Czternaście

♫ 

„Miłość to wręczenie komuś

broni wycelowanej we własne serce i nadzieja,

że nigdy nie pociągnie za spust.”

J.R.

Bezsenne noce nie wychodzą mi na dobre… Nie, nie tylko ze względu na to, że męczą organizm, ale przede wszystkim dlatego, że właśnie w tym czasie po głowie chodzą niestworzone myśli, które nie do końca dobrze działają na naszą codzienność. Wiecie o czym tym razem rozmyślałam? O czasie, kiedy kobieta jest naprawdę silna. Doszłam do wniosku, że każda kobieta kumuluje w sobie siły na moment, kiedy wszystko ma się zepsuć. Kiedy codzienne schody do pokonania są zbyt wysokie i strome. Kiedy wszyscy wokoło wysilają się jedynie na krótkie „wszystko będzie dobrze”, szkodząc jedynie tymi kilkoma słowami. A kiedy jest najtrudniej? Otóż, w momencie, gdy codziennie trzeba radzić sobie samemu i wciąż kroczyć przed siebie z wysoko podniesioną głową. Tak, to jest zdecydowanie najgorsze… Udawać uczucia, których w rzeczywistości nie ma. A łzy… Ich napływu do swych powiek już nie czułam. Tej nocy były one po prostu normalnością. Bo co takiego miałam myśleć bądź czuć? Nie wiedziałam, co nawet byłoby właściwe w takiej sytuacji… Przecież nic się takiego nie stało, prawda? Tylko była dziewczyna mojego ówczesnego partnera wczoraj zjawiła się w naszym mieszkaniu, dosłownie słaniając się na nogach. Nie, nie była pijana ani naćpana. Tego byłam pewna… Poznałabym to… To płacz i rozpacz sprawiała, że nie potrafiła postawić jednego, a stabilnego kroku. A Erik? On… Nie wiem jak to wyjaśnić, ale… on cały czas przy niej był. Rozmawiali razem całą noc. Tą samą noc, podczas której samotnie płakałam w ukryciu, słuchając jedynie ich zagłuszonych szeptów…

-Jessica…- usłyszałam za swoimi plecami półszept Erika, który po chwili usiadł tuż obok mnie. Nie spojrzałam na niego. Po prostu nie potrafiłam… Nie umiałam spojrzeć w jego głębokie tęczówki, powstrzymując łzy. Za dużo… Zdecydowanie za dużo jak na jedną głowę. Jak na jednego człowieka. Bezsilnego człowieka, którym byłam.- Należą ci się wyjaśnienia…

-Naprawdę?- parsknęłam opryskliwie, nadal nie spoglądając w stronę Niemca. Należą mi się wyjaśnienia, tak? Ciekawe, co robił wczoraj przez całą noc… Kto był ważniejszy? Ona, nie ja. O mnie wtedy zapomniał… Nawet nie wytknął czubka nosa za drzwi jej tymczasowego pokoju. Wówczas wszystko się wyjaśniło… Poznałam się na tym, co ma największą wartość dla Erika. Albo nie… Co ja wygaduję? Chyba znów robię się zazdrosna. On zerwał z nią właśnie dla mnie. Ona nie mogła być dla niego najważniejsza…- Niezwykle mi miło, że w końcu przypomniałeś sobie o moim istnieniu. Nic na to wcześniej nie wskazywało…

-To nie tak…- wyjąkał cicho, co ostatecznie spowodowało, że odwróciłam się gwałtownie w jego stronę. Zdawałam sobie sprawę z tego, że wyglądałam okropnie. Że pod oczami miałam sine podkowy, które były konsekwencją  przepłakanej nocy. Że każdy włos odstawał w inną stronę. Że moje ciało nadal całe drży. Że z mojego gardła nadal wydobywał się bezwarunkowy szloch oraz że moje ciało było niemal całe odrętwiałe. Cóż, ale to właśnie Erik doprowadził mnie do takiego stanu. To on był sprawcą łez na moich policzkach. Nie, poprawka… Jego obojętność.

-A jak?!- pisnęłam, chwiejnie stając na równych nogach niemal w ułamku sekundy.- Przyprowadzasz tutaj jakaś obcą babę, która słania się na nogach! Następnie nawet nie raczyłeś rzucić we mnie nawet półsłówkiem wyjaśnienia!- wybuchłam nieoczekiwanie, nie zważając na to, że owy gość na pewno słyszy moje wrzaski.

-To Susanne… Nie jest obca…- rzucił lekko urażony, powodując tym samym łzy w moich oczach. Ściślej rzecz ujmując, kolejną falę łez. On jeszcze obarczał moją osobę żalem? Nie dowierzałam w to… Nie wierzyłam w to, co słyszę… Czyżby Erik… Czy on… Chciał jeszcze ją bronić?

-Erik, czy ty siebie słyszysz?!- zirytowałam się, marszcząc mocno brwi.- Mówisz, jak gdybym to ja była tą drugą! A przypominam ci, że prawda wygląda inaczej!- przysięgam, że wtedy już naprawdę nie wytrzymywałam… Łzy, które wydostawały się spod moich powiek nawet nie były pełnym odzwierciedleniem tego, co tak naprawdę czułam.

-Nie krzycz, bo ją obudzisz…- warknął podjudzony, rzucając mi zawzięte spojrzenie. Powiedzcie… Czy ja byłam jakaś przewrażliwiona, czy Erik ewidentnie popierał stronnictwo tajemniczej szatynki? Cholerne deja vu… Już raz coś takiego raz przeżywałam. Jak się skończyło? Ciii, nie chcę znać odpowiedzi… Znam ją i wiem jak brzmi, jednakże nie mogłam jej dopuścić do swojego umysły…

-Będę krzyczała!- wrzasnęłam, z premedytacją nie wypełniając prośby Niemca. Zaznaczałam swój teren. Za wszelką cenę starałam się mu pokazać, że musi pamiętać, kto powinien być dla niego najważniejszy…- Nie pozwolę, żeby kolejna odebrała mi moje szczęście! To, o co tak zacięcie walczyłam!

-Jess…- wyszeptał, zrównując się ze mną wzrokiem. Patrzył przez dłuższą chwilę w moje tęczówki, a ja z kolei czułam jego oddech na swym karku. Zauważyłam w jego oczach coś innego… Coś, czego wcześniej nie zdołałam zobaczyć… Wzruszenie?- Jestem twoim szczęściem? Zacięcie o mnie walczyłaś?- dopytywał, gładząc delikatnie mój policzek. Pytał, jakby nie wiedział…

-Może ujmę to w inne słowa…- wyłkałam cicho, twardo patrząc w oczy chłopaka. Nawet nie drgnęłam, a jedynie z sekundy na sekundę coraz bardziej uzależniałam się od jego elektryzującego dotyku.- Twój pocałunek zmienia wszystko. Twoje ramiona są najlepszym pasem bezpieczeństwa. Twój dotyk jest niezapomniany, natomiast twoje słowa są najpiękniejszą melodią dla moich uszu. Twoja obecność jest wystarczająca, wyznania są najcudowniejsze…- stopniowo ściszałam swój głos, przybliżając swoją twarz do ust Niemca. Tak, zdawałam sobie sprawę, że te słowa brzmią wręcz żałośnie, lecz były one prawdą. Rzeczywistością i wiosną, która panowała właśnie w moim sercu i to za sprawą tego chłopaka.-… a twój uśmiech jest najcenniejszy…- wyszeptałam do jego ust, muskając delikatne wargi Durma.

-A ja powiem po prostu, że cię kocham…- przytulił mnie do siebie, przez co moje usta zdołały wykrzywić się w półuśmiech. Nie było jeszcze idealnie. Zaraz najprawdopodobniej spotka nas bolesne zderzenie z rzeczywistością, ale na tę chwilę nie chciałam o tym myśleć. Kilka sekund oszczerbione ze szczęścia, było niczym serum na wszystko, co boli…- Należą ci się wyjaśnienia. Postąpiłem, jak nie wiem kto…- zaczął, co spowodowało, że niemal w kilka sekund wyprostowałam się, poważniej zerkając w stronę Erika.- To ta sama Susanne, z którą zerwałem, żeby byśmy mogli być razem…

-Ta narkomanka?- wydobyłam z siebie cichy pisk, zaciskając dłonie mocno w pięści. Nie wiem czemu zapytałam o to w tak bezpośredni, wręcz nietaktowny sposób. Cóż, nadal działałam pod wpływem emocji i nie mogłam tego niczym innym usprawiedliwić…

-Skąd…- nie zdołał nawet dokończyć pytania, kiedy do jego głowy nadeszła właśnie odpowiedź na to samo zagadnienie.- Marco- stwierdził z konsternacją wymalowaną na twarzy, a pewność miał wręcz wymalowaną na twarzy.

-Nie chciał źle…- wydusiłam, minimalizując odległość, która dzieliła mnie od piłkarza.- Miałeś mi chyba o czymś powiedzieć…- przypomniałam, chwytając dłoń Erika, chcąc dodać mu pewności, by nie bał się ze mną rozmawiać. Chciałam, aby miał we mnie osobę, której można powiedzieć absolutnie wszystko, bez względu na wszystko…

-Owszem, Susanne miała poważne problemy z narkotykami- przyznał, wzdychając bezsilnie. Ewidentnie chciał, aby było inaczej, a mimo jego najszczerszych chęci nie mógł zmienić życia.- I właśnie dlatego straciła wszystko… Nie ma nawet mieszkania, nie mówiąc o jakichkolwiek środkach do życia. Na dodatek…- zacisnął dłonie w pięści, a ja poczułam, że jego mięśnie prężą się w niewiarygodny sposób.- Była na jakiejś imprezie… Nie chce powiedzieć z kim ani gdzie, ale… Ona… Została zgwałcona… Teraz…- schował twarz w dłonie, po czym jednym ruchem przeczesał swe krótkie włosy palcami.- Jest innym człowiekiem… Nie poznaję jej… Czuję się odpowiedzialny za to, co ją spotkało- powiedział już pewniej, patrząc na mnie znacząco.- Muszę jej pomóc, ponieważ mam wrażenie, że to ja jestem winowajcą tego, co ją spotkało, bo zaczęło się w końcu od naszego rozstania…

-Erik, to odbije się na nas…- powiedziałam oniemiała, odsuwając się na większą odległość od mojego partnera. Owszem, mieliśmy kiedyś zacząć życie we trójkę. Miały być to jednak inne okoliczności, a przede wszystkim- osobą trzecią nie miała być była dziewczyna Erika… Wszystko nie tak! Dosłownie nic nie układało się w spójną całość…

-Nie, jeśli nasza miłość jest dostatecznie silna… 

„- Dlaczego za mną idziesz?
-Chciałem powiedzieć Ci, że Cię kocham.
-Widocznie nie poznałeś jeszcze mojej przyjaciółki.
-Jakiej przyjaciółki?
-Jest ode mnie ładniejsza i mądrzejsza. Stoi za Tobą.
-Ale tu nikogo nie ma…
-Widzisz, gdybyś mnie kochał, nigdy byś się nie odwrócił.”

M.H.

W świecie realnym, cudze zaufanie można zdobyć raz. Jeden jedyny raz. Jedno życie, jedna szansa. Łatwa kalkulacja z tego, co podpowiada mi rozum. Czy sprawiedliwe? Tutaj bym polemizował. Ale nie to jest teraz ważne. Jeśli raz miało się czyjeś zaufanie, a na własne życzenie się je straciło, prawda jest taka, że już nigdy nie będzie tak, jak dawniej. Owszem, człowiek może wybaczyć wiele. Nawet sam nie zdaje sobie sprawy jak dużo, ale… Właśnie. Zawsze musi się znaleźć jakieś „ale”. Mimo tego, iż człowiek ma umiejętność do przebaczania, zapomnieć nie umie…

Zadyszany, niemal biegiem wpadłem do swojego mieszkania. Moje serce biło w każdą możliwą stronę z sekundy na sekundę coraz szybciej. Tak… Przyznam się do tego sam przed sobą. Bałem się. Po prostu bałem się, że już nie mam do czego wracać. Że sam fakt, iż wyszedłem wtedy do klubu, to było za dużo… Że to ostatecznie zniszczyło to, co budowaliśmy tak długo z Sarah… Nie mogłem do tego dopuścić. Nie mogłem jej stracić… Nie… Jeśli i to spartaczyłbym w swoim życiu, sam sobie nie mógłbym tego wybaczyć…  Paradoks, czyż nie? Właśnie wtedy, kiedy prawdopodobnie ją straciłem, naprawdę uświadomiłem sobie jak ważną funkcje w moim życiu pełni Sarah…

-Sarah…- pisnąłem cienko, rozglądając się zdezorientowanie po salonie. Cisza. Jedynie to słyszałem. Cisza… I nic więcej. Zupełnie nic… Raz na jakiś czas jedynie słychać było kapiącą z kranu wodę, która odbijała się od ścianek umywalki. Zamarłem. Czyli… Zostałem sam? Nie… I wtedy… Właśnie dokładnie w tej samej chwili, gdy ta myśl uderzyła jak obuchem o moją głowę, poczułem łzy pod powiekami. Bezsilność… Nie ma nic gorszego…

-Czego ode mnie chcesz?- odezwała się twardym, aczkolwiek odrobinę łamiącym się głosem. Po chwili mój zamglony wzrok miał okazję zobaczyć jej sylwetkę w pełnej krasie. Patrzyłem na nią tak, jakbym widział ją pierwszy raz w życiu. Niby poczułem zauważalną ulgę, lecz obawy były nadal… I to chyba one przewyższały wszystko…- Wczoraj udowodniłeś, że nie oczekujesz ode mnie zupełnie niczego.

-To nie tak…- zdołałem wykrztusić, wykonując krok w stronę dziewczyny. Nadal łzy wisiały na koniuszkach moich łez i były doskonałym dowodem na me nieme błaganie o pomoc. Tak wiele chciałem powiedzieć… Wytłumaczyć się… Wykrzyczeć wszystko to, co leżało mi na duszy, ale… Wówczas zdecydowanie powiedziałbym o kilka słów za dużo.

-A jak?- prychnęła, niemal natychmiastowo wykonując krok w tył. Kolejny raz zabolało. Oziębłość. Oschłość. Zimno, które poczułem w sercu za sprawą szatynki… A co najlepsze, na które w pełni zasłużyłem…- Miałeś ultimatum. Albo ja, albo klub, alkohol, panienki. Wybrałeś i gratuluję wyboru.

-Sarah…- wydukałem ledwo, ukrywając twarz w dłoniach. Ja musiałem wiedzieć… Musiałem znać prawdę, jaka ona by nie była… Potrzebowałem wiedzy, która gwarantowałaby mi nadzieję na choć jedną, drobną szansę…- Nie byłem w klubie…- zacząłem ochryple.- Wczoraj… Nie mam pojęcia jak to wyjaśnić, ale coś we mnie wstąpiło i nie mogę tego wytłumaczyć… Ale mogę ci przysięgnąć, że nie byłem w klubie… Jestem zupełnie trzeźwy…

-W takim razie, gdzie byłeś całą noc?!- krzyknęła piskliwie, a ja kątem oka zauważyłem, że zwija swą dłoń w pięść. Jej wzrok na pozór twardy, oziębły, ale… Po dłuższej analizie zdołałem zauważyć, że to tylko maska, którą próbowała ukryć swoje uczucia i emocje. Zrozumiałem… Wreszcie dotarło do mnie, że jej chłód był jedynie jej wołaniem o odrobinę mojego ciepła…

-Błąkałem się tu i ówdzie…- odpowiedziałem półszeptem, spuszczając wzrok.- Nie byłem w klubie…- powtórzyłem jak mantrę.- Chodzi o to, że potrzebowałem takiej nocy sam na sam z własnymi myślami, żeby zrozumieć…

-Zrozumieć, że nasze małżeństwo to jedna, wielka pomyłka- przerwała mi wpół zdania, podczas kiedy jej oczy pokryły się warstwą słonej cieczy. Teraz i ona, i ja w każdej chwili mogliśmy rozpłakać się jak małe dzieci… Świetnie…

-Nie… Właśnie chodzi o to, że jest całkowicie na odwrót- niemal wyszeptałem, co spotkało się jedynie z pytającym wzrokiem dziewczyny.- Nie spałem całą noc i właśnie ten czas poświęciłem na to, aby zastanowić  się nad tym, co dzieje się teraz w twojej głowie. I…- przymknąłem na chwilę powieki, pozwalając pojedynczej łzie uwolnić się spod kontroli.- Zacząłem za tobą po prostu tęsknić. Chciałem, abyś znowu nabałaganiła ze mną w łóżku, żebyś kolejny raz zepchnęła mnie z przykrycia, miałem chęć zapisywania każdego twojego słowa, aby żadne nie uciekło przypadkowo z mojej pamięci- kontynuowałem.- Pragnąłem całym sobą poczuć smak twoich ust na moim języku, a wszystkie chwile, które razem przeżyliśmy zaczęły się wyświetlać kolejno w mojej głowie. Wiesz, co wtedy poczułem?- zapytałem sam siebie.- Paradoksalnie, czułem szczęście… Tak, czułem się szczęśliwy, wspominają chwile, kiedy mogłem spędzać z tobą czas, leżeć koło ciebie, smakować cię kawałek po kawałku…

-Michael…- wyłkała, a wówczas łzy zaczęły spływać po jej policzkach niczym strumienie rwącej wody. Nie czułem oporów. Zwinnym ruchem znalazłem się obok niej, opatulając jej drobne ciało swoim ciepłem, którego w ostatnim czasie miałem dla niej zaskakująco mało… Co do mojego wcześniejszego monologu… Nie, nie kłamałem. Byłem szczery aż do bólu. Prawdopodobnie właśnie ta szczerość, płynąca z mego wnętrza, spowodowała tak ogromny zamęt w głowie Sarah, scementowany dodatkowo gorzko-słonymi łzami…

-I wiesz, co jest w tym wszystkim najzabawniejsze?- kolejny raz zadałem pytanie samemu sobie.- Chcę walczyć o ciebie, nasze szczęście, małżeństwo, ale wiem, że nie mam do tego prawa, bo za dużo krzywd ci już wyrządziłem…- z wyczuciem gładziłem jej delikatne włosy.- Muszę się poddać… Muszę pozwolić ci wygrać…

-Za bardzo cię kocham, Michael, by teraz zwyczajnie odejść… -wyszeptała, co sprawiło, że moje kolana w krótkim czasie zmiękły. Czyli jednak dostałem tę szansę? Tak. Z tego, co teraz widzę, dostałem. A widzę z bliska jej ciemne tęczówki, które rzucają we mnie rozkochanym spojrzeniem. Co ja z nią w ogóle zrobiłem? Uczyniłem z niej kalekę. Nadzwyczajny wrak emocjonalny. Bo to właśnie miłość ją wyniszczała. Jak chyba większość ludzi, zresztą… I co jeszcze widzę? Nie, stop. Co czuję? Jej delikatne usta, które złączyły się z moimi wargami, składając na nich subtelne, nieśmiałe pocałunki.

-Jakaż piękna idylla- usłyszałem radosny i doskonale znany mi głos. Życie jednak w większości przypadków potrafi zaskoczyć nawet w nieprzeciętnie zaskakujących sytuacjach…- Gratuluję.

-Wreszcie się pogodzili- usłyszałem po chwili głos Lei, która z uśmiechem na ustach stała obok bruneta, jak gdyby nigdy nic. Runęło. Dosłownie wszystko runęło… Albo runie zaraz… Jedno wiem. Koniec jest bliżej niż myślę. Zdecydowanie zbyt blisko…

-Stefan?- wydukała zaskoczona Sarah.- Ty nieodpowiedzialny pajacu!- krzyknęła na całe gardło, patrząc na Krafta rozzłoszczonym wzrokiem. No tak… Ona w dalszym ciągu myślała, że to właśnie Stefan jest ojcem dziecka Lei, a sam Kraft- uciekł, gdzie pieprz rośnie jak tylko dowiedział się o ciąży. Cóż… Pieprz rośnie zdecydowanie zbyt blisko z tego, co wychodzi…- Jak mogłeś zostawić kobietę w ciąży?!

-Aaa, no tak…- ocknął się na chwilę z szoku.- Nie umiem być ojcem. Nie chcę być ojcem. Tamta kobieta da sobie rady- mówił niczym wierszyk, nie patrząc nawet w oczy Sarah, a jedynie odtwarzając w głowie słowa, które niegdyś nakazywałem mu wypowiadać. Na aktora to on się nie nadaje…

-I ty mówisz tak spokojnie o tym w towarzystwie matki dziecka?!- ryknęła jeszcze głośniej, co spowodowało, że zarówno Lea, jak i Stefan, spojrzeli na siebie zszokowani. Popełniłem jeden, aczkolwiek gruby błąd… Nie przedstawiłem ich sobie, a kłamstwo? Ono ma krótkie nogi… Ale szczęście? Tylko moje może być takie, że akurat w takiej chwili Lea i Stefan musieli się spotkać…

-Stefan…- wyjąkała niedowierzająco brunetka, patrząc okrągłymi oczyma na Krafta. Nie miała prawa wiedzieć, jak wygląda na żywo Stefan… Tym bardziej nie mogła się go tutaj spodziewać… Nic dziwnego, że jej szok osiągał apogeum.- Ach…- wydobyło się jedynie z ust ciężarnej, po czym ja poczułem intensywny wzrok Sarah na swojej osobie…

-Nienawidzę cię…- wyjąkała z zawiścią, po czym z trzaskiem drzwi nie wyszła z mieszkania. Domyśliła się szybciej, niż myślałem… Doszła jak po sznurku do prawdy, patrząc jedynie na miny Stefana, Lei oraz mój wyraz twarzy… Co zrobiłem? Nic… Zupełnie nic… Poddałem się.

„Trudno się cieszyć,

kiedy obraz się rozmywa przed oczami

i tak ciężko złapać oddech.”

J.R.

-Muszę dalej istnieć…- usłyszałam jego zmęczony, bezsilny, lecz także zrozpaczony głos. Nigdy nie słyszałam go w takim wydaniu, mimo że tak wiele razem przeszliśmy. Począwszy od łez radości, kończąc na łzach rozpaczy.- Tylko inaczej… Bo będę dalej istnieć, Sarah też będzie istnieć, ale nie będziemy istnieć razem…- próbował być dzielny. Walczył sam ze sobą, jednocześnie się oszukując. Fala smutku wezbrała się we mnie, a ja jedynie czekałam cierpliwie aż ostatecznie uderzy o brzegi mojej wytrzymałości…

-Zacznijmy od tego, że nie musisz udawać, że jesteś silny… Nie musisz mówić, że wszystko jest dobrze i kiedyś do tego przywykniesz. Nie martw się tym, co pomyślą inni… Zwłaszcza ja…- mówiłam szeptem, wycierając niezdarnie dłonią łzy.- Jeśli musisz, płacz… Uśmiech wróci jedynie wtedy, kiedy wypłaczesz się do końca…

-Uśmiech nigdy nie wróci…- powiedział łamiącym się głosem.- Ona była moim planem na przyszłość. Wielbiłbym ją nad życie… Tylko Sarah mogła być moim oczkiem w głowie, któremu chciałbym zapewniać wszystko to, co najlepsze…- nie czułam, kiedy łza po łzie wydobywała się spod moich powiek. On ją kochał… Tak bardzo ją kochał… Kochał na swój wyjątkowy sposób… I nadeszło. Znowu. Kolejny raz to się powtórzyło. Coś z każdą sekundą coraz bardziej mnie rozrywało od środka. Chciałam krzyczeć, wytykać całemu światu, że wszystko raz po raz mi zabiera, ale co mi zostało? Jedynie milczenie. Milczałam, bo wiedziałam, że już zupełnie nic nie jest w stanie mi pomóc. Żaden gest, żadne słowo… Nic, absolutnie nic nie obrazowało tego, co wtedy czułam. Co tak cholernie bolało. Co wyniszczało…- Dlaczego nic nie mówisz?

-Zamyśliłam się, przepraszam…- otrząsnęłam się, przyłapując się na drobnym kłamstewku. Co innego mogłam mu powiedzieć? Nie istniały słowa, które mogłyby mi przysługiwać…- Michi… Nawet jeśli musiałbyś ją znaleźć na końcu świata…- głośno przełknęłam ślinę- dogoń ją. Następnie obejmij czule ramieniem i walcz… Pamiętaj bowiem, że prawdziwa miłość zdarza się niezwykle rzadko…

-Mam walczyć?- prychnął, bawiąc się własnymi palcami. Nerwy zjadały go od środka. Nie wiedział, co może ze sobą zrobić, aby było dobrze… - Nie przysługuje mi walka. Ja na nią nie zasługuję… Zataiłem przed nią fakt, że ją zdradziłem, że będę miał dziecko… Tego się nie wybacza!- uniósł się, lecz nie w sposób agresywny.

-Jeśli się kogoś kocha, to nie pozwala mu się odejść…- rzekłam tępo, przywołując do głowy niechcąco wspomnienia sprzed lat. Czasu, kiedy przed chwilą wypowiedziane słowa, mogły służyć jedynie jako parodia…

-I co ja jej niby miałbym powiedzieć?- wtopił dłoń w swe jasne włosy, niedbale je przeczesując.- Że tak bardzo tęsknię? Że analizuję wszystkie spędzone chwile? Że powtarzam sobie w głowie nasze ostatnie słowa? Że żałuję tego, co się stało?!- kolejny raz się uniósł. Zacisnęłam dłonie w pięści, czując kolejną warstwę łez, która nieuchronnie zbliża się w moją stronę.

-Powiedz, że ją kochasz…- wyszeptałam ledwosłyszalnie, po czym przerwałam połączenie internetowe. Ukryłam twarz w dłoniach i dopiero wtedy wybuchłam nieopanowanym płaczem. Tak wiele lat minęło, a nadal bolało tak samo… Niby pogodziłam się, lecz… nie, żaden człowiek nie umiałby się pogodzić ze sypiącym się w rękach życiem. Zbyt często ludzie nie zdają sobie sprawy, jak nieświadomie ranią innych. Nie mam na myśli ran na ciele, ale o zwykłe, ludzkie słowa. To one wypowiedziane w niewłaściwy sposób, mają moc zniszczenia dosłownie wszystkiego. Te same słowa, które ranią o stokroć bardziej niż uderzenia…

~*~

Nie macie pojęcia, jak teraz mnie ciekawość zżera od środka, no! 
Może się wydawać, że sytuacja teraz obróciła się o kolejne 180 stopni. 
Erik miesza, Michi żałuje i pewne fakty zaczynają do niego docierać, a gdzie w tym wszystkim Jessi? 
Szczerze powiedziawszy, tak mnie wena poniosła, że sama teraz nie wiem, co mam robić :D hahah 
Pomóżcie! ♥ 
Co do poprzedniego rozdziału... Pytałam, którego z panów sympatyków jest więcej. Zwyciężył Michi, aczkolwiek po piętach depcze mu Durm. Cieszę się, że podzieliłyście się ze mną swoimi typami! To mi naprawdę ułatwi zadanie na przyszłość. Kocham Was. ♥
Na koniec, każda zapewne wie, jaki dziś dzień. Z całego serduszka życzę Wam udanych wakacji! Wielu niezapomnianych przygód, odpoczynku oraz bezpieczeństwa. ;* 
Do następnego, najdroższe! ♥