Dziesięć

♫ 

„Niestety tak już jest, ja Cię kocham, Ty mnie nie.

Odchodzisz gdzieś daleko, nie pytam Cię o drogę.

Może Ci się przypomnę, o ile nie będzie za późno,

 bo kiedyś moje serce może być zamknięte furtką…”

M.H.

Nikt nie widział, prawda? Na pewno nikt nie wie? Przecież jak każdy człowiek, jestem sekretem, który nigdy nie może wyjść na jaw. Zatem to, co działo się w moim wnętrzu, również nie mogło ujrzeć światła dziennego. Teraz muszę  trzymać się daleko od innych. Nie pozwolić im wywęszyć, że wewnątrz mnie są jedynie same ruiny. Z daleka od wszystkich… Nieważne czy to w świetle dziennym, czy późną nocą… Ja tak czy siak będę się spalał… Niszczył samego siebie, bo pewna część mojego życia zniknęła już na zawsze. Człowiek, przy którym mogłem się odkryć, był daleko stąd.  Wraz ze zniknięciem jej, zniknął także mój azyl. Świat teraz będzie rozdawał ciężkie brzemiona, a ja najzwyczajniej nie będę potrafił ich ścierpieć. Dlaczego? Brak źródła życiodajnego…  Już nigdy nie będę czuł się jak w raju. Nigdy nie dosięgnę końca nieba. A tak wiele szans mieliśmy… Mogliśmy stworzyć nawet Wszechświat, jeślibyśmy tylko tego zapragnęli. Moglibyśmy przyczynić się do zniknięcia świata. Moglibyśmy zupełnie niczym się nie przejmować. Moglibyśmy… A nie możemy.  Wiecie, co było najlepsze? Czas, kiedy tak naprawdę doceniłem to, co straciłem. Ten sam, kiedy doszło do mnie, że już zupełnie nie mam na kogo liczyć… Wtedy, kiedy rano obudziłem się w całkiem obcym miejscu, gdy wziąłem do ręki swój telefon i chciałem wybrać numer właśnie do niej, a w połowie tejże czynności zaprzestałem, gdyż zdałem sobie sprawę, że już nigdy nie odbierze…

Ale… Czasem naprawdę bolało już same patrzenie na nią. Jednak bolało też, kiedy jej nie widziałem. Bolało, kiedy o niej myślałem, ale bolało również wtedy, gdy starałem się zapomnieć. Zatem, co było trudniejsze? Życie z nią czy bez niej?

-Gdzie ty się podziewałeś całą noc?!- powinienem się już przyzwyczaić do tego rodzaju powitań. Ale no tak… Sarah. Moja żona. Wstyd się przyznać, ale zapomniałem… Nie, nie o tym, że się ożeniłem. O tym, że jak wrócę do domu, ktoś de facto będzie tam na mnie czekał…

-Sarah, nie tak głośno, proszę…- syknąłem, trzymając się za głowę. Alkohol robi swoje i to trzeba mu przyznać. Jednakże, wczoraj naprawdę solidnie przesadziłem…- Ja ci to wszystko wyjaśnię, obiecuję…

-Czyli jednak nie chcesz, żebym dała ci spokój?!- ze słów wypowiedzianych w gniewie, bardzo ciężko się wyplątać… Oj, bardzo, bardzo ciężko. I takie właśnie zadanie stało przede mną otworem. Niemal niemożliwe i już na starcie skazane na porażkę.

-Kochanie…- zbliżyłem się do niej, ujmując jej twarz w dłonie. Patrzyłem głęboko w ciemne tęczówki dziewczyny, dokładnie lustrując każdy, nawet najmniejszy, cal. Już dawno nie byłem tak blisko niej. Przynajmniej w sytuacjach, kiedy to ja inicjowałem jakiekolwiek zbliżenie, jak było właśnie teraz.- Wszystko ci wyjaśnię, mogę przyrzec na co tylko chcesz… Wyjaśnię, słyszysz?- chwyciłem ją w talii.- Tylko porozmawiajmy spokojnie…

-Ciekawe w jaki sposób chcesz mi to wyjaśnić- wycedziła zła, lecz już w znacznie mniejszym stopniu, niżeli przed chwilą. Zatem była szansa. Teraz należało ją jedynie w należyty sposób wykorzystać…- Słowo się rzekło. Nie chcesz mieć ze mną nic do czynienia, co udowodniłeś wczorajszym zachowaniem.

-Skarbie…- pociągnąłem szatynkę w stronę kanapy, by naprawdę mogła wyczuć, że chcę porozmawiać na neutralnym gruncie. A i również były to dodatkowe sekundy, które mogłem poświęcić na wymyślenie wymówki. Teraz każdy ułamek sekundy był cenniejszy niż złoto.- To wszystko dlatego, że Stefan ma poważne kłopoty…- nikt nie powiedział, że miało być to prawdziwe wytłumaczenie.

-Jakie kłopoty? Co się dzieje z Kraftim?- roześmiałem się w duchu. Uwierzyła. Teraz kolejne pytanie: w jaki sposób odpowiedzieć na jej pytania? Jedno kłamstwo rodzi setki innych kłamstw, dlatego nie właśnie należy kłamać… Wdepnąłem w to bagno. Teraz ciężko będzie mi się uwolnić, ale cóż… Muszę wybrnąć. Muszę walczyć o własne szczęście. Szczęście? Naprawdę to pomyślałem?

-Nie mogę ci na razie powiedzieć…- dukałem ledwo, spuszczając wzrok w dół. W głowie pusto, a kolejne bajki trzeba było wymyślić…- Kiedy to wszystko powiążemy jakoś z Kraftem, wszystko ci opowiem… Wybacz, ale jeszcze nie mogę- wyszeptałem, składając na jej czole czuły całus.

-I na pewno to nie ma nic wspólnego z wyjazdem Jessici?- zapytała, wtulając się w mój tors. Jedno słowo. Właściwie, to jedno imię, które sprawiło, że wszystkie moje mięśnie napięły się jak struna. Serce zaczęło bić szybciej, a dusza kolejny raz rozpadła się na jeszcze mniejsze kawałeczki. Czemu z takim uporem maniaka każdy musiał mi przypominać o jej zniknięciu?

-Na pewno, Kochanie. Zaufaj mi…- powiedziałem półszeptem, głaskając jej włosy.  Zaufanie… Czy ja w ogóle na coś takiego zasługiwałem? Przecież gdyby dowiedziała się, jaka jest czysta prawda, zaufanie Sarah co do mojej osoby spadłoby tak nisko, że nie uwierzyłaby mi nawet która jest godzina, gdyby o to zapytała...

„Są godziny, które liczą się podwójnie i

 lata niewarte jednego dnia.”

J.R.

-Już jesteśmy!- wyrwał mnie z rozmyślań głos Marco, który po chwili stał już obok mnie trzymając moją osobę w objęciach, jednocześnie darując mi jeden z uroczych całusów w nos. Uśmiech z jego twarzy natychmiast zszedł, kiedy zobaczył stan w jakim się obecnie znajdowałam. Wyczuł. Znał mnie niestety  na tyle dobrze, żeby wiedzieć, kiedy próbuję na siłę wmówić wszystkim, że jest dobrze, pomimo że coś niszczyło i zjadało od środka. A niszczył mnie Michi.  A właściwie jego brak… Nieobecność przy mnie nawet duchem… Rozpadałam się od środka. To nienormalne…- Co się stało?- wyszeptał, patrząc głęboko w moje niebieskie tęczówki.

-Usiądźmy- nie odpowiedziałam, bo niby co miałam mu powiedzieć? „Minął jeden dzień, a ja już usycham z tęsknoty do Michaela”? Beznadzieja… Oderwałam się od chłopaka, po raz ostatni posyłając mu smutny wzrok, a później przyszedł czas, kiedy przywdziałam na swą twarz maskę szczęścia, która i tak wyglądała dosyć sztucznie, nienaturalnie, lecz była na pewno lepsza od tej prawdziwej. Smutnej. Przygnębionej. Przestraszonej. Bezsilnej. Zmęczonej życiem…

-Mam się obawiać, że czegoś tutaj dosypałaś? Wczoraj chyba coś nie przypadłem ci do gustu- zadrwił Erik, patrząc cały czas na moją osobę. Cóż… To jak go wczoraj traktowałam po powrocie od moich rodziców, było tylko moją sprawą.  Nie miałam jeszcze sił udawać miłej, po tak trudnej rozmowie z rodzicami…  Ale ja i tak nie pozostałam obojętna na grę spojrzeń. Zgłębiałam się w treść jego  tęczówek. Mimowolnie. Wbrew sobie. Jakby rzucił na mnie jakiś czar czy urok. Zainteresowanie… Tym były przepełnione jego oczy.  Tym, czego pragnie każda kobieta. Nie liczą się bowiem czekoladki, czy kwiaty. To zainteresowane spojrzenie mężczyzny i poczucie siły męskiego ramienia jest najważniejsze… Trzeba jednak uważać. Nawet przed tym. Należy chwytać każde spojrzenie, chwilę, sekundę, minutę za nogi i na siłę zapisać je w swej pamięci. Żaden dzień w końcu się nie powtórzy. Nie ma dwóch podobnych nocy. Dwóch identycznych pocałunków też nie. Dwóch jednakich spojrzeń tym bardziej…

-Bardzo śmieszne- bąknęłam złośliwie, zapełniając swą buzię porcją spaghetti. Złośliwość także potrafi przybierać najróżniejsze formy. Jedna ma na celu skrzywdzenie, upokorzenie drugiego, a inna ma nadać danej sytuacji zabawny charakter… Ale czy to nie jest tak, jakby było się dobrze złym? Czy można być w ogóle dobrze złym?

-Erik dziś będzie u ciebie spał. Znaczy się, ja też będę u ciebie dziś nocował, ale to już wiadomo- powiadomił Reus, wciągając kolejną porcję makaronu. Zaczęłam krztusić się, na usłyszenie wiadomości, która była zupełnie przeciwieństwem tego, czego tak naprawdę pragnęłam. Zmierzyłam wzrokiem raz, zajmującego się nadal jedzeniem Marco, a drugi- Erika, który łobuzersko się do mnie uśmiechał. Po raz pierwszy zobaczyłam jego uśmiech. Uśmiech, który mówił, że wierzy w szczęście, w siłę ludzką nieznającą granic. W proszę, przepraszam, kocham- płynące z wnętrza, prawdziwe. Że wierzy w uśmiech z radości życia. Cudowny uśmiech, wprawiający mnie  w dziwny stan, jednocześnie zmuszający  do przyznania, że naprawdę do twarzy mu w uśmiechu. Działam wbrew sobie. Myśli same wbiegały do mojej  głowy, zostawiając za sobą pobojowisko, podobne do takiego, które zostawia po sobie tornado. Zostałam podzielona na pół. Jedna połówka serce mówiła to, a druga szeptała coś całkowicie sprzecznego. Walka trwała pomiędzy dwoma połówkami serca, nie potrafiąc przeciągnąć duszy na jedną stronę. Kto poniesie klęskę w tej wojnie? To bratobójcza walka…

-Jak to? A własnego mieszkania to już nie masz?- zaadresowałam słowa w stronę Marco, który popatrzył na mnie beztroskim wzrokiem. Uśmiechnął się subtelnie, zupełnie tak, jakby coś sugerował. Czasem naprawdę nie potrafiłam zrozumieć tego człowieka…

-Marco ma remont, a ja tymczasem pomieszkuję u Marco- wyjaśnił szybko Durm, kolejny raz zwracając na swoją osobę moją uwagę. Czy on naprawdę musiał tak bardzo mącić mi w głowie, tym swoim aksamitnym barytonem? Przytaknęłam jedynie, zajmując się w końcu swoim posiłkiem…

∞

Noc… Po raz kolejny stała się najlepszą porą na wszystkie przemyślenia. Na zastanawianie się nad sensem życia. Dalszymi planami na życie. Powrót do wspomnień. Zarówno do tych dobrych, jak i złych. Żałujemy tego co zrobiliśmy bądź tego czego nie zrobiliśmy. Obiecujemy sobie, że jutro zrobimy to, co sobie obiecywaliśmy. Analizujemy to, co było i tak zanalizowane setki razy. Wymyślamy dialogi, na które i tak się nigdy nie odważymy. Noc powinna regenerować organizm. Tak jest, jednakże przybija duszę, która zostaje sam na sam ze wszystkimi sprawkami, z którymi musi walczyć.

Miałam dosyć. Miałam dosyć snucia scenariuszy na przyszłość, które pisał strach, jednocześnie będąc głównym aktorem owego przyjaciela, którego nazwać można moim życiem. Wstałam, wcześniej nadziewając na siebie jedynie koszulkę. Boso stąpałam po zimnej posadzce, rozkoszując się melodią graną na zewnątrz przez deszcz. Mym celem od razu stała się kuchnia, gdzie siedząc na blacie, popijałam schłodzoną wodę, patrząc za okno i myśląc, że tylko spadające na ziemię krople deszczu mogły wiedzieć jak się czuję. A czułam się strasznie. Właśnie jak ta kropla wody, która właśnie teraz, uderzając o parapet, roztrysnęła się i już nic więcej dla nikogo nie znaczyła. Ze mną było podobnie. Michi zrzucił mnie z takiej wysokości, że rozbiłam się na milion części. Nie potrafiłam być już sobą. Nie wiem czy kiedykolwiek opanuję tę sztukę. To on mnie wszystkiego uczył. To on pokazywał mi jaka jestem. Pozwalał poznać samą siebie. Jego teraz nie, a ja straciłam umiejętności, które powinny zostać ze mną. Jestem dziwna, o tak…

-Nie śpisz, Księżniczko?- usłyszałam szept, zrywając się gwałtownie na równe nogi.

-Jak widać nie- odpowiedziałam z sercem w piersi, które przybrało szaleńcze tempo.- A ty dlaczego nie śpisz? - dopowiedziałam, wlepiając swój wzrok w stojącego przede mną Niemca, ubranego jedynie w bokserki.

-Tak jakoś…- powiedział, a jego oczy wśród ciemności intrygująco rozbłysły.- Nie jestem zmęczony- dodał, wlewając do szklanki przeźroczystą ciecz, którą i jego miała orzeźwić. Wcześniej… Teraz miała na celu uspokojenie uczucia w jego wnętrzu, którego w żaden sposób nie potrafił opanować. Byłam wówczas w jego oczach tak krucha,  delikatna. Z jednej strony jak dziecko, które chwyta każdy promień słońca w swą dłoń, lecz z drugiej- przepełniona kobiecością, wulkanem uczuć oraz obiektem jego pożądania i prawdopodobnie nie tylko… Ubrana w białą koszulkę, skąpana w świetle księżyca, jednocześnie zasłuchana w melodię, którą wystukiwał deszcz.- Po raz pierwszy odezwałaś się do mnie w przyjazny sposób. Jestem pod wrażeniem, Księżniczko- powiedział w końcu, odkładając pustą szklankę na blat.

-A widzisz…- odpowiedziałam zamyślona, nadal patrząc za okno, nie chcąc narażać się na nieziemskie tęczówki Erika. Nie zaszczycając Niemca ani jednym spojrzeniem, po chwili ruszyłam z powrotem w stronę sypialni.  Starałam się poruszać z gracją, która przyprawiała każdą komórkę jego ciała o szaleństwo. Oparł się o blat, wbijając w niego swe palce. Zatopił na chwilę swą twarz w dłoniach, wsłuchując się w szum wody. Ale ja w rzeczywistości nie odeszłam… Ciągle wpatrywałam się w jego postać. Zupełnie tak, jakby był obiektem, od którego nie mogłam oderwać wzroku. Nagle każda cząstka mojego ciała zaczęła domagać się Niemca. Oparłam się o chłodną ścianę, ściskając mocno swe powieki. Chcąc objąć zjawisko w swoim ciele rozumem ludzkim. Pozbyć się tego. Zapomnieć jak o zeszłorocznym śniegu. Bo nie rozumiałam. Nie umiałam pojąć tego, co teraz właśnie się we mnie dokonywało.

-Jeszcze nie poszłaś?- wysapał, widząc mnie na korytarzu, co też sprawiło, że jego głos wyrwał mnie z transu, w którym trwałam. Zobaczyłam go niebezpiecznie blisko siebie. Opierał się rękami o ścianę, zamykając moją osobę w swojej pułapce, robiąc to nawet nieświadomie. Wpatrywał się we mnie w tak intensywny sposób, jakby miał mnie zaraz stracić. Z każdą sekundą  nasze usta dzieliły coraz mniejsze milimetry. W końcu wykonałam decydujący krok wtapiając się w usta Erika. Tak, ja pierwsza. To właśnie ja dostałam tak gwałtowny zastrzyk odwagi, by odważyć się na taki ruch. Nie mogę w to uwierzyć… Chwyciłam w swe dłonie jego szorstką twarz. Dłonie chłopaka błądziły w okolicach mych bioder. Magia- tylko tak potrafię to określić. Gorący rytm z delikatnym powiewem namiętności, rozkołysał nasze zmysły. Przeniknął na wskroś, wypełniając ciała miłosnym żarem. Na tę krótką chwilę, odliczaną sekundami, przenieśliśmy się poza przestrzeń i w miejsce, gdzie czas nie istnieje. Nie ma przeszłości ani przyszłości. Istnieje tylko obecna chwila, gdzie cały świat zamykał się w naszym wzajemnym uścisku. Z trudem odrywając się od ust chłopaka, znów oparłam się o ścianę. Patrzyłam na jego nagi tors, z którego biło ciepło o niesamowitej sile. Położyłam dłoń na jego piersi. Czułam jak serce bije mu w rytmicznym tempie, jakby przyzwyczajone było do odczuwania tylu emocji. Chciałam coś powiedzieć, lecz nie wiedziałam jaką formę mogą przybrać me uczucia, jednak zdawałam sobie również sprawę, że milczenie jest najlepszym antidotum na tę sytuację. Wtapiając swe dłonie we włosy chłopaka, spojrzałam mu głęboko w oczy, po czym składając na jego policzku subtelny pocałunek, odeszłam…

∞

Przede wszystkim każdy musi mieć odwagę być sobą. Być nie tym, którym ktoś  każe. Kochać to, co robisz. Szanować swoje pasje. Nie patrzyć  na to, co mówią inni o nich. Nie zwracać uwagi na to, że ludzie warczą, pytając: „Co będziesz po tym mieć?”. Warto iść naprzeciw krytyce innych. Zaakceptować swoją inność, a zarazem wyjątkowość. Podążać swoją drogą i mieć nadzieję, że jest ona tą właściwą. Przestać starać się o względy ludzi, którzy zamiast lubić naszą osobę  taką jaką jest, lubią tylko i wyłącznie wyobrażenie o niej.

Owszem, czasem daleko mi do samej siebie. Czasami bywałam przykra dla ludzi, których kocham. Czasem robiłam coś wbrew, nie wiedząc dlaczego. Bywałam nieufna, by za moment przerodzić się naiwną istotę. Czasem szeptałam, mimo że wszystko inne we mnie krzyczało. Czasem potrafiłam być ironiczna, a i ranienie słowem nie jest mi obce. Mówiłam „Tak”, chociaż chciałam powiedzieć „Nie”. Często boję się, że nie będę szczęśliwa. Raz niezwykle bliska, by potem stać się daleka. Bywa, że nawet zazdrosna, tak po prostu, mimowolnie.

Nie byłam  ideałem, to fakt. Ale czy za to miałam być tępiona do samego końca?  I ja, i on moglibyśmy ułożyć sobie życie. Byłoby to nawet mile widziane, lecz ja nie chciałam zaczynać czegokolwiek od Michiego. Uzależniłam się od niego w swoim życiu. Musiałam go mieć przy sobie po to, żeby normalnie funkcjonować. Dlatego też, postanowiłam schować dumę do kieszeni. Na tym przecież opierała się przyjaźń, prawda? Na tym, by wybaczać sobie wzajemnie…

-Michi?- szepnęłam do słuchawki telefonu, czując jak moja dłoń drży, omal nie opuszczając owego aparatu. Mimo wszystko, bałam się. Obawiałam się tego, że nie zrozumie… Że nie zechce mi wybaczyć… Że Sarah może go nakryć na rozmowie ze mną…

-Jessi?- wyszeptał zaskoczony. Szeptał, tak… Czyli obok niego znajdowała się Sarah. Jednak nie jest taki głupi. Ale… Może to też wina późnej pory i najzwyczajniej nie chciał jej zbudzić? Nieważne. Fakty są faktami. Teraz czeka na mnie jedynie najtrudniejsza rozmowa w moim życiu. No, może przesadziłam. Jedna z trudniejszych.- Ty wiesz, która jest właśnie godzina?

-Wyobraź sobie, że w Niemczech też są zegarki- burknęłam, lecz jedynie przez to byłam w stanie opanować narastającą ekscytację. Usłyszałam jego głos… Dostałam tak wiele… Już w tym momencie jakaś tajemnicza siła dodała poderwała moje skrzydła…

-Coś się stało?- zapytał wyraźnie zmartwiony, najwidoczniej oddalając się od swej żony, gdyż słyszałam kolejne kroki, które stawiał przed siebie.

-Nie chcę, żeby nasze kontakty tak wyglądały. Nie chcę żyć z tobą w zatargu, rozumiesz?- mówiłam, ledwo powstrzymując się od donośnego szlochu. Tak strasznie się bałam… Tak, dokładnie. Bałam się tego, iż on nie chce tego samego, co ja… Że faktycznie dla niego nasza przyjaźń nic nie znaczyła…- Wybacz mi, Michi, proszę… To nie tak, że ja cię chcę wyrzucić ze swojego życia. Jestem dla mnie cholernie ważny, bo jesteś moim przyjacielem, słyszysz? Kocham cię jak drugiego brata i naprawdę nie wyobrażam sobie, jakby to ciebie miałoby nie być w mojej codzienności…

-Wrócisz do Austrii?- pytał, jakby to właśnie od tego zależało jego życie. Ale po co? On przecież podświadomie i tak wie, że nie ma szans na mój powrót. Nie teraz…

-Nie, Michi- odpowiedziałam łagodnie.- Szczerze powiedziawszy, kogoś tutaj poznałam… Chciałabym spróbować czegoś nowego…- mówiłam jak sparaliżowana, lekko mijając się z prawdą. Cóż, poznałam Erika, prawda? Tak i tego nie dało się ukryć. Ale to chyba tylko tyle, co do wiarygodności mojej argumentacji, którą przedstawiałam Michaelowi.- To trochę zapomniana znajomość, ale mam nadzieję, że mnie rozumiesz… Ja widzę w tym szansę, a jak nie, to przynajmniej cień posiadania przy swoim boku kogoś, kto chciałby się ze mną zestarzeć- brnęłam w kłamstwa dalej. Tak strasznie mi wstyd…

-Czyli kolejne podboje miłosne są ważniejsze od naszej przyjaźni?- warknął drażliwie, a przed swoimi oczami wyobrażałam sobie już widok jego oczu. Tych surowych, pewnych swego, zimnych, lecz nie na tyle oziębłuch, by móc przeziębić serce drugiego człowieka…

-Podboje miłosne…- prychnęłam, lecz dosyć smutno.- Ja chcę w końcu być szczęśliwa… Chcę mieć gromadkę dzieci, męża, który kochałby mnie na zawsze oraz spokojną starość… A muszę próbować… Tak, aby w końcu znaleźć tego właściwego… Kobieta długo może czekać na tego właściwego, co nie oznacza, że nie może tego czasu spędzić z tymi niewłaściwymi…

-Chyba nasz kłopot wywodzi się z tego, że baliśmy się zniszczyć to, czego jeszcze nie zdążyliśmy wybudować…- mój mądry Michi. Przyznam że łza w moim oku zakręciła się. Wzruszenie… Jego słowa… One były tak piękne i zarazem prawdziwe.

-Dokładnie- przytaknęłam, mimo że miałam pewność, iż mojej mimiki nie widzi Michi.- Ale miejmy na względzie to, że jedyną porażką, której nie można sobie wybaczyć, to właśnie brak starania o to, żeby się udało. Musimy doskonalić swą przyjaźń, aby mogło powstać cokolwiek…

~*~

Witam! ;*
A więc... no nie mogłam Wam tego zrobić ani sobie, ani też bohaterom. ^^
Pewnie skończy się na tym, że po raz enty  zmienię koncepcję, ale co tam! Pogodzili się na razie, ale... jak myślicie? Jak to będzie? Czy przyjaźń na odległość będzie dla nich wystarczająca? Czy ma to w ogóle rację bytu? A Erik? Co mam z nim zrobić? Macie może jakieś propozycje? ;**
Dziękuję za Waszą obecność! ;* ♥ 
Kocham Was! ♥
Całuję! ;**