Dwadzieścia dwa

♫ 

„Tego miało nie być, to miało się nie zdarzyć,

a wyszło jak zawsze…

 Miałam dać sobie spokój, nie udało się…

Miałam pokazać, że jestem silna, a przecież wcale nie jestem…

 Znowu chciałam zrobić coś, czego zrobić w stanie nie jestem,

znowu patrzę w lustro i nie powiem konkretnie kim jestem.”

J.R.

To nie tak, że ja go chciałam za coś ukarać… Przecież ja go kocham. Cholernie kocham. Ponad życie. Ponad rozum. Nie, ja nawet nie umiem wypowiedzieć słów, jak bardzo. Najpiękniejszym widokiem dla mnie był widok jego uśmiechu, szczególnie, kiedy uśmiechał się z mojego powodu. Uwielbiałam stale na niego patrzeć, niezależnie co właśnie robił. Jego widok był dla mnie prawdziwą rozkoszą, a moim pragnieniem było, by każde jego spojrzenie było przepełnione szczęściem. To już jest miłość? Tylko myśląc o nim byłam w siódmym niebie. A teraz? W tejże chwili nawet jego obecność stała się uciążliwa. Kłopotliwa oraz raniąca ciszą, która zabijała wszystkie zdrowe myśli. Siedział naprzeciw mnie, nieustannie lustrując moją sylwetkę. O co w tym wszystkim chodzi? Dlaczego nawet nie drgnął? Jedynie patrzył. Przeszywał mnie tym swoim wzrokiem, który sprawiał, że było mi niedobrze. Chciałam coś powiedzieć. Marzyłam, by przerwać tę ciszę. Ale co miałam niby powiedzieć? Jak wytłumaczyć się z faktu, że pokazałam mu raj, aby po chwili doszczętnie go spalić?

-No powiedz coś w końcu!- pisnęłam przez zęby, ściskając w dłoni satynową pościel. Podniósł martwo wzrok, patrząc na mnie jeszcze bardziej intensywnym wzrokiem. Szybko pożałowałam tego, iż się odezwałam. Wolałam już to niezręczne milczenie, niżeli ten wzrok, którym właśnie teraz mnie obrzucał. Nie wytrzymałam. Odwróciłam od niego wzrok. Już dłużej nie potrafiłam udawać, że to mnie nie rusza. Że radzę sobie  z tym wszystkim. Nie radziłam sobie i taka była prawda. Nie umiałam pomyśleć nawet o walce, która mnie czeka. Lecz… Czy ja mam o co walczyć?

-Po co to zrobiłaś?- wycedził w końcu po dłuższej chwili ciszy. Ściskał mocno ręce w pięści, drżąc z nerwów, które właśnie obezwładniały jego ciało. Nie panował nad tym wszystkim. Nie tylko w moim świecie zgasło nagle światło…- Po jaką cholerę pozwoliłaś mi uwierzyć choć na chwilę, że będzie dobrze, skoro dobrze wiedziałaś, że nie będzie?!- zerwał się gwałtownie na równe nogi, krążąc wokół siebie. Ukryłam twarz w dłoniach, aby nie dobijać go widokiem moich łez. Jak mogłam zareagować? Co powiedzieć, żeby było dobrze? Nic. Zupełnie nic. Cisza. Milczenie. Jedynie to mogło skwitować moją postawę wobec losu. Nic więcej… Bezradność. Bezsilność. Brak motywacji do walki, póki nie dostanę jej właśnie od serca Michaela…

-Jaką terapię musisz teraz odbyć?- czekałam jedynie na zadanie tego pytania. Każdy o to pyta. Bez najmniejszego wyjątku. Każdy pyta jedynie o leczenie, kolejny powrót do szpitala, skutki terapii… Jednakże, czy ktokolwiek z nich bierze pod uwagę uczucia chorego? Nie. Uważają, że terapia jest najważniejsza. Nie, nie jest. Nawet trochę…

-Ty nie rozumiesz…- miałam właśnie odkryć kolejne karty. Być może jeszcze gorsze i zwiastujące coś gorszego, niżeli tamte wcześniejsze. Bałam się jak cholera. Nie, nie tego, co się po mnie zbliża. Drżałam o Michiego. Jego reakcję, uczucia, słowa, które niebawem wydostaną się z jego ust.

-To może mi to wytłumacz!- uniósł się kolejny raz. Nie znałam go od tej strony. Nigdy nie pozwolił mi poznać tego oblicza. Surowego. Konsekwentnego. Nerwowego, mimo że w moich oczach od samego początku uchodził za oazę spokoju.- Przepraszam…- westchnął, siadając u mojego boku. Zobaczył w moich oczach strach, to jasne…- Nie będę już więcej krzyczał, obiecuję…- delikatnie głaskał moje ramię.- Mów do końca, co chciałaś mi przekazać.

-Żadne terapie już tutaj nie pomogą…- wydukałam, dając mu tym jednym zdaniem sygnał, do czego tak naprawdę dążę.- Po prostu, musi się wypełnić to, co pisane było mi przed laty- załzawionym wzrokiem spojrzałam w jego oczy. Właśnie… Jego oczy… One już nie były jego… Coś z nich uleciało. Ulotnił się najważniejszy czynnik, które czynił je najwspanialszymi na świecie…

-Nic?- pisnął nienaturalnie, przełykając głośno ślinę. W jego głowie toczyła się walka pomiędzy nim samym. Tak bardzo chciałabym wiedzieć o czym wtedy myślał albo jak teraz wyglądałam w jego oczach… Położyłam dłoń na jego policzku, uśmiechając się subtelnie wbrew sobie.

-Jest za późno na jakiekolwiek leczenie, Michi…- wyszeptałam ledwosłyszalnie, ocierając kciukiem łzę, która niezdarnie spływała po jego policzku.- Może jedynie przeszczep szpiku kostnego zdołałby cokolwiek zaradzić, ale…- zrobiłam kilkusekundową pauzę, zbierając w sobie siłę na wypowiedzenie kilku słów, które tak naprawdę wiele mnie kosztowały- ja mogę tego po prostu nie dożyć. Kolejki są niewiarygodnie długie, a czasu mam mało… Za mało…

-To nie dzieje się naprawdę!- zerwał się z łóżka.- To nie może się dziać! Nie ma prawa!- pokrzykiwał jakby sam do siebie. Tak samo, jakby pragnął zmienić własną rzeczywistość.- Nie możesz umrzeć! Nie teraz, kiedy w końcu wszystko sobie wyjaśniliśmy!

-Jestem już z tym pogodzona, Michael- powiedziałam, siląc się na spokój. Kłamałam mu w żywe oczy. Najzwyczajniej w świecie łgałam. Pogodzona ze śmiercią? To niemożliwe na ludzkie siły. Można sobie jedynie wmawiać, że zaakceptowało się nagły koniec wszystkiego. Jednakże, nic nie sprawi, że nie będziemy się obawiać tego, co nasz czeka po drugiej stronie. Największemu nędznikowi jest żal opuszczać ten świat, a dlaczego? Każdy z nas ma tutaj jakieś niezałatwione sprawy, niespełnione marzenia… Cokolwiek, co nas trzyma na tym świecie, kiedyś nagle zostanie przerwane w połowie. Nie przez naturę, jak powinno być, tylko… Właściwie, jak określić chorobę? Śmierć? Nie byłabym do tego przekonana. Śmierć najczęściej przychodzi nagle. Chwyta wybraną osobę za rękę i ciągnie za sobą, a choroba? Wycieńcza, wyniszcza psychicznie chorego oraz osoby mu bliskie, a potem odprowadza w nieznane nikomu wrota…- Czasem śmierć przychodzi później, czasem wcześniej…

-Ty się pogodziłaś?!- zaśmiał się sarkastycznie, kiwając niedowierzająco głową. Ta cała sytuacja naprawdę przypominała scenę z taniego filmu, którego obsadą nie chciałam zostać…- Pogodziłaś się ze śmiercią?! Ale ja się nie pogodziłem! Ledwo cię odzyskałem, a już mam stracić?!- ukrył ponownie twarz w dłoniach, niemiarowo wciągając powietrze do swych płuc.

-Nie stracisz mnie…- wydukałam, badawczo lustrując Austriaka.- Jeszcze z tobą będę… Nie wiem jak długo, ale zadbamy o to, żeby wykorzystać ten czas maksymalnie… Tak, abyśmy niczego nie żałowali, kiedy…- zacięłam się wpół zdania. Nadal nie umiałam…

-Kiedy już cię nie będzie?- dokończył zdanie za mnie.- I myślisz, że to mi wystarczy? Nie… Nie po to uciekałem przed tym tyle lat, aby teraz dać się dogonić…- o czym on właściwie mówił? Przed czym albo przed kim uciekał?

-Michael, nie zachowuj się, jakbyś miał zostać ograniczony- warknęłam drażliwie.- Chcę tylko tego, żebyś był. Nie musisz kupować kwiatów, czy organizować co wieczór romantycznych kolacji. Nie musisz co chwilę powtarzać jak bardzo mnie kochasz, bo ja dokładnie znam twoje uczucia. Wystarczy mi jedynie twój pocałunek oraz spojrzenie, które miałabym w głowie przez resztę dnia…

-Nie zamierzam patrzeć jak umierasz, rozumiesz?!- wykrzyczał prosto w moją twarz. Wydęłam policzki, przymykając na krótką chwilę powieki. Śmierć. Śmierć. Śmierć i jeszcze raz śmierć… Naprawdę tylko to się dla niego liczyło?

-Jak ty mnie denerwujesz, człowieku…- bąknęłam pod nosem, uderzając dłońmi o miękki materac.- Wysyłasz mnie już do trumny, mimo że jeszcze nie ma takiej potrzeby. Owszem, choroba staje się coraz bardziej zaawansowana, ale to nie powód, abym już dziś wybierała sobie sukienkę, w której chcę byś pochowana! Ostatnie dni chcę spędzić właśnie z tobą, głupku! Słyszysz?! Z tobą! Dlaczego?! Bo kocham cię jak ostatnia idiotka, która nie potrafi utrzymać niczego w rękach, jeśli ciebie nie ma w pobliżu!

-Ale ja tego nie chcę- spojrzał na mnie pierwszy raz od dłuższego czasu.- Wiesz dlaczego kiedyś cię zostawiłem? Nie, to nie dlatego, że cię nie kochałem. Zostawiłem cię, bo się zwyczajnie bałem. Bałem tego, że to czekanie na śmierć, wraz z tobą, zniszczy zarówno mnie i ciebie. To miał być koniec mnie i ciebie. Taką zasadę na życie sobie wyznaczyłem. Złamałem ją i mam konsekwencje…- załamał ręce, patrząc w górę.

-Czyli co ty chcesz przez to powiedzieć?- odważyłam się w końcu spytać, patrząc sparaliżowana na każdy jeden ruch ze strony blondyna. Bałam się tak, jak jeszcze nigdy nie miałam okazji… Mogę przysięgnąć, że ten moment był najgorszą chwilą oczekiwania w całym moim życiu. Zgubiłam się na chwilę, a czas płynął dalej…

-Każdy moment z tobą zachowałem głęboko w sercu, ale w tej sytuacji…- kiwał głową, jakby naprawdę nie chciał wypowiadać tych słów, mimo że wiedział, iż musi.- My nie możemy razem być… Czekanie na twój ostatni dzień, byłoby czymś nie do zniesienia… Ranilibyśmy siebie nawzajem, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

-Czyli tak po prostu zostawiasz mnie, dobrze rozumiem?- potok łez spływał po moich policzkach, a co najlepsze nie posiadałam kontroli nawet nad jedną łzą. Dlaczego zawsze, kiedy czuję się szczęśliwa, to na mojej drodze musi się coś pojawić i zniszczyć wszystko?

-Tak…- wydusił z siebie, patrząc na swe dłonie. Kolejny raz życie pokazało mi prawdziwe oblicze istniejących słów, które ranią bardziej niż ostrza. Zabijają one uczucia, wyrywają serce, a zostawiają po sobie jedynie bezkresną pustkę.

-Nie, nie, nie…- tym razem to ja ukryłam twarz w dłoniach.- Nie dam sobie bez ciebie rady… Miłość do ciebie uczyniła mnie nienormalną, potrafisz to zrozumieć?- spojrzałam w końcu na niego. Nie patrzył na mnie. Tępo utkwił wzrok w pewien punkt przed sobą, próbując za wszelką cenę pokazać, że jest silny. A nie jest…- Tak wiele lat nie byliśmy razem, a mnie słowo „miłość” kojarzy się tylko i wyłącznie z tobą… Twoim uśmiechem, spojrzeniem, głosem…

-Sama miłość nam nie wystarczy, Jessica- odezwał się łamiącym głosem. Miałam wcześniej rację. Był dokładnie tak samo bezsilny jak ja. Cóż, przynajmniej ukrywanie strachu wychodziło lepiej mnie niż jemu…

-Jessica?- zdziwiłam się, słysząc pełne imię z ust Michiego.- Już nie „Jessi”?- usłyszałam jedynie, że ze świstem wciągnął powietrze w swe płuca, bawiąc się nerwowo rękawem swej koszuli, którą zdążył ubrać nawet dokładnie nie wiem kiedy.- Nieważne…- westchnęłam, zaniechując oczekiwania na odpowiedź.- I pomyśleć, że tyle lat myślałam, że to ty jesteś tym właściwym…- taka była prawda. Byłam niemal święcie przekonana, że to od niego zależy wszystko to, co dobre w moim życiu. Tylko on bowiem miał w sobie taką cierpliwość, by pozbierać mnie i skleić, kiedy  rozpadłabym się na milion drobnych kawałeczków. Jak widać, cierpliwość nie zawsze łączy się z odpornością na ból. A szkoda…

-Ale bez takich tekstów, jasne?!- zirytował się w końcu, ponownie krążąc kółeczka wokół siebie.- Myślisz, że mnie jest łatwo?! Nie, nie jest!- krzyczał i tylko ten krzyk huczeć będzie przez dłuższy czas w mojej głowie.

-Chcę tylko, żebyś był…- wychlipałam żałośnie, nie mając już więcej sił na ocieranie łez ze swych powiek.- Nic więcej. Tak po prostu. Twoja obecność sprawia, że nawet tlen nie jest mi potrzebny do życia…- zdawałam sobie sprawy, jak bardzo żałośnie musiały brzmieć te słowa w tej konkretnej sytuacji… Taka była jednak niepodważalna prawda. Sama jego obecność mogła naprawdę wiele zmienić. Wprowadzić słońce do mojego świata i sprawić, że umarłabym z uśmiechem na ustach…

-Jessico, powinnaś już iść- odezwał się twardo, nie reagując na moje wcześniejsze słowa. Przynajmniej nie na zewnątrz. Teraz przerodził się w skałę, na którą nie działało zupełnie nic. Przypominał mi nawet pomnik trwalszy od spiżu.

-To jednak prawda, że nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki…- powiedziałam jakby sama do siebie, po czym zabrałam się za zbieranie swych rzeczy porozrzucanych po podłodze. Nawet nieprawdą okazało się stwierdzenie, że rzeka ciągle płynie i zmienia się. Ona się nie zmienia. Nic się nie zmienia. To jedynie głupia natura człowieka nakazuje mu mieć ciągle nadzieję na niemożliwe, płacąc za to jedną z najwyższych cen…

~*~

Kolejny z ciężkich rozdziałów… Sama nie wiem dlaczego, lecz mimo wszystko te najbardziej przełomowe rozdziały wydostają się ze mnie bardzo opornie. Mam nadzieję, że dało się czytać to coś na górze, co? ;*
Spodziewałyście się, że Michi jednak opuści Jessi?  Jak myślicie, co dalej z naszą główną bohaterką?
Kochane, jest jeszcze jedna kwestia, którą chciałabym poruszyć...
Pod ostatnim postem było tak wiele komentarzy, ja... Naprawdę, każdy jeden był dla mnie na wagę złota. Można powiedzieć, że miałam łzy w oczach, kiedy widziałam powiadomienia o nowych komentarzach. Łzy wzruszenia, rzecz jasna. ;*  To naprawdę wiele dla mnie znaczy. Pomogłyście mi wyjść z małego dołku, a i natchnęłyście do dalszego pisania.  Pozwoliłyście uwierzyć, że to, co piszę, ma jakikolwiek sens. Jesteście niesamowite, moje najwspanialsze! <3
Dziękuję! ♥♥♥

Kocham Was mocno! ♥♥♥