Dziewiętnaście

♫

„Nie lubię wspominać, nie lubię tęsknić,

nie lubię myśleć o tym, co było i porównywać tego z tym, co jest,

a mimo wszystko robię to bardzo często,

a wręcz powiedziałabym, że systematycznie.”

J.R.

I znowu tu wróciłam. Można rzec, że do punktu wyjścia. Kolejny raz nie miałam niczego. Po raz wtóry zostałam z niczym. Enty raz rozczarowałam się i cierpiałam. A miałam już tutaj nigdy nie wracać. Nie spacerować po ciemnym, zakurzonym mieszkaniu w jednym z austriackich miasteczek, cierpiąc w samotności. Jednakże, tak naprawdę to tutaj był mój dom. Nie w Niemczech, gdzie miałam brata, rodziców… W rzeczywistości to w Austrii przeżyłam tak wiele cudownych chwil, które niestety mieszały się z momentami cierpień oraz rozpaczy, która sięgała niemal gwiazd… Taki najwidoczniej ma być mój żywot. Marny i poprzeplatany cholernym bólem, lecz prawdopodobnie taka była moja misja. Ciężka misja, której bałam się dalszego wypełnienia. Co było najgorsze w tym wszystkim? Samotność. Bo zostałam sama. Sama jak palec. Miałam niby rodzinę, Marco, ale… To nie to było mi potrzebne. Tak, rozstałam się z Erikiem. Nie dlatego, że wybrał Susanne. Żadnej z nas nie wybrał. Do końca życia będę pamiętała wyraz jego twarzy, kiedy myśli w jego głowie stały się jego wrogami. Zacisnął wówczas dłonie w pięści, marszcząc po swojemu czoło. Wpatrywał się we mnie z zaskoczeniem, a ja z oddali słyszałam jego galopujące serce. Byłam głupia, mając nadzieję, że jeszcze coś może nas uratować. Nic nie mogło nas uratować. Łączyło nas cholernie dużo, lecz dzieliła pustka w sercach, których nie umieliśmy zapełnić. A ja już nie chciałam żyć obok Susanne. Nie dla mnie życie w trójkącie. Jeśli kocham, kocham prawdziwie i nie chcę się dzielić z nikim moją najukochańszą osobą… I takim prawem znalazłam się właśnie z powrotem w Austrii. Wyjechałam bez słowa. Nikt nie wiedział, gdzie aktualnie się znajduję. Nikt. Absolutnie nikt. Telefon jedynie co chwilę brzęczał w kącie, dając znak, że kolejne osoby chcą nawiązać ze mną kontakt. Paradoks, prawda? Narzekałam na samotność, podczas kiedy inni się o mnie niepokoili. Pomimo tego, że ta samotność miażdżyła mnie od środka, wolałam ją niżeli kolejne tłumaczenia i powtarzanie tego samego. Zatem byłam ja. Ja, ciemność, kurz zaległy na półkach oraz kilka pająków…

„Pamiętam każdą wspólnie spędzoną chwilę,

a w każdej z nich było coś wspaniałego.

 Nie potrafię wybrać żadnej z nich

i powiedzieć: ta znaczyła więcej niż wszystkie.”

M.H.

Najważniejszy był ten pierwszy krok. Ruch własnego serca, które wreszcie zaczęło współgrać z rozumem. Utwierdziłem się w przekonaniu, że należy walczyć, aby cokolwiek odzyskać. Nie wymagałem wiele. Wręcz przeciwnie. Wystarczyłaby mi tylko krótka wiadomość, co u niej. Tyle. Nic więcej… Bylebym tylko wiedział, że jest bezpieczna, a uśmiech nie schodzi z jej rozjaśnionej twarzy. Nie odpuszczę. Nie mogę. Będę szukał cierpliwie dzień po dniu. Będę podążał jej śladem. Szukał z uporem, bo tak naprawdę to nawet Jessi mogła się pogubić. A ja? Ja musiałem ją odnaleźć, a co dalej? To będzie już zależało od niej. Lecz tylko i wyłącznie z nią mogłem porozmawiać dosłownie o wszystkim, bo nikt nigdy nie był przy mnie w ten sposób, jak właśnie ona. Z całą wiedzą o mnie. Świadomością do czego jestem zdolny. Tak po prostu. Mimo wszystko. Wbrew wszystkiemu…

-Czego?- burknął mężczyzna, który ledwo co stał naprzeciw mnie. Zmierzyłem go badawczym wzrokiem. Pijany. Czyli jest źle… Jessi… Co dzieje się teraz z jej życiem?! Co dzieje się z moją Jessi?!

-Przyszedłem porozmawiać z Jessi- wycedziłem zaniepokojony, siląc się na neutralny ton głosu. Żadna bójka na pewno nie pomogłaby jej w tej chwili. A to właśnie przecież jej dobro i bezpieczeństwo było dla mnie nadrzędne.- Jestem Michael. Jej przyjaciel…- dopowiedziałem, kiedy Niemiec badawczo obserwował mnie od góry do dołu.

-A więc to ty, gnoju!- krzyknął na całe gardło, przypierając mnie do ściany. Wściekłość oraz uraza wręcz kipiała z jego tęczówek, a zapach alkoholu skutecznie podrażniał moje nozdrza.- To wszystko przez ciebie, słyszysz?! To twoja wina, że mnie zostawiła!- wrzeszczał dalej, wymierzając pięść w moją stronę.

-Zostawiła cię…- powiedziałem sam do siebie, nie czując nawet bólu w pulsującym miejscu na mojej twarzy. Ogarnęło mnie jedynie zaskoczenie. I ciemność… Wszędzie była ciemność, w której słyszałem jedynie rytmicznie bicie własnego serca.- Dla mnie?- wykrztusiłem ledwo, nerwowo krążąc wzrokiem po każdym kącie jasnego przedpokoju.

-A ty co?! Głuchy się znalazł?!- kolejny raz jego pięść znalazła się zbyt blisko mojej twarzy, co w ostateczności sprawiło, że się otrząsnąłem.- Spieprzyłeś wszystko tym, że się urodziłeś! Powinienem cię teraz zabić, zdajesz sobie z tego sprawę?

-Jeśli się tylko dowiem, że ją zraniłeś…- wycedziłem, odpychając od siebie chłopaka. Teraz to ja przyparłem go do ściany, mierząc go złowrogim wzrokiem.- Jeśli choć jedna łza spłynęła po jej policzku z twojego powodu, przysięgam ci, że nie będziesz już tak ładnie wyglądał, słyszysz?!

-Jesteś tak samo niezrównoważony psychicznie jak ona- zaśmiał się gorzko, odpychając mnie od siebie. Powolnym krokiem ruszył w stronę salonu, co chwilę podpierając się o białe ściany mieszkania, które niegdyś dzielił z Jessi.- Szmata z niej i tyle…- ukrył na chwilę twarz w dłoniach, jakby teraz to on mówił sam do siebie.- Jedna z wielu… Nic nieznacząca dla nikogo zimna suka, która myśli, że jest pępkiem świata…

-Powtórz to jeszcze raz po adresem Jessi, a nie obchodzi mnie to, że niebo będę oglądał zza kratek!- wrzasnąłem, gwałtownie zbliżając się w jego stronę. Nikt. Absolutnie nikt. Nikt nigdy nie będzie posiadał prawa, aby nazywać tak Jessi. Moją Jessi.

-Przymknij się…- burknął rozdrażniony, ignorując moje pokrzykiwania.- Życie mi się sypie. Nie mam ochoty na rozmowę z kolejnym błaznem…- mówił, zasiadając na kanapie, jednocześnie mocząc swe usta w trunku.

-Największym błaznem jesteś tylko ty- warknąłem, podążając za nim. Nie wiem czemu nie odpuściłem. Może jedynie chciałem jakoś zaznaczyć swój teren? A może poznać jego dalsze zamiary, by wiedzieć dokładniej na jakim gruncie stąpam?- Pozwoliłeś odejść tak cudownej kobiecie- wypomniałem, aby dopiero po dłuższej chwili doszedł do mnie fakt, że ja uczyniłem dokładnie taki sam błąd przed laty…

-Nie myśl, że masz czysty teren- wycedził z goryczą w głosie, lecz rażącą pewnością, której nie sposób było nie zauważyć.- Będę walczył, słyszysz?- podniósł się, by zrównać się ze mną wzrokiem.- Kocham ją i nie pozwolę jej uciec.

-Myślisz, że po tym, co jej zrobiłeś ona będzie w stanie ci wybaczyć?- wydukałem, mając świadomość, iż drwię teraz sam z siebie. Trudno. Wszystko, byleby odebrać mu choć odrobinę tej jego pewności siebie, którą zapewne czerpał z miłości, którą obdarzał Jessi.- Jesteś śmieszny.

-Ona mnie kocha- powiedział wolno i wyraźnie tak, aby każde słowo w odpowiedni sposób zapisało się w moim umyśle. Zacisnąłem dłonie w pięści.- Kocha ponad wszystko. Ponad ciebie- zaakcentował ostatnie zdanie, powodując, że jeszcze mocniej zacisnąłem dłonie.

-Skąd ta pewność?- wykrztusiłem, siląc się na naturalne brzmienie, pozbawione obaw oraz złości, która spięła wszystkie moje mięśnie.- Nie poniżaj się może już, co?

-Ona cię nienawidzi- zaśmiał się gorzko, patrząc z ironicznym rozbawieniem w moje oczy.- Zabawiłeś się nią, a potem? Zostawiłeś- parsknął śmiechem.- Ona nie chce cię widzieć. Nie chce mieć absolutnie nic z tobą do czynienia. Nie pytaj skąd wiem. To mnie ona zwierzała się, kiedy nie odbierałeś od niej kolejnych połączeń, nie odpisywałeś nawet półsłówkiem na wiadomości…

-A kiedy dowiedziała się o zakończeniu kariery?- to pytanie samo wymsknęło się z moich ust. Od samego początku pragnąłem dowiedzieć się w jaki sposób to wszystko odebrała Jessi. Domyślałem się, że nie jest kolorowo. Że musiała być zaskoczona, zdezorientowana…

-Za to nienawidzi cię najbardziej- zaśmiał się znowu.- Siedziała przez kilka dni w sypialni, produkując hektolitry łez. Chciała sobie sama to wszystko uporządkować, a nie umiała sobie poradzić z tym wszystkim. Przez ciebie. Przez to, że nawet jej niczego nie wytłumaczyłeś. Płakała przez ciebie, a to ty śmiesz prawić mi kazania- upijając kolejny łyk alkoholu, spojrzał na mnie z triumfem. Zmierzyłem go jeszcze raz od góry do dołu, po czym odwróciłem się na pięcie i ruszyłem przed siebie w stronę drzwi.- Będę walczył, więc radzę nie zapominać o moim istnieniu!- usłyszałem na odchodne.

„Chciałabym wznieść toast za uczucia,

które nazywacie miłością.”

J.R.

Szłam zwartym krokiem przed siebie, wciągając wbrew sobie spore ilości mroźnego powietrza, które podrażniało moje gardło. Dreszcze przechodziły przez moje ciało, a nogi powoli odmawiały posłuszeństwa. Gdzie zmierzałam? Sama nie wiem. Włóczyłam się w ten sposób po mieście już dobre kilka godzin, lecz nadal to było za mało, aby odciąć się od tego wszystkiego. Odpoczynku. Westchnienia psychicznego… Jedynie tego pragnęłam. Niczego więcej. Niby to takie banalne, pospolite, ale tak trudne do osiągnięcia. Cóż… Każde życie jest jak film, w którym występuje miłość, ból, rozczarowanie czy nawet twór nazywany przeznaczeniem. Mój film na pewno nie byłby hitem. W żadnym wypadku… Każdy miałby dosyć tego banalnego scenariusza. Miłość, szczęście, a potem? Łzy i cierpienie zgorzkniałej kobiety, która nie wie, co ze sobą począć. Ja sama mam dosyć tego cyklu…

-Jessica!- usłyszałam głos za swoimi plecami, który sprawił, że odwróciłam się niemal natychmiastowo. Uśmiechnęłam się przez łzy, niezdarnie próbując otrzeć słoną ciecz, która nieustannie spływała po moich bladych policzkach.

-Witaj, Thom- musnęłam na przywitanie policzek chłopaka, nie chcąc by już na powitanie zobaczył cienie pod moimi powiekami i zaczerwienione od płaczu oczy.- Co u ciebie?- uprzedziłam go przed zadaniem tego samego pytania, chcąc w czasie opowiadań chłopaka wyzbyć się szlochu.

-Dobrze. Nawet bardzo- odpowiedziała blondynka, która nagle wyłoniła się zza pleców Austriaka. No tak. Eva. Spoglądała zalotnie w stronę Thomasa. Kwitła i ja dokładnie potrafiłam to dostrzec. A więc to właśnie tak wygląda szczęśliwa kobieta… Szkoda, że ja nigdy nie będę w takim stanie. – A u ciebie, co słychać?

-Super…- powiedziałam pod nosem, chowając swój wzrok przed ich dwóją. Jeszcze z Thomasem mogłabym porozmawiać, lecz Eva? Przecież to ona niemal wygoniła mnie z Austrii. To ona była jedną z szantażystek, która była sprawczynią tego wszystkiego… Całego bałaganu, który teraz panował w moim życiu.

-Idź do tego sklepu, kup co potrzeba i spotkamy się w domu, dobrze?- odezwała się  Eva, patrząc na Thomasa swym markowym, uwodzicielskim wzrokiem.- Muszę porozmawiać z Jessicą- dopowiedziała, zwracając wzrok w moją stronę. Serce niemal podskoczyło mi do gardła. Eva chce rozmawiać ze mną. Kobieta, która miała haka na mojego brata, ta sama, która bezdusznie mnie szantażowała, teraz chce ze mną rozmawiać po tym, jak złamałam postanowienia jej szatańskiego paktu. I znowu jest mi słabo. Znowu moja cera robi się ziemista. A dreszcze? One z sekundy na sekundę stawały się coraz gorsze…

~*~

Hallo! ;*
Tak i oto przed Wami dziewiętnasty rozdział. ;) 
Mam nadzieję, że choć trochę Wam się podoba. Jak odczucia? 
Co myślicie o postępowaniu bohaterów? 
Jakieś scenariusze na przyszłość?
Proszę, dzielcie się ze mną swoimi słowami. Śmiało! Nie macie nawet pojęcia jaką uciechą i radością dla mnie jesteście. ♥