Piętnaście

♫ 

„To takie przyziemne, żyć z kimś takim, jak Ty.

A odnaleźliśmy siebie na planecie wśród galaktyk,

gdzie nigdzie indziej nie byłoby Nas.

To takie dziwne, żyć tam, pośród milionów gwiazd,

gdzie wyznacza Nam granice czas, tlen oraz ciało.

Umarłbym bez Ciebie, Ty byś beze mnie nie istniała”

M.H.

Gdy w swoim życiu widzimy problemy i myślimy o nich przez krótką chwilę, nie wydają się one tak ciężkie i przytłaczające jak są w rzeczywistości. Ale nadchodzi potem czas, kiedy skupiamy się na nich w pełni. Myślimy o nich, analizujemy skutki i konsekwencje, dopiero wtedy dostrzegając napięcie i ból. Gdy problemy towarzyszą zaś kilka dni, tak samo jak wcześniej boląc i wywołując napięcie, w konsekwencji- przyprawiają nas o paraliż, pozbawiając sił i chęci do jakiegokolwiek dalszego działania. Ale jednak trzeba sobie jakoś radzić… Kiedy na swej drodze znajdziemy problem, musimy przekształcić je w wyzwanie. W inny sposób nie będziemy w stanie wyjść z tego, co z każdym dniem dusi coraz bardziej…

I nie inaczej jest w związku. Każdy problem należy przekształcić w wyzwanie i dalej w nim trwać, chociażby działyby się rzeczy wręcz niemożliwe. Jeśli jedna strona niszczy to, co druga z całych sił stara się wybudować, druga ze stron musi wybaczyć, bo inaczej po co byłby cały ten cyrk? Po co byłoby potrzebne komukolwiek małżeństwo, skoro tak łatwo się rozstać? Jeden błąd i do widzenia… Wszystko skończone? Nie, to nie działa na takiej zasadzie. Inaczej, to nie byłaby miłość. Wybaczenie jako jedyne, jest podstawą prawdziwej miłości oraz fundamentem, który daje możliwość stworzenia „czego” z niczego…

-Gdzie ona jest?!- pisnąłem zadyszany, z trudem łapiąc mroźne powietrze. Patrzyłem w surowe oczy kobiety, która patrzyła na mnie oschle. Nic dziwnego… Zraniłem jej córkę. Takich rzeczy się nie toleruje, ale… Tak wiele bitew stoczyłem, aby móc znaleźć się tu, gdzie byłem, by teraz ulec jakiejś kobiecie w podeszłym wieku?- Pytam! Gdzie jest Sarah!- uniosłem się. O, tak… Byłem wprost wymarzonym zięciem.

-Czego ty jeszcze tutaj chcesz?- nabzdyczyła się, odwracając wzrok od mojej zdeterminowanej osoby. Nienawidziła mnie i ja to doskonale rozumiałem. Miała ku temu okazję. Poza tym… Od samego początku nie przypadłem jej do gustu, ale czy miałem się wycofać tylko dlatego, że na mojej drodze pojawiła się natrętna teściowa?

-Sarah!- krzyknąłem na cały regulator, po czym nie czekając na nic więcej, wyminąłem umiejętnie kobietę, nie zważając na jej krzyki za moimi plecami. Ślepo kierowałem się w stronę przestronnego salonu, mogąc przeczesać każdy, nawet najmniejszy, zakamarek dużego domu, byleby tylko znaleźć to, czego szukałem całe życie…- Sarah!- powtórzyłem, tym razem pokrzykując z radości, iż w końcu ujrzałem jej twarz. Bladą twarz. Zapłakaną. A oczy? Bez połysku. Bez charyzmy i charakteru, którym się cechowały wcześniej… Leżała na kanapie, zwinięta w kłębek, nadal ciągle płacząc. W swoim wnętrzu usłyszałem jedynie dźwięk tłuczonego szkła. Doprowadziłem ją do takiego stanu… Ja… Zacisnąłem dłonie w pięści, kierując się nieco wolniejszym krokiem w stronę dziewczyny.

-Idź… Nie chcę cię widzieć… Nie chcę!- dukała żałośnie, ledwo podtrzymując się rękoma na skórzanej kanapie. Po jej policzkach ciurkiem ściekały łzy, natomiast włosy sterczały jej praktycznie na wszystkie strony. Mimo to była piękna… Tak, piękna w swoim cierpieniu…

-To prawda, że cię okłamałem…- zacząłem, przełykając głośno ślinę. Najpierw musiałem przyznać się do błędów, aby móc rozpocząć cokolwiek nowego. Inaczej nie można było…- Będę miał dziecko… Lea jest matką, ale…- ukryłem twarz w dłoniach, czując, że spod moich powiek wydostają się srebrne łzy.- Tylko przez to wszystko, zrozumiałem jak bardzo cię kocham…

-Nie kochasz mnie!- krzyknęła, dławiąc się własnymi łzami.- Kochasz wszystkich, ale nie mnie! Od zawsze tak było! Zawsze!- wtopiła dłoń w swoje długie włosy, nie próbując nawet kryć łez. Zresztą… Czy byłoby to nawet możliwe? Nie… Zbyt dużo wycierpiała, by posiadać jeszcze jakiekolwiek pokłady energii…

-Sarah…- objąłem ją ramieniem, a ona ku mojemu zdziwieniu nawet nie drgnęła. Nie odsunęła się. Nie rzuciła we mnie pogardliwym spojrzeniem. Nie krzyknęła… Jedynie słona ciecz spływała po jej skórze w takim samym tempie, co przyczyniło się jedynie do tego, że obudziła się we mnie iskierka straconej nadziei…- Posłuchaj mnie teraz uważnie, dobrze?- pogłaskałem jej policzek kciukiem.- Tylko wtedy, kiedy odeszłaś, zauważyłem jaka jesteś piękna pod każdym możliwym względem. Wcześniej oszukiwałem się, że jedynie cię lubię trochę bardziej, co w zupełności nam wystarczy, ale… zrozumiałem… właściwie to poczułem, iż cię kocham. Umierałem z tęsknoty, chociaż niedługo byliśmy osobno. Nie jesteś dla mnie kobietą, rozumiesz?- odsunąłem kosmyk włosów, który opadał na jej twarz.- Jesteś dla mnie całym światem…- wyszeptałem, czując kolejną falę łez pod swoimi powiekami.

-Nie dam się na to nabrać… Już więcej nie…- wycedziła gorzko, odsuwając się nagle ode mnie. Życie jest jednak najlepszą grą, w której kiedykolwiek przyjdzie mi zagrać. Żadne zawody, Mistrzostwa Świata, Igrzyska Olimpijskie, nie przebiją gry, którą jest właśnie życie. Można być w niej bowiem kimkolwiek się zechce. Można obrać jakikolwiek kierunek. Można poznać kogo tylko chcemy, ale… Tak, w tej sytuacji też znajdzie się jakieś „ale”. Mamy jedynie życie w tejże grze. Tylko jedną szansę, aby wykorzystać ją przyzwoicie. I właśnie ja zamierzałem od teraz wykorzystywać ją do końca. Nieważne, co by się działo…

-Nie poddam się…- rzekłem, po czym zdecydowanie wziąłem dziewczynę na ręce, niemal wybiegając z nią z jej rodzinnego domu. Nie liczyła się już dla mnie jej matka i jej przeraźliwe krzyki czy groźby. Wokół było ciemno. Nadal biegłem przed siebie, nie wiedząc dokładnie gdzie zmierzam. Liście szeleściły pod moimi butami, a głuchą ciszę zakłócał jedynie szloch oraz nieme błagania o poddanie się Sarah.

-Zostaw mnie, proszę…- wyjąkała cicho, kiedy w końcu po morderczej eskapadzie, pozwoliłem, by jej stopy zetknęły się z nieruchomym podłożem.- Nikt nie wie, jak bardzo bolało mnie, kiedy widziałam jak się starasz, ale… ale i tak nie potrafisz w pełni odwzajemnić, poczuć całym sobą tego uczucia…

-Sarah…- westchnąłem, czując, że przeszywają mnie nieprzyjemne dreszcze. Czy moje wątpliwości, co do uczuć wobec Sarah naprawdę było tak łatwo zauważyć?- Podarowałaś mi coś, co trudno nazwać, ale ja naprawdę to czuję… Sama twoja obecność poruszyła we mnie coś, o istnieniu czego, wcześniej nie miałem pojęcia. Jesteś i będziesz na zawsze częścią mojego życia…- padłem przed nią na kolana, składając czułe pocałunki na jej roztrzęsionych, drobnych dłoniach.

-Nie chcę już marnować swojego czasu…- wydukała ledwo. Marnować czas? Czy ona właśnie tak określa nasz związek? Tylko strata czasu?- Zanim zmarnuję kolejne cenne dni, których jest coraz mniej, warto się rozejrzeć czy nie ma przy mnie kogoś, kto czeka nadal na tę pierwszą szansę…- o czym ona w ogóle mówiła? Coś sugerowała? Grała?

-A co, jeśli powiem, że bez ciebie nie wyobrażam sobie nawet jednego dnia?!- krzyknąłem, stosunkowo niegłośno, a mój krzyk przybrał bardziej barwę błagania.

-Michael…- wyszeptała ledwosłyszalnie.- Każdy mi powtarzał, że zanim wpadnę na pomysł powrotu do osoby, która wcześniej złamała mi serce, a która dopiero po moim odejściu zrozumiała, że jest jej trudniej, to właśnie wtedy nadszedł czas, bym usiadła i poczekała aż ten pomysł wpadnie mi z głowy, gdyż ta osoba najprościej mówiąc, nie zasługuje na to…

-Nie możesz mnie zostawić…- wydusiłem z siebie, ukrywając twarz w dłoniach i nadal klęcząc przed dziewczyną.- Chwyć mnie za rękę, bo bez ciebie boję się nawet wstać… Tylko ty możesz pociągnąć mnie do świata, bo tak chorobliwie boję się kolejnego samotnego dnia bez ciebie…

-Tylko ja nie wiem czy jeszcze umiem ci zaufać, Michi…- zniżyła się do mojego poziomu, pierwszy raz dzisiaj patrząc mi prosto w oczy. Jej twarz mówiła wszystko. Wewnątrz jej duszy utworzyły się dwa wrogie obozy. Jeden chciał dać mi drugą szansę, natomiast drugi- skutecznie pragnął zwalczyć ból w sercu, dążąc do nowego życia. Tym razem bez mojego udziału…

-Jeśli chodzi ci o Jessi…- z trudem wypowiedziałem jedno imię, które wcześniej mogłem spijać ze swoich ust. To samo imię, którego brzmienie było dla mnie najpiękniejszą melodią… Tego, którego właścicielka nigdy nie była obojętna. A teraz? Teraz coś się we mnie zmieniło. To już nie była ta sama Jessi. To nie te same uczucia, które kiedyś we mnie tkwiły. W tej chwili… ich nie było. Czy… Czy to możliwe?

-Tak!- warknęła zdenerwowana. Czyli jednak wcześniej miałem rację. Rozchodziło się tylko i wyłącznie o Jessi. Jeśli ona zniknęłaby z mojego życia, zniknęłyby wszystkie problemy, a wróciłaby Sarah…- Ona jest największym problemem!

-Dlatego… Proszę, daj mi dokończyć…- ująłem jej twarz w dłonie, podejmując prawdopodobnie jedną z najważniejszych decyzji w moim życiu.- Koniec z Jessi… Ty jesteś dla mnie ważniejsza. Ba, co ja mówię? Jesteś najważniejsza, Sarah… Kończę nawet z rozmowami przez telefon z Jessi. Kończę, rozumiesz?- musnąłem delikatnie jej drgające wargi.- Jessi dla mnie nie istnieje…- zakończyłem, składając namiętny pocałunek na ustach szatynki. I tak właśnie wszystko zniknęło. Zniknęły problemy, zniknęła samotność, zniknęła Jessi… 

„Oni mogą żyć, ale tylko razem…
Nie rozdzielaj ich, nie odzieraj z marzeń.”

J.R.

I znowu… Kolejny raz patrzyłam rano w lustro, widząc kompletnie obcą mi osobę. Nie znałam samej siebie. Przestałam znać tę osobę przed lustrem już jakiś czas temu. W chwili, kiedy wreszcie wpuściłam do swego umysłu bolesną prawdę. Nie, nie mogę zdradzić czego się tyczyła. Nie mogę kolejny raz wpuścić tej myśli raz do swojej głowy. Nie mogłam z nią funkcjonować. Nie mogłam przy jej obecności patrzeć bez wyrzutów w oczy Erika. Gdy ciążyła na umyśle, nie byłam w stanie cieszyć się w stu procentach z danej chwili. Nie mogłam… I w dalszym ciągu stałam i patrzyłam sobie w oczy, a właściwie w swoje odbicie. Co widziałam? Tęsknotę. Pustkę. Czułam płacz, który jeszcze zeszłej nocy przeszywał moje ciało. Bolesne łkanie, które przerodziło się z czasem w istną walkę. Bitwę pomiędzy tym, co czuję, a co powinnam. Za czym tęskniłam? Nie tęskniłam już do końca za nim samym… Tęskniłam za tym, jak było. Tęskniłam za wspólnymi spotkaniami, rozmowami face to face. Radami oraz spojrzeniem, którego stawałam się być czasem godna. Ale nie to jeszcze było najgorsze… Zdecydowanie najbardziej karciłam siebie za to, że z bezsilności zaczęłam cofać się w przeszłość. Tęsknota kolejny raz zasygnalizowała mi w bolesny sposób, że już nigdy nie usłyszę jego słodkiego „dobranoc”, do którego byłam przyzwyczajona. Że tęsknię za tym, kiedy pytał jak minął mój dzień. Tęskniłam za tym, że zawsze starał się wywołać uśmiech na mojej twarzy…  Odgarnęłam włosy ze swojej twarzy, kolejny raz zwracając uwagę na siwawe pola pod moimi oczami. Skutek nieprzespanej, a przepłakanej nocy, ot co. Przemyłam twarz lodowatą wodą, by nie pozwolić sobie jeszcze raz się rozkleić. W sumie to przyzwyczaiłam się już do udawania szczęśliwej. Weszło mi to już w nawyk. Przez tyle lat tak doskonale udawałam, więc i teraz nie powinnam mieć z tym problemów. Wymuszanie uśmiechu nie sprawia mi żadnego problemu, mimo że w sercu panuje jedynie smutek, żal i rozpacz. Czy to jest na pewno zdrowe? Nie, nie jest. Zdecydowanym ruchem przeczesałam szczotką swoje długie włosy, wiążąc je następnie w koński kucyk. Następnie szybki makijaż i… gwóźdź programu. Mianowicie uśmiech, który przylepiłam na ten dzień do swojej twarzy. To nic, że oczy wyrażały cały mój ból. Na ustach gościł uśmiech i mogę się założyć, że większość osób tylko to zdoła zauważyć. Szkoda jedynie, że czasem największy ból, ukrywa nawet najbardziej promienny uśmiech…

-Erik!- krzyknęłam, czując jak paraliż rozlewa się po moich żyłach. Oniemiałam, widząc kolejny raz to, co kiedyś było dla mnie największą zmorą. Ba, nadal bałam się tego w takim stanie, chociaż był to jedynie bezosobowy, biały proszek. Drżałam, co najwyraźniej zauważył Erik, który objął mnie od tyłu swymi umięśnionymi ramionami.

-Co się stało?- wyszeptał, gładząc delikatnie moje włosy. W tej chwili nawet jego dotyk nie był lekarstwem. Właściwie, ku mojemu zdziwieniu był on obojętny. Pierwszy raz od czasu, kiedy się poznaliśmy. Sama nie wiem, co było tego przyczyną… Najprawdopodobniej to, że to tylko i wyłącznie przez niego miałam bliski kontakt z tym, czego tak cholernie się bałam… Tak, bałam się, jakby był to żywy potwór, który zagraża bezpośrednio mojemu życiu.

-Co to jest, do cholery?!- krzyknęłam przez zaciśnięte zęby, wskazując na niewielki woreczek, który leżał przede mną na podłodze, a który wypadł z szafki, podczas kiedy szukałam swoich kosmetyków. Owszem, nadal odczuwałam ten przytłaczający strach. W dalszym ciągu moje serce krwawiło tak samo, lecz były we mnie pierwiastki złości, których nie potrafiłam w odpowiedni sposób okiełznać.

-Susanne…- wyszeptał, odrętwiale odsuwając się ode mnie. Stał wyprostowany, a jego oddech był niespokojny. Niedowierzająco patrzył na to samo, co jeszcze przed chwilą wywołało mu mnie lęk, a co po chwili przerodziło się w czyste zdenerwowanie, które jeszcze do końca nie przycichło…

-Mówiłeś, że jest zupełnie czysta!- wrzasnęłam, popychając niemocno Niemca, przez co znalazł się z powrotem na korytarzu. Ujęłam w swe dłonie woreczek, w którym znajdowała się biała substancja. Co poczułam? Jeszcze większy strach, lecz w głębi duszy wiedziałam, iż postawiłam pewny krok do przodu. Teraz moje życie było moim życiem. Choć raz w mojej marnej egzystencji, naprawdę stałam się sędzią, nie świadkiem. Skupiłam się przez te ułamki sekund na sobie, zamiast na tym, czego chcą inni. Słuchałam głosu własnego serca. Nie tego, co wypadało…

-To nieduża porcja…- wykrztusił zupełnie zaskoczony, przecierając bezsilnie oczy. Chciał się jakkolwiek wytłumaczyć? Nie, on w dalszym ciągu chciał kryć Susanne, oszukując przy tym mnie. Znałam go już jakiś czas. Wiedziałam swoje, co do niektórych kwestii. To przykre, lecz sama jego natura nieraz potrafiła wbić sztylet w serce…

-Nieduża porcja?!- prychnęłam, kierując się pewnym krokiem przed siebie. Niemiec dotrzymywał mi jedynie kroku, czekając na reakcję z mojej strony.- Ty siebie w ogóle słyszysz?!- zatrzymałam się w miejscu, kiedy znalazłam się przed drzwiami pokoju, gdzie tymczasowo pomieszkiwała Susanne.- W naszym domu są narkotyki! Mamy narkomankę pod swoim domem!- wrzeszczałam w stronę Erika, nie zważając na obecność Niemki.

-Halo, halo- warknęła drażliwie, wyrywając z mojej ręki woreczek, który znalazłam w łazience.- To nie twoje, laleczko, to raz, a dwa, nie waż się tak na mnie mówić, rozumiesz?! Nikt cię do tego nie upoważnia!- krzyczała, patrząc bezczelnie prosto w moje oczy.

-Zamknij się!- ryknęłam jeszcze głośniej niż ona. Sama nawet nie wiedziałam, że tak potrafię, jak już do końca mam być szczera…- Póki co jesteś pod moim dachem i to tylko i wyłącznie ze względu na Erika! Jesteś zwykłą ćpunką, która zaraz jak spakuje tutaj swoje manatki, będzie zataczać się w najbliższym rowie!- i wtedy… Właśnie wtedy ręka Susanne boleśnie zderzyła się z moim policzkiem, zostawiając na nim czerwony ślad. A co bolało najbardziej? To, że Erik nie powiedział zupełnie nic… Nadal patrzył tym samym pustym wzrokiem, a to na mnie, a to na Susanne, zastanawiając się intensywnie, co powinien zrobić… A przecież to powinno być chyba jasne…

-Wynoś się stąd!- krzyknęłam, masując delikatnie policzek.- Wynocha stąd! Teraz, słyszysz?!- krzyczałam, wręcz rozpaczliwie rzucając jej rzeczami po całym pomieszczeniu.- Nie masz tutaj prawa wstępu!

-Nie będę się prosić- oznajmiła oschle, bez emocji zbierając swoje rzeczy. Chciałabym być kiedykolwiek w takich sytuacjach taka, jak ona. Oaza spokoju, którą zupełnie nic nie rusza… Nawet, jeśli właśnie zostaje bez dachu nad głową, środków do życia i głodem narkotycznym, ona nadal była beznamiętna, wyprana z jakichkolwiek ludzkich emocji.

-A ty…- wyszeptałam w stronę Erika, czując, że dokładnie w tej samej chwili na wierzch uwolniły się wszystkie uczucia, czego świadectwem były łzy, które jedynie podrażniały miejsce, gdzie moja twarz spotkała się z dłonią Niemki.- Idź stąd… Nie chcę cię widzieć…

-Ale Jess…- wydukał ledwo, stawiając niepewny krok w moją stronę. Co mnie najbardziej zaskoczyło, a zarazem zdenerwowało w tej sytuacji? Nie, bynajmniej nie był to próbujący swoich sił Erik. Była to Susanne, która tajemniczym wzrokiem przypatrywała się w postać Durma. Zupełnie tak, jakby czegoś od niego oczekiwała. Jakby czekała aż odprawię go z kwitkiem na jej oczach, a ona będzie mogła razem z nim odejść w nieznane mi miejsce…

-Nie!- wyrwałam się, podjudzona głównie postawą dziewczyny.- Wynocha stąd! Nie jesteś nic wart, słyszysz?! Nie potrzebuję cię już do niczego!- pokrzykiwałam, mimo tego że widziałam w jego oczach ból. Ale ja już znałam odpowiedzi na wszystkie pytania. Wiedziałam, jak powinnam postąpić. Jeśli naprawdę by mu na mnie zależało, sam znalazłby do mnie drogę, nieważne czy prowadziłaby ona przez ogień, pustynie, ocean… Gdyby naprawdę chciał, dotarłby do mnie, a przede wszystkim- nie spocząłby, dopóki by do mnie nie dotarł… Spuścił jedynie wzrok na dół, ruszając chwiejnym krokiem przed siebie, by po chwili zostawić po sobie jedynie trzask drzwi, który wypełnił wszystkie cztery ściany. I… znowu zostałam sama… Czy to znaczy, że od dziś samotnie będę odwiedzać miejsca, w którym zamiast śmiechu, jak niedawno, będę słyszeć jedynie płacz rozpaczy? Rozpaczy, ale również pomieszany z bezradnością… Bezradnością w stosunku do wspomnień, które robiły ze mną to, co im się żywnie podobało. Dlaczego właśnie w takich chwilach do człowieka wracają wszystkie bóle? Nie tylko te, które dręczą właśnie teraz, lecz również te, które powracają z przeszłości. Opadłam z sił, co przypieczętował jedynie fakt, iż zsunęłam się bezwładnie po ścianie, nie powstrzymując już potoku wylanych przeze mnie łez. Chciałabym uciec od tych problemów… Tak bardzo o tym marzyłam… Wyjechać, zniknąć na jakiś czas… Jednak prawda jest taka, że jakikolwiek krok postawię w tym kierunku, każdy nierozwiązany problem pójdzie za mną. Pragnęłam w tej chwili jedynie ukojenia. Serum, który mogłam znaleźć jedynie w jednym głosie. Dźwiękach aksamitnego barytonu, który jako jedyny mógł choć trochę zatamować krwawienie. Pierwsze połączenie. Potem drugie. Następnie trzecie i czwarte, i piąte…. Tak właśnie ciągnął się ten łańcuszek, gdy żadne z moich prób skontaktowania się z Michim kończył się niepowodzeniem. Niewytłumaczalnie, czułam, jak tracę zasięg jego serca. Czułam się, jak mijał mnie obojętnie. Gwiazdy galaktyki szczęścia, nagle zasnęły. Łzy jeszcze szybciej ściekały po moich policzek, a donośny szloch niemal odbierał mi oddech. Do czego ja dopuściłam… Zaczęłam bać się żyć! Tak! Nie, zaraz… Ja zaczęłam się bać żyć? Tak… Zaczęłam się bać żyć. 

~*~

Piętnastka już jest!

Mam nadzieję, że nie uśpiliście się podczas czytania. ;)

Co uważacie o tym czymś powyżej? Jestem niezwykle ciekawa i głodna Waszych opinii!

Jak mijają Wam wakacje? ♥

Do następnego. ;*