Dziewięć

♫ 

„Potem serca cerujemy jak kieszenie
i wmawiamy sobie,

że miłości nie ma…”

J.R.

Tak dłużej nie mogło być… Mijały tygodnie. Ba, nawet lata. Jednego dnia było lepiej, innego znacznie gorzej. Jakoś to się plotło. Nie jakoś oszałamiająco wspaniale i beztrosko, ale jakoś szło ślamazarnie na przód. Pamięć… To ona stała się najgorszym wrogiem. Niczego nie dało się zapomnieć, mimo że tak bardzo bym tego pragnęłam. Po prostu się nie dało i co tu więcej mówić? O czym mówiłam? O swoim dotychczasowym życiu. Tym samym, które od dziś miałam zamiar zmienić. I była to najrozsądniejsza decyzja, którą niestety zawdzięczałam Evie oraz Sarah. Nie było mi przyjemnie patrzeć, jak ktoś stopniowo zajmował moje miejsce. To uczucie nie do opisania. To ono odbierało mi resztki pewności siebie oraz poczucia, że mogę znaczyć coś więcej. Całe życie jednak nie można się nad sobą użalać. W końcu wraz z podmuchem odnawiającego wiatru wstałam i powiedziałam sobie, że stać mnie na lepsze życie, które spędzę nie w uwięzi serca i uczuć. Chciałam się uśmiechać. Tak zwyczajnie się uśmiechać, nawet sama do siebie. Tak mimo wszystko, spróbować żyć na nowo. Przestać żyć w klatce zbudowanej z mieszanki wspomnień i niespełnionych marzeń. Dać z siebie wszystko. Nie tylko dla siebie, lecz dla ludzi, który byli warci tego uśmiechu. Ci, którzy ze mną byli wtedy, gdy potrzebowałam ich najbardziej i teraz pomimo zapomnienia, nadal są…

Usiadłam na miękkiej kanapie w salonie mojego nowego, aczkolwiek starego,  mieszkania. Wokoło widziałam jedynie kurz oraz pudła, w których znajdowały się moje rzeczy. A więc nowy początek pełną gębą... Skuliłam się w kłębek, patrząc tępo przed siebie. Ile razy tak naprawdę można kochać? Czy raz zraniona tak dosadnie, będę potrafiła jeszcze kiedykolwiek się odbudować? Dostałam nową szansę. Biała kartka leżała przede mną, a ja jako jedyna trzymałam w swej dłoni flamaster, którym będę zapisywać kolejne wydarzenia z mojego życia, które w pełni ukształtują mnie jako człowieka. Ale czemu było tak cholernie trudno? Zwyczajnie ciężko bez jego głosu, który zawsze podpowiadał mądrze. Bez tego nieśmiałego uśmiechu. Bez ciepła… Jego ciepła… Przymknęłam na chwilę powieki, głęboko wzdychając. Cóż, omal nie zakrztusiłam się zaległym kurzem, ale to już szczegół. Dawno tutaj mnie nie było… Bardzo dawno… Zaniedbałam własną rodzinę.  Miałam tak wiele… Miałam zawsze wyjście awaryjne, lecz nie… Ja mimo to wolałam tkwić w martwym punkcie… Ale… przynajmniej w tym martwym punkcie był on…

-W co ty się bawisz?!- dostawałam omamów. Dałabym sobie głowę uciąć, że słyszę właśnie głos Michaela. Ale nie… To niemożliwe. Jest przecież teraz na podróży poślubnej, wraz z kobietą, która okazała się zostać wredną szantażystką. O, tak… Jest moc. – A teraz co?! Udajesz, że mnie nie słyszysz?! Co ty, do cholery, odwalasz?!- czemu ten Michi w mojej głowie jest aż tak nerwowy?

-Zaczynam nowe życie- powiedziałam, będąc przekonana, iż kompletnie tracę zmysły. No tak… Gadam sama do siebie. To na pewno nie mogło być zdrowe. Ale przecież tutaj odpowiadałam tylko przed sobą. Nikim innym.- Bez ciebie…- dopowiedziałam szeptem, czując że łzy wiszą na koniuszkach mych rzęs.

-Beze mnie, powiadasz?- zabrzmiał zgorzkniale do tego stopnia, że w końcu otworzyłam oczy i… pierwsza myśl, to ta, która potwierdzała, że jestem idiotką, która już spaliła na panewce. Michi był żywy. Wcale nie był wytworem mojej wyobraźni.  I patrzył na mnie tymi swoimi oczami… A w nich? Zawód. Zdenerwowanie. Rozdrażnienie. Dziwny pierwiastek strachu…  To teraz będzie się działo…

-Ty nie powinieneś być teraz z Sarah na jakiejś plaży czy coś?- poderwałam się niemal natychmiastowo, kierując swe kroki w stronę nierozpakowanych pudeł, którymi miałam się zająć, byleby tylko nie spojrzeć prosto w jego oczy…

-Ty także powinnaś być teraz gdzie indziej, niż jesteś teraz- wypomniał tym swoim gorzkim głosem, którego odsłony po prostu nienawidziłam. Za każdym razem przypominał mi on bowiem o tym, że to ja jestem czemuś winna. Że to ja zawodzę. Że sieję wokół żal i rozczarowanie… Ale czy tak właśnie wyglądała rzeczywistość? Może to po prostu manipulacja z jego strony? Nie… Co ja w ogóle wygaduję?! O czym ja myślę?! Tracę zmysły… Nie daję rady… Dłużej tak nie pociągnę.

-Michael…- zawsze był to „Michi”. Czemu odstąpiłam od tej złotej zasady?- Nie możesz mieć mi za złe tego, że chcę być w końcu szczęśliwa albo chociaż odrobinę szczęśliwsza, niżeli jestem teraz- mówiłam półszeptem i… dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, iż naprawdę nie jestem szczęśliwym człowiekiem. Wprost przeciwnie… Byłam cały ten czas nieszczęśliwa. Akurat w takiej chwili sobie to uświadomiłam. Teraz. Po tylu latach życia w niełasce szczęścia…

-A nie możesz być sobie szczęśliwsza w Austrii?!- drgnęłam, co było reakcją na jego krzyk. Nigdy wcześniej nie podniósł w moim towarzystwie głosu. Nie w ten sposób…

-Nie…- wyszeptałam ledwosłyszalnie, opierając się o ogromny stół w jadalni. Dlaczego mój Michi przybierał teraz tak egoistyczną postawę? Jeśli on mnie nie rozumiał, to kto nikt nie będzie w stanie tego zrobić…

-Niby czego ci brak w Austrii?!- bywały właśnie chwile… może dokładniej mówiąc, ułamki sekund, kiedy modliłam się, aby przestał krzyczeć. Mógł teraz zrobić, powiedzieć absolutnie wszystko, lecz nie krzyczeć…

-Teraz będziesz mi prawił kazania, tak?!- wszystkie możliwe bariery pękły. Tama wezbrana już nie wytrzymała. Bałam się samej siebie. Nie wiedziałam, co powiem bądź zrobię. Gnałam przed siebie, zostawiając za sobą jedynie kurz. Oczywiście w sensie metaforycznym, mimo że kurzu tutaj akurat nie brakowało…- Masz żonę, stałe zajęcie, wszystko, czego nie mam ja! Nie jesteś sam w przeciwieństwie do mnie! Niedługo pewnie pojawi się ktoś trzeci w waszym życiu…- zapiałam nienaturalnie, ściszając swój głos.- W Austrii mam jedynie ciebie, a tutaj? Tu mam rodzinę, brata, starych znajomych… Byli przy mnie od zawsze, nieważne co działoby się w moim życiu, będą i teraz- oszalałam? Chyba tak… Właśnie od tego zaczęło się to, czego się obawiałam. Wymierzyłam strzał prosto w jego serce. Ugodziłam, nie potrafiąc się powstrzymać… Przecież nie mogłam mu mieć za złe, prawda? Przeszłość była przeszłością. Nieważne, że mnie bolała. Nieważne, że potwierdzała, iż nic nie znaczę, kiedy przestaje być kolorowo. Ważne było to, że ja nie mogę mieć tego za złe. Nie mogę obwiniać innych za swoją chorobę. Nie mogę się nią dzielić. Nie mam prawa do siania bólu…

-Czyli  chcesz się mnie całkowicie pozbyć, tak?- po co pytał, skoro znał odpowiedź? To bez sensu… Zrobiłabym wszystko, co tylko w mojej mocy dla jego dobra. Myślałam, że wiedział, iż jest dla mnie nieopisanie ważny. Czemu nie potrafił jedynie zauważyć, że teraz nadszedł czas na mnie? Że też potrzebuję normalnego, ułożonego życia…

-Tego nie powiedziałam- bąknęłam zirytowana. Na tę chwilę miałam jedynie wrażenie, że chce wszystkim, w tym mnie, udowodnić, że to on ma rację. Że nie powinnam wyjeżdżać z Austrii. Że nadal powinnam tak marnie egzystować, jak dotychczas. Że znowu każdy kolejny dzień miał się wiązać z walką o przetrwanie…

-Jak ty sobie to wyobrażasz?! Jak chcesz, żeby nasza przyjaźń przetrwała taką odległość?!- krzyczał dalej, lecz już nie sam ton budził we mnie przerażenie. Słowa, które wypowiadał… One brzmiały jak pożegnanie…

-I to jest właśnie twój problem!- kolejny raz podniosłam głos o dwa tony.- Ciągle skazujesz wszystko i wszystkich na niepowodzenie! Nie wierzysz, że coś od tak może się po prostu udać!- i tutaj miałam na myśli jeden, konkretny przykład. Bynajmniej nie rozchodziło się o moje nowe życie w Niemczech. Nie powiedziałam i nie powiem nigdy tego głośno, lecz najczęściej wydaje mi się, że on nadal nie potrafi uwierzyć w to, że żyję… -Jest XXI wiek. Istnieje coś takiego jak na przykład internet bądź telefon. Nie rób problemu tam, gdzie go nie ma!

-Nasza przyjaźń tego nie przetrwa, czy ty tego zwyczajnie nie umiesz zrozumieć?- nieco się uspokoił, lecz nadal słyszałam gorycz w jego głosie. Nikt nie jest w stanie pojąć jak bardzo mnie to raniło, lecz zarazem denerwowało…

-To może nie powinniśmy się przyjaźnić?- naprawdę to powiedziałam? Ta, która niegdyś z takim uporem walczyła o tę przyjaźń… Ot, ironia losu. Los kolejny raz się ze mnie śmieje… Chichocze, a ja słyszę go w swojej głowie…- Najwidoczniej i ja, i ty mamy nieco inne mniemanie na temat przyjaźni, więc czemu tkwimy jeszcze w tym beznadziejnym układzie? Przestańmy się znać i tyle. Sprawa załatwiona, każdy z nas będzie zadowolony, jak nigdy dotąd.

-Skoro tego właśnie chcesz…- powiedział twardo, nadal parząc w moje oczy. Co odebrało mi całkowitą nadzieję? Fakt, że nic w nich nie zauważyłam. Nawet żalu, którego byłabym powodem. Niczego… Tylko to utwierdziło mnie w przekonaniu, że wszystko, co wcześniej myślałam, że między nami jest, w rzeczywistości nie istniało… Nigdy… - Powodzenia w tym twoim „nowym życiu”- wycedził z wyraźną niechęcią, po czym zostawił po sobie jedynie dźwięk trzaśnięcia drzwi, który odbijał się od gołych ścian. Już nie mogłam dłużej wstrzymywać płaczu. Zsunęłam się bezsilnie po ścianie, zataczając się własnymi łzami. I co teraz? Pustka. Ciemność. Brak Michiego. Brak czegokolwiek, co mogłoby napędzać jakoś moje życie. Stara to prawda, że kiedy człowiek posiada dużo, to nie potrafi tego docenić. Miałam praktycznie wszystko. Miałam Michaela przy swoim boku, a to było najważniejsze… Właśnie w takiej chwili, jak ta, zrobiłabym wszystko, by usłyszeć jedno ciepłe słowo, które by do mnie skierował. Jedno słowo… Wystarczyłoby w zupełności… Ale czy nie jest prawdą, że aby zrobić krok w stronę szczęścia, najpierw trzeba wyrzucić ze swojego życia ludzi, którzy przeszkadzają w osiągnięciu tego stanu? To niezaprzeczalna prawda, która sprawdza się w każdym przypadku. Pytanie: czemu tym kimś musiał być akurat Michi? Strach… Teraz to jego bezkształtną postać potrafiłam dostrzec wśród ciemności. Bo najbardziej boję się właśnie wolnego czasu, kiedy obudzą się we mnie wspomnienia, a zarazem odżyją obawy o inną przyszłość…

-Michael?- poderwałam się, słysząc, że drzwi wejściowe otwierają się, a do środka ktoś wchodzi. Nadal miałam nadzieję. Tak głupią, naiwną, kruchą, ale wierzyłam… Resztkami swoich sił jeszcze ufałam losowi, że nic nie jest bez znaczenia. Najwidoczniej, myliłam się…

-Nie, to tylko ja- usłyszałam znajomy mi głos, a jego właściciel usiadł po chwili obok mnie. Zmierzyłam jego sylwetkę zamglonym wzrokiem, niezdarnie wycierając ściekające po moich policzkach łzy.- Co jest? Dlaczego płaczesz?- objął mnie, głaszcząc delikatnie moje ramię. Spojrzałam na niego z jeszcze większym niezrozumieniem.

-To ja powinnam cię pytać, co ty najlepszego wyprawiasz?!- krzyknęłam, nagle stając na równych nogach. Cała drżałam, a moje ciało jakby na chwilę było jak z galarety. Cóż, jeszcze nie zdążyłam ochłonąć po wcześniejszych wydarzeniach, lecz to nie oznaczało, że nie mogłam wyjaśnić innych spraw, które nie dawały mi spokoju…

-O co chodzi?- naprawdę nie wiedział, czy udawał? A może inaczej… Nie miał pojęcia, że ja wiem i to dostatecznie dobrze musiało go wystraszyć…

-A czy to moje nagranie mają dwie niezrównoważone wariatki, kiedy jestem w zakładzie bukmacherskim i obstawiam wynik?!- wykrzyczałam prosto w jego twarz, na której po chwili pojawił się grymas zaskoczenia, połączony z czynnikiem przerażenia.- Nic mi teraz nie powiesz?!- drążyłam dalej w odpowiedzi na milczenie z jego strony.

-A co mam ci powiedzieć?- burknął pod nosem, chowając twarz w dłoniach. Nadal drżałam, jednocześnie obserwując jak ciało blondyna wyrywa się spod jego kontroli. Jak to jest, że ludzie sami sobie wilkiem? Dlaczego los zawsze w ten sposób najbardziej upokarza człowieka?

-Marco, jesteś piłkarzem światowej klasy! Nie reprezentujesz byle kogo! Skąd u ciebie ta lekkomyślność?!- chyba już od Michaela udzielił mi się ten bezradny krzyk, którym nie mogłam i tak nic ugrać, ale w skuteczny sposób rozładowywał emocje.- Ty zdajesz sobie sprawę, co ci może za to grozić?! Zawieszenie, to żadna kara przy tym, co naprawdę może cię dotknąć! Wywołasz skandal! Burzę medialną! To by cię złamało, rozumiesz?!

-Nie krzycz- warknął drażliwie, krążąc wokoło salonu.- Skąd wiesz? Ktoś jeszcze o tym wie?- dopytywał, a jego głos wyraźnie się łamał. I co? Gdzie podział się teraz mój rozważny, stanowczy braciszek? Nie ma go. Nie teraz i to z powodu własnej głupoty.

-Nie wiem skąd one to mają…- przymknęłam na krótką chwilę powieki, próbując złapać stabilny i nieprzyśpieszony oddech. Nawet do tego było mi nie po drodze…

-Kto?!- tym razem to on krzyczał, lecz na niego nie mogłam być w żadnych razie zła. Rozumiałam. Znalazł się na ostrym zakręcie życiowym, z którego niełatwo będzie nie wypaść.- Jakie one?! Jessica, o czym ty, do cholery, mówisz?! Kto jeszcze mnie tam widział?!

-Jak powiedziałam wcześniej, dwie niezrównoważone wariatki…- prychnęłam, na samo wspomnienie sytuacji, która miała miejsce na przyjęciu weselnym Michiego.- Ale spokojnie… Jak na razie sytuacja jest opanowana…

-Co masz na myśli?- zapytał, a w jego tęczówkach dostrzegłam połyskującą nadzieję. Jedynie to pozwoliło mi do końca nie żałować decyzji, którą podjęłam. Która de facto była słuszna, lecz która kończyła pewien rozdział w moim życiu…

-W rolę szantażystek wcieliła się między innymi żona Michaela. Jeśli będę trzymać się od niego z daleka, nagranie jest bezpieczne, ty również, Marco- wyjaśniłam, nie chcąc już nigdy więcej plątać się w pajęczynę kłamstw. Marco od zawsze był osobą, której mówiłam o wszystkim. Nie bałam się jego decyzji, słów, nieważne jak byłyby raniące. Był moim bratem. Ufałam i wierzyłam, pokładając nadzieje we wszystkim, co dotyczyło właśnie jego osoby.

-Teraz już rozumiem…- rzekł półszeptem, siadając na zimnej posadzce.- Dlatego się tutaj z powrotem sprowadziłaś…- dodał jakby sam do siebie, tępo patrząc przed siebie. O czym myślał? Długo nie zajęło mi zastanawianie się nad tym. Przede wszystkim w głowie miał moje poświęcenie. Cóż… Ono ma wyjść mi na dobre, więc w moich oczach to żadna ofiara. Nic nie mówiąc, usiadłam u jego boku. Spojrzał na mnie niedowierzająco oraz z wyraźną wdzięcznością, malującą się na jego przybladłej twarzy. Uśmiechnęłam się niemrawo. Jedynie na tyle było mnie stać…- Sam nie pamiętam, kiedy ostatni raz byłaś w Niemczech… Nawet na święta nie przyjeżdżasz…

-Wiem, że trochę was zaniedbałam…- teraz wstydziłam się spojrzeć własnym rodzicom w oczy. Co to za córka, która o nich zupełnie nie pamięta? Która pojawia się jedynie wtedy, kiedy ma kłopoty, a jak wszystko wiedzie się kolorowo, nawet nie wykona jednego telefonu?  Nie mam słów, by to określić. Było mi jedynie strasznie wstyd…

-Trochę?- przerwał mi wpół zdania.- Rodzice nawet przestali już do ciebie dzwonić, bo stracili nadzieję, że kiedykolwiek odbierzesz. Zapomnieli jak wygląda ich własna córka…- wytykał ciągle, powodując u mnie jeszcze większe mdłości.  Znowu milczałam. Kolejny raz przyłapałam się na takim akcie bezradności i bezsilności z mojej strony…- Czułem się niczym wybraniec, kiedy od czasu do czasu rozmawiałaś ze mną… Ale i tak oczywiście ciągle musiałaś wspominać o nim…

-Marco, proszę… To skończony temat…- syknęłam z bólem, przymykając swe powieki. Czułam jak łzy stopniowo pojawiają się pod moimi powiekami. To za wcześnie… Zbyt wcześnie, by wspominać mi o nim…

-On cię zranił… Zostawił cię wtedy, kiedy najbardziej go potrzebowałaś, teraz znowu widzę, że coś ci zrobił- mówił niewzruszony, lecz czy on miał świadomość, że wypowiada się o kimś, kto jest dla mnie powietrzem?

-Nie wracajmy do czasów choroby…- jakby tego wszystkiego, co wokół się działo, było za mało… Niepotrzebne były mi dodatkowe bolesne ciosy, które wymierzałaby przeszłość prosto w mój brzuch. Nie chciałam do tego wracać, skoro miałam to już dawno za sobą. Tyle ile miałam się nacierpieć, już zdecydowanie wykorzystałam ten limit.  

-Nie robisz badań. Zarzucasz lekkomyślność mnie, ale sama jesteś tak samo lekkomyślna, jak jeszcze nie bardziej- mówił dalej zgorzkniale. Czemu każdemu musiałam zawinić?

-Pomóż mi uporać się z tymi pudłami- otrząsnęłam się, pragnąc jak najszybciej odbiec od tak kłopotliwego tematu, który sam przywoływał łzy w moich oczach. Nie wiedziałam jak to wyjaśnić… W ogóle, niczego nie wiedziałam… Nawet o samej sobie…

-O, nie- zareagował szybko, zabierając z moich rąk jedno z niewielkich pudeł.- Teraz masz iść do rodziców, zrozumiano?- spojrzał na mnie stanowczym wzrokiem, lecz jego głos brzmiał nad wyrost łagodnie. On od zawsze miał takie umiejętności…

-A kto się tym wszystkim zajmie?- rozejrzałam się wokoło.- Sam nie dasz sobie rady…- miałam w sobie aż tyle sił, żeby stanąć teraz oko w oko z rodzicami i przyznać się do błędu, jednocześnie przepraszając? Czy to nie za wcześnie? Dopiero co straciłam przecież sens swojego życia…

-Zwołałem już ekipę. Wszystko mam skrupulatnie zaplanowane- mrugnął do mnie, wywołując cichy chichot z mojej strony. Już zapomniałam jaki on jest naprawdę. Owszem, w dzieciństwie żyliśmy na co dzień jak pies z kotem, to trzeba przyznać, lecz właśnie tym cechuje się rodzeństwo… Uśmiechnęłam się nieco weselej, wpadając w uścisk brata. Jak dobrze, że miałam przy sobie kogoś takiego…

-Aż zanadto- usłyszałam za plecami nieznajomy głos, który sprawił, że niemal natychmiastowo wyswobodziłam się z objęć Marco. Jaka ja głupia… Nadal miałam nadzieję, że wróci…

-Poznajcie się- Marco chwycił mnie za rękę, ciągnąc w stronę wysokiego mężczyzny, który zerkał na mnie przyjaznym wzrokiem.

-Erik- nieznajomy jako pierwszy wyciągnął dłoń w moją stronę, którą po chwili lekko uścisnęłam. Lustrując go badawczym i uważnym wzrokiem, najprawdopodobniej nie wyglądałam na człowieka, którego można poznać z radością…

-Jessica- rzuciłam oschle, gdyż nawet nie zdawałam sobie sprawę z jaką intensywnością wlepiam w niego swój wzrok. Nie czułam tego kompletnie. Wydawał mi się być jakoś dziwnie znajomy…

-Dasz rady, Malutka?- moje obserwacje przerwał dopiero głos brata, który uśmiechał się łobuzerko, zabawnie ruszając brwiami. Jak ja nienawidziłam tego głupka w takich chwilach…

-Dam rady!- wykrzyknęłam z determinacją w głosie.- Inaczej nie nazywam się Jessica Reus- nadziewając na siebie płaszcz, ruszyłam wolnym krokiem w stronę drzwi.- W rekompensatę, obiecuję wam jakąś dobrą kolację!

„Przeżywamy, bo boli tak,

że się nie da oddychać.”

M.H.

Najgorsze dni dopiero przede mną… Dni, w których prym wieść będzie jedynie pustka oraz pretensje do samego siebie. Niby byłem cholernym realistą i byłem pewien, że większość w życiu zależy jedynie ode mnie i nikogo więcej. Teoretycznie może tak właśnie jest. Tylko czasem nie mamy wpływu na to, co z nami będzie, gdy wszystkie nasze uczucia leżą w dłoniach innego człowieka. I… nadszedł czas pożegnania. Nawet gorycz i rozpacz nie była w stanie wypełnić dziury. Strata podobno boli tak samo, jak mocna była więź… Nie wierzę w to. Strata boli za każdym razem o stokroć bardziej…  Straciłem ją. Tym razem na zawsze. Straciłem tlen, który potrzebny jest mi do normalnego funkcjonowania… Straciłem… Straciłem… Przez to, że nie mogłem przełknąć faktu, iż nie będzie na wyłączność- straciłem… Ale… Ja naprawdę nie wyobrażałem sobie życia w Austrii bez niej. Przywykłem. Polubiłem jej obecność… Teraz… Teraz nawet nie będę mógł słyszeć jej głosu przez telefon. Przez własną porywczość… Zgubne emocje, które zaprowadziły mnie za daleko…

-Czy możesz mi, do cholery, wytłumaczyć co się tutaj dzieje?!- czy ja już zawsze będę tak witany we własnym domu? Krzykiem Sarah, która ma w oczach jedynie ogień… Złą drogę sobie obrała… Złą… Zważywszy głównie na to w jakim stanie znajdowałem się akurat ja…- Najpierw ni stąd, ni zowąd obwieszczasz mi, że wracamy wcześniej z podróży, potem wyjeżdżasz Bóg wie gdzie, a na koniec jeszcze niczego nie chcesz wyjaśnić!

-Bo nie mam ochoty z tobą gadać, jasne?!- ryknąłem i mógłbym przyrzec,  że dokładnie w tym samym ułamku sekundy w jej oczach pojawiły się łzy. Kiedyś normalnie by mnie to złamało. Uspokoiło i skupiłbym się, by otrzeć owe łzy, nim zdołają się uwolnić, jednak teraz okoliczności były znacznie inne…

-Czy właśnie na tym polega małżeństwo?- wychlipała, patrząc na mnie załzawionymi oczyma. Tymi samymi, które kiedyś były dla mnie odnalezionym sensem życia. Kiedyś… Dobre słowo… Kiedyś…- Na ciągłych wrzaskach, kłótniach i tajemnicach?! No odpowiedz! Gdzie byłeś?! Michael, co się z tobą ostatnio dzieje?! Przecież dobrze wiesz, że ja będę z tobą, choćbyś miał niewiadomo jakie kłopoty! Nawet nie pomyślałabym o tym, żeby cię zostawić!- stało się… Ugodziła w mój najczulszy punkt…

-Daj mi spokój!- warknąłem agresywniej, ruszając w stronę drzwi.- Mam to wszystko gdzieś. Dajcie mi wszyscy w końcu święty spokój!- trzasnąłem drzwiami na pożegnanie, ruszając szybko przed siebie. Tak, aby w końcu zapomnieć… Chociaż na chwilę, ale zapomnieć… Nieważne jakie byłyby tego skutki… Liczyło się jedynie chwilowe zapomnienie…

~*~

Witajcie, moje Skarby! ;**
Jest piąteczek, jestem też ja, a ze mną 9. rozdział. ;))
Co myślicie? Jak oceniacie postępowanie bohaterów? Może macie jakieś prognostyki na przyszłość? Śmiało! Nie bójcie się, tylko dzielcie się ze mną swoim słowem! ;D 
Jestem niesamowicie ciekawa Waszych cennych opinii! ;*
Miłego weekendu! ♥