Dwadzieścia cztery

♫ 

„Czas zapomnieć, że był.

Zniszczyć w sobie wspomnienia, które wciąż jeszcze ranią.

Wyrzucić z serca wszystkie słowa, wszystkie gesty,

najsłodsze pocałunki i najpiękniejsze spojrzenia.

 Pozbyć się widocznych śladów jego obecności.

Czas żyć życiem, nie Nim.”

J.R.

-Marco…- zaczęłam, kryjąc na chwilę twarz w dłoniach.- Źle się z tym czuję. Ktoś może umrzeć przez to, że to właśnie ja dostałam szansę. Czy ja na nią w ogóle zasługuję?- tak właśnie wyglądała rzeczywistość. Jest wiele chorych, którzy nigdy nie dożywają szansy przeszczepu szpiku kostnego. Dzięki temu, że mam tak wspaniałą rodzinę, mama została dawcą szpiku dla mnie. Niszczyło mnie to. Sama świadomość, że ktoś stracił życiową szansę na moją korzyść. Będę żyć, lecz… czy nie za wysoką cenę? Przecież nie muszę żyć, prawda? Jestem wrakiem. Nie tyle fizycznym, co psychicznym.

-I zapisałaś sobie wszystko? Wiesz jak masz postępować? Może warto byłoby jeszcze wrócić się do tego lekarza i podpytać o różne rzeczy?- kolejny raz dzisiaj pytaniami bombardował mnie Marco, skutecznie odwracając kota ogonem. Uśmiechnęłam się blado, patrząc na brata, który jak zwykle… panikował. Nie można było inaczej nazwać jego zachowania.

-Marco, uspokój się- odezwałam się ze spokojem, czochrając czuprynę blondyna.- Jestem po przeszczepie, a nie demencji. Uspokój się. Wdech i wydech, słyszysz?- uśmiechnęłam się weselej, muskając policzek Marco na pożegnanie.- Wpadnij wieczorem na kolację. Póki jesteś w Austrii, muszę się tobą opiekować, bo inaczej ta twoja Caroline urwie mi głowę.

-Jessica…- chwycił mnie za rękę, wyraźnie nad czymś rozmyślając. Miałam wrażenie, że coś przede mną ukrywa. Że istnieje coś o czym boi się mi powiedzieć. Dziwne…- Pamiętaj, że nie warto ryzykować. Nie idź w przepaść i postaraj się wybaczyć, by zyskać bardzo, bardzo wiele- zmierzyłam go wzrokiem pełnym niezrozumienia, po czym wysiadłam z samochodu piłkarza, biorąc ze sobą swą podręczną torbę. A więc jestem. Dostałam nową szansę. Szansę na normalne życie. Po tak długim czasie spędzonym w szpitalu poznałam w końcu samą siebie. Jestem, bo tak było mi pisane. Musiałam tak długą drogę odbyć, by w końcu zrozumieć, jak żyć. Od dziś pragnęłam być szczera aż do bólu, ciesząc się każdą chwilą w życiu. Szanować tylko prawdziwych przyjaciół, czekać cierpliwie na spełnienie marzeń. Teraz nie mam już wyjścia. Muszę walczyć dzielnie z przeciwnościami losu, by nie zawieść mojego dawcy. Człowieka nieznanego dla mnie, lecz tego, który przyczynił się do budowy mojego życia. Lepszego życia… Muszę żyć mimo wszystko. Będzie trudno. Cholernie trudno. Jednakże nic nie było trudniejszego od widoku, który zastałam w mieszkaniu. Wydałam z siebie jedynie cichy jęk zaszokowania, po czym czułam jak zostałam zmrożona.

„Doskonale znam to spojrzenie - smutne,

nieobecne, pełne tęsknoty za czymś,

czego się pragnie ponad wszystko na świecie.”

M.H.

Przyjaźń damsko-męska jest jak bilet w jedną stronę. Nie zdajemy sobie nawet sprawy, kiedy zaczynamy podróżować, lecz wiemy dokładnie kiedy to wszystko się skończy. Miłość niszczy wszystko. To, co było, nie wróci. To droga w dół. Nic poza tym. Co potem? Wielkie sprzątanie po nieszczęśliwej miłości. Po wielkiej miłości sprząta się bardzo długo i we łzach. Człowiek ma zakodowane w głowie, że wszystkie pamiątki po ukochanym powinny wylądować w kuble na śmieci, ale co z tego, że wie? Nic wielkiego. Każdy skrawek papieru o czymś przypomina. Wspomnienia wracają. Uderzają w serce człowieka szczęśliwe chwile, wspólne marzenia, plany, chwile, po których miało być jeszcze piękniej. Co jest  w tym wszystkim najlepsze? Zakochani robią wszystko razem, nie zdając sobie sprawy, że to może być ten ostatni raz. Dlatego też, zamiast sprzątać, kiedy wszystko definitywnie się skończy, upycha się wszystko po szufladach, półkach oraz w głowie to, co zostało po miłości, nawet jeśli byłaby to nic nieznacząca sekunda spędzona wspólnie…

-Jessi…- zacząłem banalnie, wydobywając z siebie jedynie pisk. Sam nie wiem, co było tego przyczyną. W jej towarzystwie nigdy nie odczuwałem takiego strachu bądź skrępowania jak teraz. Na dodatek… Ona była tak piękna. Rzadko kiedy mogłem zobaczyć ją w takiej formie. Rozpromieniona, pewna siebie, pełna wdzięku, którego nie da się nabyć w żadnym firmowym sklepie. Można jedynie czasem udawać, że się go ma, jednak wtedy nie ma się go tak naprawdę. Piękno kobiety nie przejawia się w ubiorze, lecz tym co posiada w swojej duszy.

-Jessica- poprawiła mnie, spoglądając prosto w moje oczy. Nigdy wcześniej nie widziałem w nich tyle lodu. Nigdy…- Czego tutaj chcesz? Jak się tutaj w ogóle znalazłeś?- spuściłem wzrok, nie potrafiąc wytrzymać dłużej tej obojętności w jej oczach. Obojętności na moją osobę…

-Marco mi o wszystkim powiedział…- przyznałem szczerze.- To cud… Prawdziwy cud…- dodałem po chwili, czując jak stopniowo wzruszenie ogarnia mnie zewsząd. Jednakże, czy można to określić w inny sposób? Nie. To cud… Dar od niebios. Kolejna szansa. Dla Jessi. Dla mnie…

-Możliwe- wzruszyła ramionami, rzucając klucze na komodę obok.- Ale nie zamierzam o tym rozmawiać z tobą. Każdym, ale nie z tobą- dopowiedziała, zrzucając z siebie płaszcz.

-Pogubiłem się w tym wszystkim- westchnąłem, wypuszczając z płuc powietrze.- Przepraszam cię, Jessi. Ty ucierpiałaś na tym wszystkim najbardziej. Znowu poczułaś się zdradzona, opuszczona przez osobę, która kocha cię najbardziej na świecie…- spojrzałem na nią bezsilnym, lecz szczerym wzrokiem.- Popełniłem masę błędów… Żałuję ich i to cholernie, ale…- zawahałem się, głośno przełykając ślinę.- chciałbym prosić o szansę…

-Po co ty mi to właściwie mówisz, skoro i tak wiesz, że nie masz na co liczyć?- no tak… Czytała ze mnie jak z otwartej księgi. Widziała strach i przerażenie w moich oczach. Potrafiła dotrzeć do najgłębszych zakamarków mojej duszy, wyczytując z nich treści przydatne dla niej.

-Bo cię kocham…- wydukałem żałośnie, spuszczając wzrok na jasne podłoże. Byłem żałosny, brzmiałem żałosnie… Cały byłem żałosny. Nawet mój żywot ociekał jedynie żałosnością oraz żałosną miłością, którą pomimo upływu tak wielu lat, nie straciła na swej potędze ani trochę.

-Czasem miłość nie wystarcza…- powiedziała z zadumą.- Tak mówiłeś, a ja zaprzeczałam. Teraz jednak wiem, że miałeś rację- z premedytacją przypominała mi to, co najbardziej bolało. Słowa, które stały się moją bronią w walce z rzeczywistością. Ale przecież powrót do byłego partnera jest procesem bardziej złożonym, niżeli może się wydawać. Nie wraca się do drugiej osoby, tylko i wyłącznie z samej miłości. Wraca się, aby móc codziennie patrzeć w te same tęczówki. Powraca się do dotyku koniuszków palców, za których dotykiem tęskni nasze ciało. Wraca się do uśmiechu, który rozjaśniał nawet szary dzień. Cofa się do człowieka, od którego staliśmy się uzależnieni…

-Kiedy byłaś w szpitalu… Ja… Szukałem cię… To nie tak, że wróciłem wtedy, kiedy problemy się skończyły… Szukałem i dopiero Marco powiedział mi, jak wygląda sytuacja…- zacząłem swe gęste tłumaczenia, nie wiedząc dokładnie dlaczego postępuję właśnie w ten sposób.

-Ponoć kiedyś też bardzo ci na mnie zależało. Kiedyś też nie wyobrażałeś sobie beze mnie życia…- mówiła, jakby ignorując moje wcześniejsze słowa.- Po co to wszystko, skoro przestałam być bez ciebie bezwartościowa, kiedy przestało być pięknie?

-Pomiędzy nami nigdy nie było pięknie- odezwałem się twardo, próbując wszystkimi swoimi siłami utrzymać łzy na wodzy.- Ale to jest właśnie miłość. Bo widzisz… Jeśli naprawdę kogoś kochasz, to nie zrezygnujesz z niego nigdy, słyszysz? Rozumiesz mnie? Spójrz na moje usta- zażądałem, co ona posłusznie wypełniła.- NIGDY. Mógłbym popełnić nawet najbardziej poniżający czy niewybaczalny błąd, po którym nie powinienem ci się już nigdy pokazywać na oczy, ale to nie o to chodzi w miłości. To właśnie to uczucie napędza mnie i dodaje nadziei, że jeszcze kiedyś będzie pięknie. Ale to działa w dwie strony. Choćby nie wiem co ktoś uczynił, powiedział, gdzie był i z kim, musi być to nieważne. Zawsze się wraca, kiedy ktoś jest naprawdę ważny, choćby niewiadomo jak mocno zranił. Czekasz i zastanawiasz się, co on może teraz robić. Patrzysz całymi dniami na telefon w oczekiwaniu najmniejszego znaku życia. Jeśli kogoś naprawdę kochasz, to walczysz o niego. Bezwarunkowo. A wiesz dlaczego w tej walce nie ma zasad? Bo ta osoba jest osobą, która trzyma na tym świecie.  Jest nie tylko tlenem, lecz sensem naszego życia. Wszystkiego… Wzlotów, upadków. Myślisz pewnie dlaczego upadków, tak?- przytaknęła niemo głową, a z jej oczu zniknął odpychający chłód.- Bo gdy się podnosisz, to robisz to tylko i wyłącznie dla tej ukochanej osoby. A walka toczy się o coś najważniejszego. O szczęście tej osoby oraz nasze. O radość z każdego dnia, każdej chwili, która spędzona była wspólnie… Tak, to właśnie jest miłość w moim mniemaniu.

-Ale ile razy można przechodzić przez to samo, mówiąc, że to już ostatni raz?- pod jej powiekami zebrały się łzy. Drgnąłem. Nie chciałem, aby one tam były…- Czas nieubłaganie pędzi przed siebie, a my ciągle stoimy w tym samym miejscu, żywiąc się bajeczkami. Zrozum, że ja już nie mam na to ani czasu, ani siły… Nie mogę marnować daru, który dostałam kosztem innego ludzkiego życia, żeby zaspokoić ciebie i twoje potrzeby!- zakończyła krzykiem, który okazał się być bardziej krzykiem rozpaczy i bezsilności.- Kiedyś kogoś i tak pokochasz…

-Kiedyś?- prychnąłem zirytowany.- Być może. Kochałem już w końcu Sarah. Ale wiesz co? Nikogo nie pokochałem nawet w połowie tak bardzo jak ciebie, mimo że to i tak cholernie dużo!- uniosłem się niepotrzebnie.- Zrozum, proszę, że dla niektórych istnieje tylko ja jedna osoba… Nikt inny nie pasuje. Nikt inny nie trafia do serca w ten sposób…

-A myślisz, że mnie jest z tym łatwo?!- wybuchła w końcu, opierając się o ścianę.- Jest mi cholernie trudno, ale co mam zrobić?! Muszę się nauczyć żyć bez ciebie. Jak na razie wszystko układało się coraz lepiej. Żyłam bez ciebie, przywykłam do tego po części, ale ty znowu wszystko zniszczyłeś! Tutaj są drzwi!- podeszła do drzwi, otwierając je przede mną.- Mam jeszcze sporo do zrobienia- dodała nieco spokojniej.

-Uwierz mi, że próbuję uciec…- szepnąłem, stając naprzeciwko Jessi.- Jednak, twoje oczy za każdym razem nakazują mi zostać…- styknąłem się z nią czołem, podziwiając w ciszy błękit jej nieziemskich tęczówek.

-Nie stój tak blisko mnie, proszę…- wyszeptała, zaciskając mocno swe powieki. Wyczułem, kiedy na jej ciele pojawiły się dreszcze. Za każdym razem tak na nią działałem. Podobało mi się to…- Odsuń się, błagam…

-Jessi, ja muszę wiedzieć czy znowu mnie pokochasz…

~*~

Ta dam! Tak oto dobrnęliśmy do ostatniego rozdziału. ;) Tym razem pojawił się także Michi i... co dalej? 
Dobrnęłam właśnie do tego momentu, że nie mam pojęcia w jaki sposób to zakończyć. Mam totalną pustkę w głowie i pałętam się pomiędzy jedną, a drugą decyzją. Proszę, pomóżcie mi! Chyba tylko Wy, moje najdroższe czytelniczki, wiedzą, jak naprawdę powinno zakończyć się to opowiadanie. Od razu mówię: nic nie jest jeszcze przesądzone. Wasze słowa mają ogromny wpływ na dalszy rozwój sytuacji, bo ja naprawdę nie mam pojęcia, co dalej robić z naszymi bohaterami... Pomóżcie, proszę... ;*
Druga sprawa. Ostatnio Dowiedziałam się, że zostałam nominowana do konkursu na Skoczne Opowiadanie Wakacji! Z tego miejsca gorąco chcę podziękować Gess, dzięki której mam okazję dostąpić tego zaszczytu. 
Tutaj ---> LINK 
znajduje się sonda, w której możecie wziąć udział i zagłosować na Wasze ulubione opowiadanie. Nie, nie namawiam Was, byście głosowały akurat na moje opowiadanie. Każdy powinien zagłosować wg własnego uznania. Nie chcę wyłudzać od nikogo głosów. Sądzę bowiem, że jeśli naprawdę na to zasłużyłam, to i zawsze jakaś nagroda do mnie przyjdzie. Zachęcam jednak do tego, aby zajrzeć na listę i oddać głos na jedno ze swych ulubionych opowiadań. Pamiętajcie, że dla każdej pisarki to niesamowite wyróżnienie, uśmiech, a może i nawet łzy wzruszenia! Głosujcie, głosujcie! ♥
Ach, tak i jeszcze jedna sprawa organizacyjna... Kochane, na Wasze blogi będę zaglądać w weekendy. Niestety, ale już odczułam poważne skutki szkoły i drugiej klasy liceum na swojej skórze. Przedmiotów coraz więcej, czasu coraz mniej. Także nie martwcie się, jeśli nie będzie mnie pod rozdziałem w tygodniu, dobrze? Ja przybędę i wiedzcie, że czytać będę na pewno! ♥ Przysięgam na mały palec! ;D
Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam moim nieco długim monologiem. Już kończę,  a za tydzień przybędę z epilogiem, na który Wy i Wasze słowa mają ogromny wpływ.
Buźka. ;*