Osiemnaście

♫

„Odejdź.

Nie chcę widzieć,

jak miłość umiera w Twoich oczach.”

M.H.

Tyle słów… Tak wiele wypowiedzianych nieświadomie, a które niosły ze sobą tak ogromne brzemię. Moje piętno, które tak długi czas w sobie nosiłem. I tak było dobrze. Właściwie. Tak powinno być. Ono istniało we mnie. Raniło mnie. Każdego dnia, pfff… Co ja gadam? Z każdą sekundą cięło w moim wnętrzu coraz głębsze i głębsze rany. Nie mogę temu zaprzeczyć, ale… Czy zawsze musi być to cholerne „ale”?! Tym razem ono było. Ta cała chora sytuacja nie była żadnym wyjątkiem. Wolałem własny ból, niżeli kolejne zrujnowanie własnej rzeczywistości. Prawda tkwiła w moim zlodowaciałym sercu, lecz nie raniła przy tym Sarah, która pomagała mi przetrwać chwile, kiedy nie było przy mnie Jessi. Mówiąc, że kocham szatynkę, nie kłamałem. Kochałem ją, lecz w inny sposób. Najprawdopodobniej był to inny rodzaj miłości. Nie ten, który potrzebny jest w małżeństwie. Całkowicie przeciwny rodzaj miłości, lecz nadal była to miłość. Słabsza niż ta prawdziwa, którą oczekiwała ode mnie brązowooka. Jednak, to była miłość… Mogę nawet przysięgnąć, że ją czułem. Przysięgam… Ależ to pokrętne… Wręcz chore, nienormalne. Ale tak. Ja byłem chory. Byłem też nienormalny. Cierpiałem na stan miłości, która nigdy nie zostanie spełniona. Paradoks, czyż nie? Biczowałem sam siebie… Katowałem własną duszę, aby wyrzutami przestać myśleć o tych niebieskich tęczówkach, które wypełniały moje dni po brzegi. O tym uśmiechu, który rozganiał wszystkie czarne chmury znad mojej głowy oraz jako jedyny był antidotum na wszystko. Dosłownie wszystko. Każdy rodzaj utrapienia… A Sarah? Już wcześniej powiedziałem, że nie była dla mnie całkiem obojętna. Była ważna. Czasem nawet cholernie ważna. Czasem. Pomagała mi przetrwać ten ból. Współuczestniczyła w nim, co sprawiało, że lżej przechodziłem każdy dzień. Było inaczej. Lepiej. Była przy mnie i mimo tylu zmartwień, rozczarowań, które jej fundowałem raz po raz, nadal była. Kochała… Niestety, nastąpił konflikt interesów. Ona kochała innym rodzajem miłości, ja innym. I co? Czy to miało prawo się udać? Nie. I tak zbyt długo zwodziliśmy rzeczywistość.

„Michael,

W tej chwili powinnam Ci chyba podziękować. Zaczynam ten list od tyłu, ale w tej chwili, przy tych samych uczuciach, które odczuwam, nie umiem myśleć racjonalnie. Wracając… Tak, chcę Ci podziękować. Zawiodłeś mnie. I głównie za to składam Ci te podziękowania. Tylko za pomocą kilku słów, które padły z Twoich ust, zrozumiałam jakim człowiekiem nigdy nie chciałabym być, a jak blisko mi było do stania się kimś takim. Wierzyłam, że to właśnie Ty byłeś tym, który wypełni każdy mój dzień. Jestem naiwna, nie uważasz? Nigdy w życiu nie byłam tą, dla której byłbyś w stanie wskoczyć w ogień. Może to moja wina, może Twoja. Nie wiem. Nie chcę tego roztrząsać. Jednakże, nie po to mam żyć, aby ciągle być kimś w zastępstwie. Nie chcę tego. Chcę odciąć się od ciężaru Twoich kłamstw, które powtarzałeś każdego dnia. Żyć bez Ciebie przecież też mogę, prawda? Bo ileż można żyć w cieniu? Czemu to ja miałam nieustannie upodabniać się do NIEJ? Każde z nas robiło błędy, Michael. Ty nie potrafiłeś żyć bez Jessici, a ja? Ja jak głupia wierzyłam, że kiedyś będziesz w stanie pokochać mnie tak, jak kochasz Ją. Beznadzieja. Ty NIGDY, powtarzam NIGDY, nie pokochasz nikogo innego. Ale to Twój problem. Nie mój. Już nie. To Ty teraz będziesz żył w całkowitej samotności. Ty i tylko Ty… I wiesz co? To dzięki mnie i tylko mnie Jej teraz nie ma przy Tobie. To ja kazałam Jej wyjechać, abym nie miała konkurencji. Szantaż jest szantażem, ale w miłości jak na wojnie. Wszystkie chwyty dozwolone. Nieważne. Nie żałuję tego. Wręcz przeciwnie. Czuję cholerną satysfakcję. Zostałeś sam. Znienawidzony przez Jessicę, pozbawiony zabawki, którą bawiłeś się tak długi czas… Jak się czujesz? No jak? Umiesz w ogóle odpowiedzieć sobie na to pytanie? Jeśli nie, to dobrze. Przynajmniej wiesz, jak czuję się ja…

Nie szukaj mnie. Nie dzwoń. Przypomnij o mnie jedynie wtedy, kiedy dojdzie w końcu do Ciebie pozew o rozwód. Rzecz jasna, rozwód będzie z orzeczeniem o winie. Twojej winie.

Sarah”

„Nie masz wpływu na to,

co czujesz,

ale masz wpływ na to,

co z tym zrobisz.”

J.R.

We wszystkich działaniach, które chciałam podjąć, dodawał mi jedynie sił fakt, iż pamiętałam słowa, które niegdyś wypowiedziała ważna w moim życiu osoba. Bardzo ważna. Może i najważniejsza, lecz to nie czas i miejsce, aby znowu rozmyślać o jego uroczym półuśmiechu… Otóż, powiedział mi on raz, że rozpada się tylko to, co zbudowane jest na kłamstwie bądź iluzji, a  nic nie rozpada się bez przyczyny. Wszystko leży w gruzach po to, aby w końcu każdy miał możliwość odnalezienia prawdy w swoim życiu. Przecież od czasu tej cholernej kolacji z Marco i Erikiem, nie ukrywaliśmy przed sobą niczego, prawda? Rzadko kiedy zdarza się bowiem, żeby dwójka całkiem obcych ludzi całowała się zaledwie po godzinie znajomości. Nasze instynkty, uczucia i emocje były dla nas jasne, klarowne, przejrzyste… Skoro miałam tą pewność, to dlaczego tak długi czas żyłam w tej klatce z Susanne? Przestałam rozumieć samą siebie. Super… Po prostu super… Nic, tylko załamać ręce…

-Jak dobrze, że zastałam was od razu razem- wpadłam do salonu, gdzie Erik z Susanne prowadzili niekoniecznie spokojną rozmowę.- Musimy porozmawiać. Wszyscy. Cała nasza trójka- mówiłam zdeterminowana i pewna swego. Ale czy ja miałam jakieś wyjście? Brakowało mi już sił i tchu, aby tak normalnie kontynuować tę chorą grę. Odpuściłam i wcale nie czułam się z tym źle. Odpuścić, to nie znaczy przestać kochać, tylko zwyczajnie przestać walczyć…

-Jess, ale teraz rozmawiam z Susanne. Mamy sobie wiele do wyjaśnienia- spojrzał z pogardą i surowością na dziewczynę. Pewnie znowu była pod wpływem… Mnie to już szczerze przestało dziwić. Przyzwyczaiłam się. Zaakceptowałam. Obojętnie obok tego przechodziłam. Erik? Czy jego to wszystko jeszcze nie zdążyło znudzić?

-Dobra, dobra…- przewróciłam oczyma.- Ona znowu brała, ty znowu ją będziesz nawracał, a ona i tak znowu się nawciąga, ty znowu będziesz musiał przygotowywać kolejne kazania…- mówiłam znużona.- Znam ten scenariusz, więc nie musicie kończyć, abym znała zakończenie.

-Mów- bąknęła z wyraźną ulgą Susanne. Wywinie się od krzyku Erika, kolejnej kłótni… Na jej miejscu, też za wszelką cenę chciałabym uciec od takiej rozmowy wszelkimi możliwymi sposobami.- I tak nie rozmawialiśmy o niczym istotnym…

-Wybieraj- rzekłam na jednym wydechu, stając tuż obok Susanne, naprzeciwko Niemca. Patrzyłam uważnie wprost w jego zakłopotanie tęczówki. Czemu czułam dziwną satysfakcję? Jeszcze nic nie wygrałam… Wręcz przeciwnie, jeszcze wiele mogłam przegrać. Stracić przez jedno słowo…

-O co chodzi?- pisnął zdezorientowany, patrząc a to raz na mnie, drugi na Susanne. Zastanawiające, co teraz przewijało się przez jego myśli. Niby nie miał prawa się spodziewać tego wszystkiego, lecz z drugiej można przyznać, że jednak mógł odczuwać pewne obawy.

-Ja albo Susanne- wycedziłam, patrząc z niepodważalną pewnością na skrępowaną, zmieszaną i całkowicie zaskoczoną twarz najbliższej memu sercu osoby. Zauważyłam, że jego ciało zaczęło drżeć, natomiast tęczówki pokryły się mgłą. Niedowierzał? Bał się? Sama nie wiem. Nie umiem tego rozszyfrować… Czułam, że miałam siłę. Siłę, która nie wzięła się z podnoszenia ciężarów. Moja siła wzięła się głównie z podnoszenia samej siebie, gdy życie powalało mnie na kolana…

„Czy to nie wielka rzecz,

znaczyć dla kogoś wszystko?”

M.H.

To kiedyś musiało się tak skończyć… Kiedyś w końcu musiałem zapłacić za to, co wyczyniałem. Bawiłem się ludzkimi uczuciami, a nigdy dla nikogo nie jest to bez znaczenia. Człowiek bez serca? Tak, taki się stałem. Oziębły, oschły i biorący pod uwagę jedynie to, co dotyczy tylko i wyłącznie mojej osoby. Stałem się głuchy na ból, który siałem oraz ślepy na to, co sam wyprawiałem. A czyniłem dużo. Bardzo dużo. Mogę powiedzieć, że nawet za dużo. Karma jednak wróciła. Okrutna karma, której wyrokiem stała się samotność. Cierpienie w samotności to najgorsze, co może spotkać człowieka. W swej dłoni obracałem jedynie telefon komórkowy, bijąc się z własnymi myślami. Wybaczy mi? Nie jestem przekonany… Za dużo się wydarzyło. Zdecydowanie za dużo, aby kolejny raz mogła puścić wszystko w zapomnienie. Zbyt wiele bólu jej przysporzyłem, abym znowu był godzien jej uśmiechu, ciepłego spojrzenia oraz pokrzepiającego głosu, który potrafił od zawsze unieść me skrzydła. Odważyłem się w końcu. Wybrałem odpowiedni numer, wyczekując z drżącym sercem na rezultat. Odebrała po kilku sygnałach.

-Jessi…- wyszeptałem niemal ze łzami, lecz po drugiej stronie słyszałem jedynie ciszę. Przymknąłem powieki i widziałem pod nimi jej twarz. Zmartwioną, zmieszaną, ale zarazem rozzłoszczoną i urażoną.- Jessi, jesteś tam?- dopytywałem, gdy owa cisza zaczynała mnie już wyniszczać od środka.- Proszę cię… Odezwij się…- próbowałem dalej, mając świadomość, iż wydobywam z siebie stłumiony szloch. Milczenie bardziej rani niż kłótnia, gdyż podczas kłótni dwa ogniwa przynajmniej się do siebie odzywają. Po chwili rozłączyła się, a ja już więcej nie próbowałem. Bo po co miałem to robić? W jakim celu kolejny raz komplikować jej życie? Była szczęśliwa, miała Erika… Nie doskwierała jej samotność tak, jak mnie…

„Przepraszam…”- wystukałem jedynie na klawiaturze, wysyłając w formie wiadomości tekstowej do Jessici. I właśnie w tej chwili coś nastąpiło. Narodziło się we mnie. Stop… Poprawka. Obudziła się pewność oraz przekonanie, kogo tak naprawdę obdarzam prawdziwą miłością. Zaakceptowałem własne uczucia, chcąc żyć ze świadomością o ich istnieniu. Patrzyłem tępo przed siebie, powoli przyswajając pewne informacje o samym sobie. I uświadomiłem sobie. W końcu. Uświadomiłem w ciągu jednej chwili, że tylko i wyłącznie Jessi jest tą jedną na milion. Tą, której nie pozwala się odejść, bo ona już nie wraca… A ja? Ja sam wygoniłem ją z własnego życia. I co? Jak żyć dalej? Nie da się. Więc co? Samobójstwo czy walka o jej serce?

~*~

Witam, witam, moje najdroższe! ;*
Kolejny rozdział przechodzi do historii, a mnie dręczą wstrętne wyrzuty sumienia, że nie wyszło to tak, jak chciałam i zostawiam Was z czymś takim, co trudno nazwać rozdziałem. ;/ 
Niestety, przez aurę z początku tygodnia zaniedbałam nieco Wasze blogi. Kogo jeszcze nie odwiedziłam, zaręczam, że zrobię to jeszcze w tym tygodniu. :) 
Tymczasem, życzę udanego weekendu i do następnego, Słoneczka! ;*