Dwadzieścia

♫

„Zasnąć i obudzić się jak

wszystko będzie dobrze.”

J.R.

-Kiedy wróciłaś?- spytała, odprowadzając swego partnera wzrokiem. Mogłabym nawet przysięgnąć, że… uśmiechnęła się do mnie? Dziwne. Niepodobne do tej samej Evy, którą znałam. Tej samej blondynki, która była współwinna temu wszystkiemu, co działo się w moim życiu. Zarówno tych złych, jak i dobrych chwil…

-Właściwie to jeszcze dziś…- wykrztusiłam, nie mogąc w żaden sposób przewidzieć dalszego ciągu naszej konwersacji.- Wróciłam, ale to tylko dlatego, że powstały pewne komplikacje po drodze. Nie mogłam tam dłużej zostać. Wyjadę niedługo, lecz najpierw jak najszybciej postaram się uporać z mieszkaniem…- zaczęłam gęsto się tłumaczyć, mając świadomość, iż samo moje brzmienie jest żałosne w tej sytuacji. Trudno. Nie wiedziałam, co kłębiło się w jej głowie. Nie miałam pewności czy oby na pewno kolejny raz nie ma w zamiarze zniszczenia kariery Marco.

-Ciii- wypuściła z płuc powietrze, patrząc na mnie z uwagą.- Nie chciałam z tobą rozmawiać o tym… No wiesz…- zmieszała się, patrząc na swoje dłonie.- Sama nie wiem jak to nazwać… Chciałam cię za to przeprosić, Jessico- spojrzała ze szczerością w moje oczy, próbując subtelnie się uśmiechnąć.

-Przeprosić?- ze strachem w oczach podziwiałam treść jej zielonych tęczówek. Nie trzeba było być facetem, żeby faktycznie stwierdzić, że są piękne…- Ja… Ja właściwie ciebie… Nie, stop… Ja właściwie was rozumiem. Z miłości robi się różne głupie rzeczy, nie zważając na konsekwencje- zdołałam w końcu wydukać, chcąc wykrzesać z siebie na tyle energii, aby móc odwzajemnić przyjacielski uśmiech Evy.

-Masz wolną drogę- rzekła pewnie, odgarniając kosmyk jasnych włosów z czoła. Obrzuciłam ją zdezorientowanym spojrzeniem, rozglądając się wokoło. Bo o co tak w ogóle mogło jej chodzić?- Nie, nie. Thomas w dalszym ciągu jest mój. To już nigdy się nie zmieni, ale Michael…

-Nie rozmawiajmy o nim, dobrze?- zerwałam się szybko, czując ciarki na plecach na samo wspomnienie o blondynie.- Sarah nie może dowiedzieć się, że jestem w Austrii. Nie może…- ukryłam twarz w dłoniach, lecz była to jedynie głupia, ludzka bezradność. Bezsilność wobec bólu, który zabijał mnie kawałek po kawałku…

-Wszystko będzie dobrze, Malutka- kolejny dziwny gest z jej strony. Wtuliła mnie delikatnie do siebie, gładząc z wyczuciem po plecach. Nie poznaję tej Evy…- Posłuchaj mnie teraz uważnie…- spojrzała mi w oczy, a ja dałam znak skinieniem głowy, że jestem gotowa. Była poważna. Poważna, ale także tajemnicza… Intrygujące…- Michael rozstał się z Sarah. Wiesz, co to oznacza?- niemal wykrzyknęła ostatnie zdanie, patrząc na mnie z uśmiechem wariatki. Co to oznacza? Bo ja sama nie wiem. Spięłam się wyraźnie, skubiąc rękaw swojego płaszcza. Rozstanie? Michael i Sarah? Boże… Czemu oni? Dlaczego to on musiał cierpieć? Przygryzłam dolną wargę, nie potrafiąc wydusić z siebie nawet półsłówka. Patrzyłam tępo przed siebie, skupiając myśli na jednym punkcie przed sobą. Tak ciężko… Cholernie ciężko było pogodzić się z jego bólem…

-Cierpisz?- kolejny raz z rozmyślań wyrwał mnie głos blondynki, która znowu wtuliła mnie do siebie. Dziwne, ale mojego dawnego wroga zaczęłam traktować niczym przyjaciela…- Widzę, że cierpisz….- szepnęła na moje ucho, gładząc delikatnie moje włosy.- Michael mówił raz, że kogoś znalazłaś sobie w Niemczech… To on sprawił, że wróciłaś, tak?- przytaknęłam martwo głową, wybuchając płaczem. Nie wytrzymałam. Nie potrafiłam już dłużej wstrzymywać łez… Chciałam być silna, lecz zwyczajnie nie potrafiłam taka być…- Kochasz go jeszcze?- spojrzałam na nią z niezrozumieniem, w dalszym ciągu krztusząc się szlochem.- Mam na myśli tego, który został w Niemczech. Michaela kochasz i wiem to doskonale…

-Kocham…- wydukałam ledwo, kiwając głową.- Cholernie kocham… Do bólu banalnie kocham Erika…- wykrztusiłam, wybuchając jeszcze donośniejszym płaczem. Może przynajmniej te wylane łzy choć w małym stopniu oczyszczą moją duszę…- Kocham… Kocham…- powtarzałam głosem zakłócanym przez niemiarowy szloch.

-Skarbie…- odsunęła mnie od siebie, patrząc ze spokojem w moje zapłakane tęczówki.- Wszystko się ułoży. Jesteś piękną kobietą, która potrafi kochać…- pogłaskała delikatnie mój policzek, ścierając z niego kolejne łzy.- Ale bądź odważna, dobrze? Pamiętaj, że to zawsze lepsze od pokornego milczenia i zgadzania się na wszystko, bo jedynie walka wyzwala takie siły, o których nawet nie masz pojęcia. A musisz walczyć o swoje szczęście. O miłość… Bez miłości nie zbudujesz niczego… Niczego, słyszysz?- szepnęła.- Walcz o tego, którego kochasz. Nie obracaj się w tył. To ci niczego nie ułatwi ani nie ulży w bólu. Żyj tym, co tu i teraz. To, co wydarzyło się w przeszłości, wcale nie  musi mieć pokrycia w dniu dzisiejszym. Daj im szansę. Daj szansę sobie. Daj szansę swojemu sercu…

∞

Kiedy przychodzi i staje na mojej drodze jestem pewna. Pewna tego, że tylko przy nim mogę czuć się tak dobrze. Że tylko jego mogę pokochać w taki sposób. Że tylko on potrafi podarować mi taką miłość, która jest dla mnie słodka, nieskazitelna, wręcz idealna, perfekcyjna. Tylko ten scenariusz wiecznie się powtarzał. Przychodził, przewrócił moje życie do góry nogami, a potem… Następnie tak czy siak zostawałam sama z bałaganem w głowie i życiu. Jednakże, nikt nie mógł mi go odebrać w snach. Jedynie w tymże marnym mirażu mogłam mieć go w całości. Tak, zdecydowałam się w końcu. Dziwi mnie to nawet mnie samą. Zdecydowałam się i wiedziałam w końcu, kto tak naprawdę jest dla mnie ważny. Ważny w mojej pokrętnej logice i oceniany według mojej lekko nienormalnej miarki, lecz ważniejszy od tamtego drugiego. Pokręcone, wiem. Ja od zawsze, zresztą, byłam pokręcona…

-Czego chcesz?- burknęłam, siląc się na obojętność. Jak dobrze, że rozmawialiśmy przez telefon. Nietęgi wyraz mojej twarzy już na starcie pozbawiłby mojej wypowiedzi stanowczości oraz wiarygodności w moje słowa.

-Chciałem pogadać…- powiedział przybity. Nie musiałam widzieć go na żywo, żeby móc wyobrazić sobie smutek oraz męczenie na jego twarzy. Zacisnęłam dłonie w pięści. Czułam jakby ktoś wiercił boleśnie dziurę w moim brzuchu. Dlaczego tak trudno się pożegnać?- Brakuje mi ciebie… Rozmów z tobą, twojego uśmiechu, widoku roześmianych oczu…

-A gdzie poszła Susanne? Zapewniam cię, że od razu jak wróci, zaspokoi wszystkie twoje pragnienia i potrzeby. Niepotrzebnie dzwonisz- oznajmiłam ozięble, nadal mocno ściskając dłoń w pięść. Nie chciałam, aby cierpiał. Nigdy… Owszem, nie odczuwałam jego bólu tak, jak Michiego, ale… Nic na to nie poradzę, że nie pozostawał dla mnie bez znaczenia.

-Daj mi ostatnią szansę… Proszę cię…- wydusił, a ja dałabym sobie rękę uciąć, że właśnie wtedy spod jego powiek uwolniły się łzy.- Susanne nie będzie w naszym życiu, obiecuję ci. Przeprowadzimy się na drugi koniec świata, będziemy szczęśliwi. My. Ty i ja… Tylko i wyłącznie… Nikt więcej.

-A pamiętasz ile wcześniej było takich obiecywanek?- parsknęłam ironicznym śmiechem, na który wcale nie miałam ochoty.- Wcześniej miałeś to gdzieś. Widzę, że ułożyłeś sobie ładne plany na przyszłość. Powodzenia w spełnianiu ich. Beze mnie- zaznaczyłam.

-Ale ja bez ciebie nie umiem… Nawet nie chcę…- mówił w niezrozumiały sposób. Moje serce pękało. Płakało, rozpaczało, wręcz wyło z bólu, który mu dostarczałam. Co zrobić? Jeśli teraz nie odetnę go od czynnika rażącego, ono już na zawsze będzie cierpieć…

-Za późno…- wyszlochałam. Znowu. Kolejny raz dzisiaj nie potrafiłam powstrzymać się od łez. To jednak nie na ludzie siły, aby walczyć z tak silnymi instynktami…- Kocham cię, Erik. Kochałam, kocham nawet teraz po tym wszystkim… Po tym ile razy mnie zwodziłeś i zawodziłeś, ale…- właśnie w tej chwili rozbrzmiały w mojej głowie słowa Evy. Nie mogę siedzieć cicho i jednocześnie być szczęśliwą. Aby osiągnąć ten stan, muszę zmienić własną naturę. Przełamać własne lody i w końcu mówić o tym, co mnie trapi.- Moja miłość tutaj na nic. Ty od zawsze miałeś problem z decyzją. Nie potrafiłeś zrezygnować z czegoś na rzecz drugiego. To właśnie przez to zaprzepaściłeś szansę na naszą miłość. Nie mów teraz, że ci szkoda, proszę. To czasu nie cofnie i nie naprawi błędów. Weź jedynie moje słowa do serca, przemyśl je i wystrzegaj się tego samego, kiedy dostaniesz drugą szansę na szczęście- zakończyłam, wycierając ze swego czoła kropelkę potu.- Powodzenia, Erik- uśmiechnęłam się od niechcenia, pragnąc przekazać mu tę samą energię, która właśnie teraz mną kierowała.

-Bądź z nim szczęśliwa, Jess…- wydusił z siebie, po czym przerwał połączenie. Czyli teraz nastał już prawdziwy koniec… By dopełnić swego dzieła, usunęłam z telefonu numer Niemca. Pożegnanie. Nasze ostatnie. Nigdy w życiu nie pomyślałabym, że właśnie tak ono będzie wyglądać. Tak ozięble, gdzie wokół przejawia się jedynie zawiść, otoczona trudną miłością, dla której rozum to za mało… Jednakże, byłam z siebie dumna. Tak. Skończyłam z połową swych utrapień. Wszystko teraz miało iść jedynie we właściwym kierunku. Moimi szlakami, które będę sama sobie wytyczać. Stałam przed okazałymi, hebanowymi drzwiami. Przymknęłam na chwilę powieki, zachłystując się rześkim powietrzem. Przetarłam swe powieki, chcąc upewnić się, że nie ma tam już śladów łez. Poprawiłam włosy, po czym wykonałam zdecydowany ruch…

~*~

Hej, Skarby moje najdroższe! ;*
Kolejny rozdział z kolei składam w Wasze ręce. Ech, przejściówki powoli mijają, a to najważniejsze! ;D 
Któraś z Was była na LGP? Jak wrażenia? No już, już! Opowiadać mi tutaj wszystko. ;] 
Widzimy się w następny piątek. Ktoś ma z Was pomysł, co dalej z bohaterami?
Ach, nawet nie wiecie, jak bardzo stresuję przed następnymi rozdziałami. o.O hehe
Do następnego, Misiaki. ;*
Kocham Was, pamiętajcie! ♥