Dwadzieścia jeden

 ♫

„Ja tak powoli, po cichutku,

żeby nikt nie widział jak sobie umieram…”

M.H.

Czy to moje zmysły kolejny raz płatały mi figle? Sam nie wiem. Zamrugałem kilkakrotnie, by przekonać się, że na pewno to, co dzieje się teraz jest prawdą. Moje serce miało ochotę niemal wyskoczyć z mojej piersi, a całe ciało obróciło się w galaretę. Drżałem i nie panowałem nad tym. Ze świstem wciągnąłem powietrze, utrzymując ciągle kontakt wzrokowy ze zjawą, która mnie nawiedziła. Wyciągnąłem rękę przed siebie, aby położyć dłoń na jej policzku. Była tak ciepła, a na swej skórze poczułem kropelki słonej cieczy. W oczy zaglądało jej przerażenie pomieszane z niezrozumiałą dla mnie determinacją. To była Jessi, lecz tak naprawdę jej tutaj nie było… Była, lecz jej nie było. Wiem, to brzmi dziwnie, jednak taka jest rzeczywistość. Wszystko, co mnie otaczało to jedynie miraż. Wraz z obrazem, który teraz utrzymywał się przed moimi oczyma…

-Michi…- wyszeptała cicho, wtulając się w mój tors. Jak przyjemnie było usłyszeć jej głos… Pogładziłem dłonią jej włosy, mając nadzieję, że wszystko u niej dobrze. Że nie cierpi tak, jak ja.  I w tej chwili byłem już niemal pewien… Kochałem ją jeszcze bardziej niż przedtem. Nawet jeśli teraz widzę jej twarz po raz ostatni pod swoimi powiekami, nikt nigdy nie będzie w stanie zająć jej miejsca. Owszem, to ciężkie. Nawet bardzo ciężkie, a trudniejsze staje się z każdym nadchodzącym dniem. Cóż… Próbowałem już żyć bez niej. Łzy same napłynęły do moich oczu, gdy przypomniałem sobie ten czas w swoim życiu. I znowu jestem sam. Sam ze sobą, nie licząc tej osoby, która właśnie teraz cicho łkała w moich ramionach. I kolejny raz dała o sobie znać ta sama cholerna pustka w sercu… Ponownie stałem się rozdarty...

-Jessi…- wyszeptałem, goszcząc na policzkach spływające łzy. Byłem niby dorosłym mężczyzną, a nadal zachowywałem się jak mały chłopiec. Nie rozumiem jak jedna, jedyna osoba może pozbawić nas nawet dorosłości czy zdrowego rozumu…- Tęsknię za tobą… Potrzebuję cię…- mówiłem dalej, nie wytrzymując już natłoku emocji, które napierały ode mnie od wewnątrz.

-W takim razie czemu pozwoliłeś mi odejść?!- zerwała się natychmiastowo, odpychając mnie od siebie. Jednak. A jednak… Sen znalazł swe ujście w codzienności. To Jessi. Moja Jessi w całej okazałości. Nie zjawa czy też najpiękniejszy ze snów. To ona. Ona…- Zerwałeś kontakt z dnia na dzień! Zostawiłeś mnie samą, ty cholerny egoisto!- krzyczała dalej, uderzając pięścią o moją klatkę piersiową.

-Wyjechałaś bez słowa! Miałaś głęboko gdzieś to, co czuję!- nawet nie mogłem opanować swojego głosu, by nie krzyczeć.- Ty pierwsza zostawiłaś mnie tutaj samego i myślałaś, że jeden cholerny telefon wszystko załatwi?! Robiłaś ze mnie wiecznie głupiego i naiwnego! Tymczasem to ty sama byłaś tak niedomyślna, żeby nie kojarzyć pewnych faktów!

-Nie masz prawa udzielać mi żadnych morałów, słyszysz?!- w dalszym ciągu naskakiwała na mnie z krzykiem.- To ty wiecznie bawiłeś się ludzkimi uczuciami! Najpierw ja, a potem Sarah! Kto następny?- zaśmiała się niewesoło.- Upatrzyłeś sobie kolejną potencjalną ofiarę, z której uczynisz wrak psychiczny?

-A  ty co?- klasnąłem w swe dłonie ze sztucznym uznaniem.- Brawo, brawo! Potrafisz wytykać jedynie moje własne błędy, lecz nie spojrzysz na siebie! Sypiasz z kim popadnie! Nieustannie szukasz faceta, którego mogłabyś wykorzystać! Nie wiem jakie są twoje chore zamiary, ale ja nie chcę w tym uczestniczyć!- co ja w ogóle gadam? Przecież w głębi duszy właśnie o tym marzę…

-Jak możesz?!- wycedziła gorzko przez zaciśnięte zęby, składając jednocześnie na moim policzku siarczyste uderzenie.- Tak postępują przyjaciele?! Być może jestem fałszywa, ale nigdy nie przebiję w tym ciebie! Jesteś fałszywym tchórzem i tylko tyle można ci zarzucić!- krzyczała, niemal dławiąc się wdychanym powietrzem.

-Ja jestem tchórzem?- życie byłoby zbyt łatwe, gdyby błędy z przeszłości nie zostały choć raz wypomniane.- Może i masz rację, ok. Przynajmniej nie traktuję ludzi przedmiotowo. Najpierw Didl służył ci właściwie jako kto? A potem ten nieszczęsny Durm… Przypadek, że każdy z nich znalazł sobie inną? Nie, to nie przypadek- to jedynie moje szczęście, bo każdego dnia nie zżerała mnie zazdrość… No, ale tego już nie odważyłem się powiedzieć na głos…

-Ciągle poniżałeś Sarah- przestała krzyczeć, lecz jej zawistny wzrok pozostał.- Na każdym kroku pokazywałeś jaka nie powinna być. Dawałeś odczuć, że nie jest kobietą. Że jest niczym w porównaniu do wielkiego Hayboecka- przewróciła sarkastycznie oczami.- Niepotrzebnie tutaj w ogóle przychodziłam…- burknęła zła pod nosem, obracając się zwinnie na pięcie. Moje szczęście właśnie odchodziło… Co było najlepsze? Tym razem nie miałem mu tego za złe… Sam wszystko kolejny raz spieprzyłem…

-Masz rację. Niepotrzebnie tutaj przychodziłaś, skoro zamierzałaś mnie tylko obrażać- odezwałem się oschle, patrząc zmrożonym wzrokiem na jej sylwetkę. Serce w środku niemal rozpadało się na tysiące malutkich kawałeczków, a z ust wciąż wydostawały się te złe i ostre słowa. Czemu wszystko we mnie musiało działać indywidualnie? Czy nawet usta nie umiały współgrać z sercem?

-Wiesz co?- zatrzymała się, spoglądając na mnie przez ramię. W jej oczach błyszczały łzy. Podobnie jak w moich…- Teoretycznie jesteś dupkiem nie z tej Ziemi, ale…- odwróciła się w moją stronę, co po raz pierwszy dziś pozwoliło mi ujrzeć jej twarz w całej okazałości.- praktyka jest najważniejsza w życiu. W praktyce jesteś całym moim światem…- dokończyła, po czym nawet sami nie wiedzieliśmy, kto wykonał pierwszy krok. Które z nas zaczęło w tak chorobliwy sposób całować? Które z nas nie wytrzymało już tego dłużej? Które z nas okazało się być słabsze? Otóż, każde z nas było dokładnie takie samo…

-Kocham cię, Jessi…- wyrzuciłem w końcu z siebie z łatwością oraz szczerością, patrząc jej prosto w oczy. Wreszcie to, co tak długo zalegało na dnie mojej duszy, mogło uwolnić się i pokazać, że stan ulgi jednak istnieje…- Kocham… Kocham najmocniej na świecie… Kocham ponad wszystko i wszystko… Kocham ponad niebo i Ziemię… Kocham ponad własne życie… Kocham ponad rozum…- sapałem pomiędzy kolejnymi pocałunkami.- Jesteś wszystkim, co mam…- kontynuowałem, przenosząc pieszczoty na jej szyję.- Jesteś marzeniem, słońcem, wiatrem, wiosną, jedynym powodem do śmiechu…

-Kocham cię…- tym razem to ona zaczęła niczym mantrę powtarzać słowa tak bardzo przeze mnie upragnione.- Kocham twój wygląd. Kocham twój uśmiech. Kocham być blisko ciebie. Kocham twój zapach. Kocham twój dotyk. Kocham twój humor i twardy charakter. Kocham być w twoim towarzystwie. Kocham ciebie całego- moje serce trzepotało jak skrzydełka kolibra. Tak długo czekałem. Tak wiele cierpiałem, a… Teraz okazało się, że przeszedłbym przez to wszystko jeszcze raz, byleby kolejny raz poczuć się tak samo. Tak wspaniale… Z ręką na sercu, nie umiem opisać tego, co tak naprawdę czułem. Zbyt dużo tego wszystkiego wirowało wokół, abym mógł te twory w jakikolwiek sposób nazwać bądź określić. To szczęście tkwiło we mnie. Ogrzewało mnie swymi ciepłymi promieniami, upajało namiętnością, która była tego konsekwencją. Bo właśnie jej usta smakowały najlepiej. To właśnie ona od czasu do czasu kąsała mnie w brodę i delikatnie przygryzała moje wargi. Od czasu do czasu pieściła moją szyję, wydając przy tym ciche jęki. Moje ręce błądziły jedynie wokół jej talii, lecz nie byłem w stanie wykonać żadnego ruchu. Sam nie wiem czemu. Pragnąłem jej całej. Tylko dla siebie… Ale… Coś mi nie pozwalało. Istniała we mnie dziwna blokada, która nie pozwalała się ruszyć…

-Michi…- wyszeptała na moje ucho.- Niepotrzebnie to robisz… Nadal jestem tą samą Jessi, co kilka lat temu. Teraz nie mamy już nic do stracenia. Naszej przyjaźni nie ma. Jest coś znacznie bardziej potężniejszego- spojrzała w moje oczy, powodując, iż wszystkie zapory pękły. Nie czekając ani chwili dłużej, ułożyłem ją na łóżku w sypialni. Moje ciało tak blisko jej ciała. To wręcz niemożliwe, patrząc na wydarzenia z przeszłości… Moje ręce zsuwały się po jej ciele raz w górę, raz w dół. Łakome pocałunki na jej rozgrzanym ciele, podsycały mnie jeszcze bardziej. Czułem jak nabrzmiewa, co sprawiało, że pragnąłem jeszcze bardziej intensywnych pieszczot. Słyszałem jedynie ciche pomrukiwanie i westchnienia wydostające się z jej ust. A także gwałtowne bicie naszych serc, które osiągnęło apogeum w chwili maksymalnej przyjemności, powiązanej z niedowierzaniem, że to wszystko dzieje się naprawdę. Objąłem ją w końcu wtuloną mocno we mnie, jednocześnie delikatnie ją głaszcząc i pozwalając zasnąć… 

„Miałam świadomość,

że przeżywam coś niezapomnianego - jedną z tych magicznych chwil,

które jesteśmy w stanie zrozumieć dopiero wtedy,

gdy już miną.”

J.R.

Chciałabym już do końca życia być z nim. Czy los mógłby być choć odrobinę łaskawszy? Nie domagam się już niewiadomo jakich darów, szczęścia po brzegi, lecz zwyczajnej obecności właśnie Michaela. Mężczyzny mojego życia. Jedynego. Najcenniejszego. Najważniejszego… My daliśmy sobie szansę, by poznać się jeszcze lepiej. Pozwoliliśmy sobie być jeszcze bliżej sobie. Duszą i ciałem. Lecz czy na pewno życie nie pokrzyżuje tego wszystkiego za chwil kilka? Tak bardzo chciałabym cieszyć się nim. Pomagać mu, wspierać go. To on był moim natchnieniem. Zwykłym natchnieniem w codziennym życiu. To właśnie przy jego boku chciałam się rozwijać, robić coś ciekawego, próbować nowych rzeczy, uczyć się jak żyć jeszcze lepiej oraz przeżywać tak wspaniałe chwile rozkoszy…

-Jessi…- wyszeptał, umacniając jeszcze bardziej swój uścisk, który dostarczał mi nadmiar ciepła.- Śpisz?- gładził moje plecy, a każdy jego ruch przepełniony był uczuciem. Miłością, którą do mnie żywił. Miłością bezgraniczną, długotrwałą, lecz czy przetrwa kolejne przeszkody?

-Nie, nie śpię, Kochanie…- uśmiechnęłam się na przymus, owijając się satynową pościelą. Usiadłam prosto, patrząc na niego zmieszanym wzrokiem. Patrzyłam na mężczyznę, który nauczył mnie kochać tylko w jeden sposób. Ograniczyłam się tylko do niego. Można rzec, że uzależniłam się. Stałam się jego poddaną… Niewiarygodne, że nie miałam nad tym żadnej kontroli…

-Co ty ze mną zrobiłaś?- spytał w końcu, przypatrując mi się z uwagą i zafascynowaniem. Kolejny raz czułam się przy nim jak dzieło sztuki, które spotyka się z rzadko spotykanym podziwem na co dzień.- Kocham cię jak wariat i tutaj wcale nie przesadzam.

-Michael, postąpiłam wobec ciebie nieuczciwie…- odważyłam się w końcu zacząć. Skubałam materiał pościeli, nie potrafiąc spojrzeć w oczy blondyna. Nie teraz, kiedy błyszczały niczym tysiąc światełek, które byłby w stanie oświetlić całe miasto.

-Naszą wcześniejszą kłótnię puśćmy w niepamięć- uśmiechnął się subtelnie, głaszcząc moje nagie ramię. Pomimo tego, że w pokoju panował mrok z łatwością byłabym w stanie wyczytać wszystko z jego twarzy… Ulga, ukojenie, banalne szczęście, którego szukał od dłuższego czasu. Ja mu to dałam, lecz czy za moment mu tego nie odbiorę? Dłużej nie mogłam już zwlekać… To by mnie zniszczyło. I jego, i mnie… A dość z tym. Koniec wyniszczania się nawzajem…

-Niezupełnie o to mi chodzi, Michi…- pogłaskałam jego blond czuprynę, uśmiechając się do niego smutno. Wiedziałam, co mnie czeka. Znałam swój los, jednak do tego czasu nie rozumiem czemu musiałam się nim z kimś podzielić…

-W takim razie, co się dzieje, Jessi?- spytał spokojnie. Mimo wszystko dało się zauważyć nutkę niepokoju w jego głosie oraz postawie, którą przybrał.

-Mam nawrót choroby, Michael…

~*~

Ciężko pisało mi się ten rozdział na końcu. Uwierzcie mi na słowo, proszę, że to jeden z najcięższych rozdziałów, które pisałam w całym moim życiu. Starałam się oddać w nim wszystko, co czułam na własnej skórze. Sama nie wiem, jak to wyszło. Nie mnie to oceniać. To WY jesteście od tego. WY jesteście najważniejsze. 
Dlatego też, z całego serca proszę każdego, kto czyta o choć najmniejszy komentarz. Wystarczy chociażby kropka w komentarzy. Cokolwiek. Pomożecie mi być może wyjść z tego dołku, w który nieudolnie wpadłam. Prawda jest taka, że nie wiem czy czuję się na siłach, aby dokończyć opowiadanie z Jessi i Michim. Ech, nienawidzę momentów kryzysowych. Zresztą... kto je lubi? 
No nic, czekam na Wasze opinie. Mam nadzieję, że nie zabijecie mnie za to, co tutaj się dzieje. :) 
Na koniec tego mojego żałosnego i smętnego wywodu pragnę Wam podziękować za grubo ponad 18 tysięcy wyświetleń. ;* 
Kocham Was. ♥ Mogę Wam to powtarzać aż do skończenia świata.