Jedenaście

♫ 

„Piękno rodzi się w sercu,

odbija się w oczach i żyje w czynach.”

J.R.

Przede mną  stało teraz jedno zadanie. Stosunkowo łatwe, lecz zazwyczaj bywa tak, że to na najłatwiejszych aspektach życia, człowiek gubi się najbardziej. A teraz jedyną rzeczą, na której się skupiłam, była gala sportu dla wszystkich piłkarzy Bundesligi. Ja i piłka? Tak, w końcu moim bratem był sławny Marco Reus, a on oczywiście nie mógł pozwolić, bym została w końcu sama, delektując się ciszą, spokojem, myśląc o tym, co mogłoby być… Hm… To chyba jednak lepiej, że zabiera mnie na tę galę. Lepiej dla mnie samej…

Chciałam błyszczeć już nie tylko dla Marco, lecz w szczególności dla Erika, którego nie widziałam od tego pamiętnego wieczoru, kiedy darowaliśmy sobie namiętne pocałunki. Pocałunki, których nie można było określić jako przyjacielskie. Nie. One były drapieżne, jakbyśmy  nie widzieli się wiele, wiele lat. Jakbyśmy  na siebie czekali spory szmat czasu. A w rzeczywistości przecież się nie znaliśmy… Jak to wyjaśnić? Jak objąć rozumem, że jeden wieczór, podczas którego nawet nie rozmawialiśmy, stał się dla mnie tak ważny? Na to nie mam wytłumaczenia. Nie pojmuję siebie. Nie pojmuję własnego postępowania. Nie pojmuję własnych myśli, które wypełniał właśnie Durm.

Jak wyjaśnię fakt, że miałam wrażenie, iż znam Erika lepiej niż siebie samą, skoro pierwszy raz w życiu zamieniłam z nim kilka słów?

Poznanie człowieka nie zawsze polega na tym, by znać jego przyzwyczajenia, poglądy, przeszłość… Prawdziwie poznajemy ludzi dopiero wtedy, gdy spojrzymy im w oczy i widzimy w nich prawdę. Potrafimy rozszyfrować głęboki sens tęczówek, kryjących w sobie wiele tajemnic, bólu, jak i radości. Bo to oczy są lustrem duszy. Ciało nieustannie się zmienia. Można je nawet w jakiś sposób skorygować, lecz oczy? Oczy zawsze pozostają takie same. Od chwili narodzin, do śmierci. Dokładnie tak samo jak dusza. Ona również nigdy się nie zmienia…

Założyłam na siebie sukienkę uszytą z cienkiego, lejącego syfonu, koloru granatowego. Mój pas przepasał cienki paseczek z cyrkonii, które znajdowały się również przy dekolcie. Wszystko udoskonaliłam czarnymi butami na wysokim obcasie, a włosy starannie upięłam na boku, dekorując fryzurę cyrkoniową spinką.

Lekki makijaż, podkreślał moje niebieskie oczy.  I tyle. Stosunkowo niewiele zrobiłam, a trochę mi to zajęło…

-Nie mogę uwierzyć, że ktoś może być tak piękny- wyszeptał mi nieśmiało na ucho Marco, wywołując na mojej twarzy jeszcze szerszy uśmiech niż przed momentem.- Widać, że masz to po mnie.  

-Bo cóż innego miałbyś mi powiedzieć?- przewróciłam oczami, przyciągając Niemca jeszcze bliżej siebie, w sposób, że stykaliśmy  się nosami.- Ale ty też jesteś niczego sobie- gwizdnęłam cichutko, poprawiając biały kołnierzyk od koszuli chłopaka. I pomyśleć, że kiedyś potrafiliśmy się nawet kłócić. Dopiero od czasu mojej choroby, Marco tak naprawdę zaprzestał z docinkami. Traktował mnie jak porcelanową lalkę i ja to doskonale czułam. Cóż… Co ja mogłam? Nie powiem, bo przeszkadzało mi to, lecz nie mogłam go karać za dobre chęci…

-Masz tam uważać, jasne?- spytał, patrząc na mnie tym swoim penetrującym wzrokiem, który cechował tylko i wyłącznie jego osobę. Wiele o sobie mówił, jednak w rzeczywistości mogło wydawać się innego. Tylko ten wzrok potrafił zamienić mnie ze skrajności w następną skrajność i tak dalej, dalej, tocząc po błędnym kole.

-O czym ty mówisz?- zapytałam spokojnie, łagodnym wzrokiem zerkając w stronę blondyna, który nie stracił z wyrazu swej twarzy nawet nutki zakłopotania. Spokój był jedyną reakcją, którą mogłam zastosować, by kompletnie nie zbić chłopaka z pantałyku.

-Na takiej imprezie może być wiele różnych substancji…- wykrztusił kłopotliwie, co spotkało się jedynie z pogardliwym spojrzeniem z mojej strony, gdyż od razu domyśliłam się do czego dąży Reus.- Rozmawiałem ostatnio z twoim lekarzem. Zdajesz sobie sprawę z tego, że nie możesz mieszać niektórych…

-Dobra, skończ- urwałam szybko, zabierając swą torebkę z fotelu w salonie.- Powinniśmy już iść. Nie chcę się spóźnić- bąknęłam pod nosem, po czym wyszłam z domu, zostawiając za swymi plecami blondynowatego.  Nie ufał mi? Może to tylko troska? A może kontrola? W ostatnim czasie coraz częściej wspominał o tym, co działo się w przeszłości. Właściwie to o tym, co doszczętnie zniszczyło me życie. Tak, zniszczyło. Ono leżało w gruzach. Nie było zupełnie niczego, oprócz jednego. Ja wiem czego, lecz nadal podświadomie bronię się przed tym, co kiedyś było nadrzędnym celem. Dlatego tak naprawdę walczyłam, a co i tak straciłam. Co niby prowizorycznie odzyskałam, a i tak nie mogłam z tego w pełni korzystać… Wstydzę się tego.  Mam sobie samej za złe, że doprowadziłam do takiego stopnia. Boję się, że znowu może wrócić, kiedy głośno nazwę rzeczy po imieniu. Prawda była taka, że moje  życie już na zawsze będzie uzależnione od tego potwora. Przekleństwa, które miało kontrolę nad moim marnym życiem długi czas, niszcząc nie tylko organizm, lecz wszystko co w życiu ważne.

Miłość. Przyjaźń. Rodzinę. Pasję. I jeszcze raz miłość… Przede wszystkim miłość…

Ale w odpowiednim czasie ktoś właściwy wyciągnął dłoń w moją stronę. Pomógł. Cierpliwie czekał na moment, kiedy podniosę bohatersko głowę, mówiąc: „Jestem silniejsza!”. Zagrzewał do walki. Nieustannie był. Czułam jego dotyk każdego dnia. Ciepły oddech na karku, ciągle mi  towarzyszył. Sprawiał, że w końcu miałam dla kogo walczyć. Mimo że nadal oszukiwałam się, co do prawdziwości tej tezy, którą wmawiałam sobie samej… Jednakże nic w życiu łatwo nie przychodzi. Było ciężko. Ba, nawet bardzo ciężko, nie tylko mnie, lecz przede wszystkim Marco i rodzicom. Walczyli sami ze sobą. Ściślej mówiąc, pomiędzy tym, co czują, a tym co myślą.  W końcu zaakceptowali. Można powiedzieć, że pokochali  jeszcze bardziej, a kiedy powoli wstawałam z kolan, podnosząc się z dna, które osiągnęłam, byli ze mnie dumni  bardziej niż ktokolwiek inny mógłby być.  Nawet ja sama. Bo to właśnie magia prawdziwie kochającego człowieka. Nieważne czy to partner życiowy, czy rodzina i bliscy… Ten, kto kocha, akceptuje przeszłość ukochanej osoby. Puszcza ją w niepamięć, co jednak nie zmienia faktu, że musi o niej wiedzieć dosłownie wszystko. 

∞

-Erik już jest- poinformował Marco, widząc na podjeździe sylwetkę swojego przyjaciela.  Erik. Cholera jasna, Erik!  I zaczyna się. Już serce podchodzi mi do gardła. Widzę jego nieziemskie tęczówki, zwracające jedynie na mnie uwagę. Czułam jego wzrok na sobie. Tak samo intensywny. Ale jednak jakiś inny…  Czy mam rację uznając, że jego wzrok stał się nieobecny? Ludzie zewsząd potrącali go wśród obecnego rumoru, a on nieobecny stał wpatrzony, prawdopodobnie we mnie, a ja nie wiedziałam jakie myśli mogą przebiegać przez jego głowę. Nie miałam pojęcia, mimo że tak bardzo chciałabym czytać teraz w jego myślach… Uśmiechnęłam się subtelnie. Tak po prostu. Mimowolnie. Czyżbym ucieszyła się na jego widok? Tak, sama nie potrafiłam nawet tego przed sobą ukryć. Jest poważniej niż myślałam… Można powiedzieć, że stęskniłam się za nim. Nie widziałam go od czasu, kiedy ostatni raz był u mnie na kolacji. Od czasu, kiedy skradaliśmy sobie na wzajem namiętne pocałunki…  Tego nie można pominąć… Od tego czasu co dnia powracałam do niego. Szukałam go myślami we własnych wspomnieniach. Stał się cząstką mnie, bez której nie umiałam żyć, a z którą żyłam bardzo krótko.  Dziwne, prawda? Po raz pierwszy coś takiego poczułam.  Z całych sił próbowałam wyprzeć się tych uczuć. Na razie nie miałam co myśleć o jakimkolwiek związku. Nie teraz. Rany po Thomasie są jeszcze za świeże… Nie przysługiwało mi prawo do myślenia o Eriku w taki sposób, jak robiłam to właśnie w tej chwili…

-Cześć…- przywitałam się z Durmem subtelnym całusem w policzek, korzystając z okazji, że ukochany braciszek  poszedł przywitać się z kolegami z drużyny, a obiekt mojego zainteresowania akurat sam popijał przy niewielkim barku drinka.

-Cześć, księżniczko- odparł, nie kryjąc zdziwienia z powodu mojego  zachowania. Bo czy mogłoby być ono naturalne? Nie, nie mogło, choć próbowałam to w sobie ukryć.

-Dlaczego mnie tak nazywasz?- zapytałam w końcu, próbując usilnie wysilić się na głos pełen pretensji, co w ostateczności nie udało mi się za dobrze…

-Bo jesteś jak księżniczka- odpowiedział oczywistym tonem głosu.- Piękna, delikatna, wybredna…- wymieniał, upijając kolejny łyk kolorowego napoju.

-Wybredna?!- pisnęłam oburzona, zakładając ręce na piersi.- Ja wybredna?! Ciekawe na jakich podstawach tak stwierdziłeś!- chłopak zaśmiał się, po czym pociągnął mnie za rękę w bardziej ustronne miejsce, gdzie moglibyśmy być tylko we dwoje. Cenna chwila. Czerwieniłam się jak głupia, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Głupia sprawa…

-Już wyjaśniam- rzucił z zawadiackim uśmiechem, obserwując moją zmieszaną twarz.- Nie wystarcza ci to, co masz, a posiadasz cholernie dużo. Marco wiele mi o tobie opowiadał, a ja umiem wyciągnąć z niektórych opowieści odpowiednie wnioski- dodał, gdy zobaczył, że moje usta rozwierają się, by zadać jedno z pytań, które rodziły się w mojej głowie.- Próbujesz wybrać kogoś, kto mógłby zaspokoić wszystkie twe potrzeby. I tak brniesz w to wszystko coraz bardziej, bardziej. Wiesz dlaczego?- znowu przywarł mnie do ściany, zamykając pomiędzy swymi umięśnionymi ramionami.- Bo jedne potrzeby mogą zaspokoić tylko twoi byli , a drugie ja.

-Skąd takie podejrzenia, że w ogóle coś dla mnie znaczysz?- prychnęłam, przewracając oczami. Jessica, jednak nie miałaś prawa zaprzeczać!  Zależało mi na Eriku. Cholernie zależało. Nie wiem czemu, nie wiem kiedy to się zaczęło, ale zależało… Na twarzy chłopaka zawidniał jedynie krzywy uśmieszek, a zaraz po tym nie zorientowałam się nawet, kiedy Erik wpił się w moje pełne wargi, nie szczędząc sobie drapieżności i buchającej ogniem namiętności w kolejnych pocałunkach.

-Miałem rację- rzekł z zadowoleniem, kiedy oddalił się od moich ust. Że też nie potrafiłam ukryć bardziej tego, co czuję… - Człowiekowi, którego się nienawidzi, nie pozwala się na takie pieszczoty.

-No dobrze… Złapałeś mnie- przyznałam zaciskając zęby.- Jesteś jakimś cholerstwem w mojej głowie, o którym nie mogę zapomnieć. Ale… ja dla ciebie też nie jestem obojętna- powiedziałam pewnie i lekko, patrząc bez skrępowania prosto w oczy Niemca.

-Nie śmiałbym nawet przeczyć…- szeptał pomiędzy kolejnymi pocałunkami, których stałam się godna.- Ale Marco… On jest moim przyjacielem. To, co robimy, jest niewybaczalne- wysłał mi znaczące spojrzenie, a na moją twarz wkradło się niezrozumienie. O czym on w ogóle mówił?- Marco stwierdził, że już nigdy więcej nie dopuści do ciebie żadnego faceta…

-Marco nie musi o niczym wiedzieć, jeśli dla ciebie jest to jakiś problem- wysapałam, tym razem sama przejmując inicjatywę, pieszcząc obojczyk Niemca pocałunkami.- Niech to będzie nasza słodka tajemnica. Co ty na to?

-Niegrzeczna dziewczynka- powiedział, błądząc rękami w okolicy moich bioder.  A ja… We mnie jakby na kilka chwil wstąpił inny duch. Niekoniecznie lepszy. Zaczęłam domagać się rzeczy, której nigdy nie powinnam nawet chcieć. O której nie powinnam nawet pomyśleć…  Świata nie było. Był Erik…  A Michi? Zapomniałam o nim? Kiedy znalazłam się blisko Erika, najzwyczajniej zapomniałam. Nie liczyło się nic, oprócz bliskości Erika, którym wypełnione było moje ciało. Umysł. Nawet serce… Jednak nie w całości. Ale to już krok do przodu. Powoli uwalniałam się z kajdan, w które zakułam się kilka lat temu…

-Musimy iść. Niedługo zaczną nas szukać- powiedział półszeptem Durm, składając na moich ustach ostatni pocałunek, tym razem nieco delikatniejszy…

„I teraz wiem,  jak to

życie można łatwo przegrać.”

M.H.

Nie jest sztuką znaleźć osobę idealną. Prawdziwą sztuką jest odnaleźć człowieka, którego wady jesteśmy w stanie w pełni zaakceptować. Ja chyba całe swoje życie byłem ślepy. Tyle lat już żyję i jak mi się toczy to życie, to tak jeszcze nigdy nie zdołałem znaleźć kogoś takiego. U każdego coś mi przeszkadzało… Może… Nie. Dalej trzymam się swojego zdania. Mi ciągle ktoś przeszkadza. Jeśli człowiek czuje całym sobą miłość, to inni w ogóle go nie obchodzą. Nawet gdyby stanął przed nim wymarzony książę czy księżniczka z bajki, zapewne nawet by ich nie zauważył. Dlaczego? Bo liczy się ta jedna jedyna osoba. To właśnie jest najpiękniejsze i najważniejsze w tym, co dotyczy miłości. To, by nie szukać niepotrzebnych wrażeń. By być z kimś od tak. Po prostu. Na sto procent… Całym sobą… Z tym miałem największy problem…

-Cześć- usłyszałem cienki głos za swoimi plecami. Zaraz po tym moim oczom ukazała się wysoka brunetka z oczami czarnymi i żarzącymi się niczym dwa, czarne węgielki. Skądś ją pamiętałem… Ale skąd?

-Cześć- burknąłem od niechcenia. Kolejny wieczór… Kolejny spędzony dokładnie tak samo. W dokładnie takim samym towarzystwie. W ten sam sposób… Z drinkiem w ręku, głośną muzyką tętniącą w uszach oraz tabunem kobiet, z którymi zawierałem… Jakby to powiedzieć… Bliskie znajomości.

-Musimy poważnie porozmawiać, Michael…- wyjąkała tak cicho, że ledwo co byłem w stanie ją zrozumieć. Przez ostatnie dni zdążyłem sobie zaznajomić kilka dziewcząt. Można nawet rzec, że pierwszej urody. Co było najbardziej bezcenne? Świadomość, że nie powinienem. Że byłem już żonaty. Że związałem się już na stałe z kobietą, która w dalszym ciągu myślała, że cały ten czas spędzam przy Stefanie. Ona była do tego stopnia głupia, czy naiwna? A może kochała za bardzo? Cóż… Chciałbym się zmienić. Wiedziałem, że robię źle. Że jestem skończonym dupkiem, ale co mi z tego? Chciałem przez tę krótką chwilę zostać tym pieprzonym egoistom, który pragnął chwili spokoju. Kilku godzin, podczas których nie tęskniłby w ten cholernie bolesny sposób. Tęsknił za wspomnieniami…  

∞

Od samego początku naszej znajomości powtarzała mi pewną formułkę, która zakładała, że miłość nigdy nie jest zachłannym braniem, a dawaniem tego, co najlepsze. Ofiarowywaniem siebie oraz wartości, o których wcześniej nie mieliśmy pojęcia. Że miłość jako jedyna może naprawić to, co zepsuło się przez nienawiść czy też zwykłą, ludzką głupotę. Że miłość od stworzenia świata jest zaufaniem, którego nie można zawieść. Że miłość jest cierpliwością. Wiernością. Radością, którą się dzielimy. A nawet i smutkiem, którą partnerzy odczuwają wspólnie. Że miłość jest wiecznością. Jest dniem dzisiejszym i… jest zawsze.  Tak po prostu… Od zawsze powtarzała mi to jak mantrę. Można rzec, że było to jej mottem życiowym. Piękne, prawda? Tylko szkoda, że ja nie umiałem się do czegoś takiego stosować. To ze mną było coś nie tak? Czy ja naprawdę musiałem spieprzyć wszystko, czego się dotknąłem?

-Matko Boska… Michi, co się dzieje?!- nie mogła nie zauważyć. Nawet ślepy wyczułby, że coś jest nie tak. Że kolejny raz zepsułem coś, na czym cholernie mi zależało. Co tak naprawdę sprawiało, że żyłem. Tak. Mówiłem o Sarah. Tej samej, której wywinąłem taki numer… Teraz nawet uśmiech Jessi w niczym nie będzie w stanie mi pomóc. A teraz? Właśnie  w tej chwili patrzyła na mnie swymi okrągłymi, dużymi, niebieskimi oczyma, które nie kryły zmartwienia i zawiedzenia. Co prawda, widzieliśmy się jedynie za pomocą Internetu, lecz mimo to czułem jakby była tutaj, obok mnie.

-Sarah mnie znienawidzi…- wykrztusiłem, tępo patrząc przed siebie. Szczerze powiedziawszy, nie wiedziałem nawet co jest przedmiotem, na którym skupiam całą swą uwagę. W mej głowie kotłowało. Ciało drżało. Serce podobnie, lecz ze strachu. Ja… Tak, bałem się…

-Co znowu nawywijałeś?- spytała twardo, a ja nadal czułem jej surowy wzrok na swojej osobie. Tym razem, pierwszy raz, zacząłem się cieszyć, że jest tak daleko ode mnie. Przynajmniej w ten sposób nie mogła sprawić, że czułbym się jeszcze podlej…

-Będę ojcem…- wydukałem ledwo, zaszokowany jak brzmi to właśnie z moich ust. Nienaturalnie. Dziwnie. Obco. Bo to wszystko nie tak miało wyglądać. Zdecydowanie nie tak… Na początku, nawet osoba miała być inna…

-Sarah jest w ciąży?!- wykrzyknęła z entuzjazmem, a na jej twarzy zobaczyłem szeroki uśmiech. Ten, sam który wcześniej byłby w stanie odgonić wszystkie chmury znad mojej głowy, a który już teraz nie skutkował. Sprawa była niestety cięższego kalibru…- Michi, gratuluję! Będziesz ojcem! Który to miesiąc?!- zadawała kolejne z pytań, a jej wesoły głos przyczynił się jedynie do skumulowania się kolejnej fali bólu, która zalewała mnie od środka. Topiłem się, mimo że znajdowałem się na suchym lądzie. Czy to jest normalne? Nie…

-Jessi!- krzyknąłem podenerwowany, zrywając się gwałtownie na równe nogi. Krążyłem przez krótką chwilę po pokoju, zamykając szczelnie swe powieki. Może to wszystko, to tylko sen? Czy istnieje jakakolwiek szansa na to, że zaraz się obudzę i zostanę de facto uratowany?- To nie Sarah jest w ciąży…- wycedziłem w końcu przez zęby, patrząc na prosto w jej oczy. Cóż, nawet przez szklany ekran, byłem w stanie dostrzec jak wszystkie iskierki w jej oczach gasną… 

~*~

Hej, Miśki! ;*
Tradycyjnie jestem w piątek. ;) 
Jak mijają Wam dni? Czy Was również słoneczko rozpieszcza swoim ciepłem? 
Czuć! Czuć lato, wakacje! ♥ 
Wracając do rozdziału... Cóż, osobiście nie jestem z niego zadowolona. Wcale. Ani trochę. Wyszła zwyczajna 'zapchajdziura'. ;/ 
W następnym obiecuję trochę więcej Jessi, Erika i Michiego. ;D
Do następnego! ;*