziesz do siebie. Połóż się- popchnęła mnie na kanapę, gdzie ostatecznie zasnąłem…

„Każdy chyba w życiu posiadał człowieka,
z którym łączyła go tak cholernie dziwna więź.
I nie było to uczucie - absolutnie.
Było to coś w rodzaju przywiązania,
chęci powiedzenia wszystkiego -
było to takie dziwne 'coś' czego nie da się zapomnieć nigdy.”

J.R.

To naprawdę smutne, że tak wiele par zapomina o tym, że małe kryzysy czy też wątpliwości są naturalnymi składnikami związków, których nie sposób się pozbyć albo wytępić, czy ignorować. To zresztą nie jest ważne. Najbardziej liczy się to, aby wszystkie przeciwności losu przekształcić w budulec do jeszcze większego i trwalszego uczucia. Głębokie, prawdziwe uczucie nie rodzi się z dnia na dzień. Jeśli kochamy i czujemy to, to już sukces. Jednakże, to zdecydowanie za mało, aby móc się tym żywić do końca swoich dni. Prawdziwe uczucie, to przede wszystkim gotowość do zainwestowania niezliczonej ilości energii i sił we wspólną przyszłość, mimo tak wielu trudności i przeszkód na drodze, którą kroczą zakochani… Nikt wcześniej nie mówił, że miłość będzie łatwa, bezproblemowa i lekka. Wprost przeciwnie. Ale czy właśnie nie to czyni ją aż tak piękną?

-Cześć, przyszłam do Michaela- jak przystało, przywitałam się z brązowooką brunetką, przekraczając próg mieszkania mojego przyjaciela. Nie znałam jej dosyć dobrze. Jedynie z widzenia czy opowieści Michiego. Jakoś on nigdy nie chciał, byśmy się poznały, może nawet bliżej zaznajomiły, czego do końca nie rozumiałam… Chcąc, nie chcąc, i tak mnie dopadły. Przyszły do mnie przypuszczenia, których obecności próbowałam się tak często wystrzec. Może Michi robił to specjalnie? Może nie chciał mnie ranić ze względu na naszą wspólną przeszłość? A może to Sarah była temu zdecydowanie przeciwna? Sama nie wiem… Ale nie znałam partnerki życiowej mojego przyjaciela, co jakże mocno mnie niepokoiło…

-Domyśliłam się, że nie do mnie- burknęła pod nosem, a jej chłód względem mojej osoby czułam nawet przez sporą odległość, która nas dzieliła. W nieopisany sposób miałam wrażenie, że mnie nienawidzi. Jej wzrok o tym mówił. Tak oschły. Wyprany z uczuć… Pusty…

-Nie przyszedł na umówione spotkanie… Nigdy wcześniej tego nie robił… Pomyślałam, że może coś się stało…- mówiłam w dosyć nieskładny sposób, próbując złożyć jedno spójne zdanie, co w rezultacie nie do końca mi się udało. Zdecydowanie nie pomagał jej surowy wzrok, zwłaszcza wtedy, gdy de facto znajdowałam się na jej terytorium. Nie przez przypadek Michi wcześniej wypalił z pomysłem, że dla naszej przyjaźni będzie o wiele lepiej, gdy znajdziemy sobie miejsce, które będzie tylko nasze. W ten sposób odkryliśmy naszą kawiarnię… Ale dopiero teraz to do mnie doszło, dlaczego tak o to zabiegał. No tak… Sarah… Wszystko zrozumiałam.

-A stało się. I to bardzo wiele. Otóż, wczoraj twój ukochany Michi przyprowadził sobie do domu panienkę… Szkoda, że znajdowałam się wówczas w domu. Zepsułam im najwyraźniej ciekawy wieczór- mówiła z przekąsem, nie spuszczając z mnie oka. Miałam coś na twarzy czy coś? To nienormalne, że ktoś aż tak intensywnie się komuś przyglądał…

-Co zrobił?!- pisnęłam cienko. Nie zważając na nic więcej, ominęłam szatynkę, znajdując się już w wewnątrz. Czułam jak krew w moich uszach pulsowała, zagłuszając jakiekolwiek myśli. Michi? Mój rozsądny, poukładany Michi?- Gdzie on jest?

-Śpi na kanapie- odpowiedziała obojętnie, lecz w tej samej chwili stanęła przede mną postać wysokiego blondyna, który patrzył na mnie oraz Sarah zaspanym wzrokiem. Drapał się leniwie po głowie, nieustannie ziewając.

-Musicie tak wrzeszczeć już z samego rana?- wykrztusił, a na jego twarzy pojawił się wyraźny grymas bólu. Czyżby właśnie teraz odzywał się wczoraj spożyty alkohol? Dobrze! Teraz niech cierpi! A przynajmniej w ten nieszkodliwy sposób.

-Musimy!- wrzasnęłam na całe gardło, mierząc go rozzłoszczonym wzrokiem. Dostrzegł sposób w jaki na niego patrzę. Niemal natychmiastowo otrząsnął się, lustrując dokładnie walkę, którą toczyłam z własnymi myślami.- Co ty, do cholery, wyprawiasz?! Piłeś!- popchnęłam go niemocno, uderzając pięścią o umięśniony tors chłopaka.- Ty nie pijesz! Nigdy wcześniej nie piłeś!

-A może najpierw byś się ubrał?- wycedziła szatynka przez zaciśnięte zęby. Spojrzałam na nią zdezorientowana i co zobaczyłam? Zazdrość całkowicie obezwładniła jej ciało. Nawet ja nie spostrzegłam, że Michi jest w samych bokserkach. Zresztą, co to miało do rzeczy?Przecież to wręcz niedorzeczne, bo co ma piernik do wiatraka? I właśnie wtedy się na chwilę zatrzymałam. Zastopowałam myśli, spoglądając z konsternacją na szatynkę. Zazdrość... Zazdrość obezwładniła jej ciało. Zazdrość kierowała jej ciałem. Zazdrość uczyniła z niej innego człowieka... Zazdrość, która zaślepiała zdrowy rozsądek.

-Spokojnie. Widziałam go już w wersji, jak go matka na świat wydała- umiejscawiając swój wzrok z powrotem w tęczówkach Michaela, kolejny raz rozpoczęłam konwersację samym wzrokiem. Tak porozumiewaliśmy się najskuteczniej. Zwłaszcza, kiedy były pomiędzy nami osoby trzecie. A Sarah? Zaraz po moich słowach, ze zgorzkniałą miną wyszła w tempie szybkiego marszu z mieszkania. Cholera… Nie chciałam źle… A jak wyszło? Jak zawsze, czyli tragicznie…

~*~

Wreszcie! Wreszcie nastała przerwa świąteczna! ;D

Cieszycie się tak samo jak ja? ^^

Co do trójeczki... Cóż, będę się starała, aby rozkręcić nieco akcję, bo jak na razie to nie ma się bardzo czym zachwycać. ;p 

Zatem do następnego, Kochane. ;**