Trzynaście

♫

„Powieki oddzielające

 rzeczywistość od marzeń.”

J.R.

Moje marzenie wreszcie się ziściło… Po raz pierwszy wypełniło pustkę w moim sercu, na którą cierpiało moje serce. Znalazłam… W końcu… Rozumiecie to? Odnalazłam osobę, której po prostu mogłabym przychodzić z pomocą. Byłam potrzebna. Czułam to na swej skórze, duszy i w sercu. Czułam za każdym razem, kiedy na mnie spojrzał. Za każdym razem, gdy szeptał kolejne wyznania na moje ucho. Za każdym razem,  jak świat chciał postawić na naszej drodze przeszkodę… Nie mógłby żyć beze mnie. Tak wiele razy widziałam szczerość w jego oczach, gdy odważył się na to wyznanie. Chciał być bohaterem. Moim bohaterem, ale nie jednorazowym… Chciał być nieustannym wybawcą, a ja? Ja odczuwałam dokładnie to samo w stosunku do Erika. Czyli jednak zdołałam się doczekać momentu w moim życiu, gdy znalazłam swoją drogę, po której śmiało mogłam kroczyć. Spełniłam również warunek, który miałby być ponad- znalazłam także osobę, która idzie w tym samym kierunku. I to nie to, że ja całkowicie zapomniałam o Michaelu… Ja już po prostu nie czułam tego, czego nie miałam prawa czuć. Teraz Erik był centrum mojego wszechświata. Tylko przy nim moje zmysły potrafiły do tego stopnia wariować… Tylko jego tęczówki sprawiały, że miękły mi kolana, a cokolwiek wypowiedziane z jego ust, brzmiało jak rozkaz dla mnie, który z łatwością mogłam wypełnić…

-Kocham go- wyszczerzyłam się w stronę blondyna, którzy mierzył mnie zmartwionym, lecz także bacznym wzrokiem, który miał na celu przeanalizowanie każdego gestu bądź ruchu z mojej strony, który jak wszystko na tym świecie, musiał mieć swe ukryte znaczenie.- Nie martw się. Nic mi nie będzie. Zakochanie nie jest śmiertelne, Marco.

-No tak, ale…- zawahał się, w dalszym ciągu patrząc na mnie skrępowanym wzrokiem, który już doskonale znałam… Nienawidziłam tego spojrzenia. On przypominał mi o jednym. O chorobie. O tym czasie, kiedy moja dusza z trudnością nadal utrzymała się w moim ciele. O okresie, w którym sypałam się w rękach pod każdym względem. A Marco? On… Ciągle przy mnie był i właśnie w ten sposób na mnie patrzył. Z taką obawą, która oznaczać mogła tylko jedno. Sześcioliterowe słowo, zaczynające się na literę „ś”.- Czasem sama miłość nie wystarcza… Zrobiłaś już badania?- zmienił natychmiastowo temat, który stał się w ostatnim czasie tematem tabu. Ja i moje badania…

-Od zawsze powtarzałeś mi, że należy walczyć o to, co się kocha i tych, których się kocha- wycedziłam gorzko, nie kryjąc swojego zirytowania i niezadowolenia, które spowodowane było właśnie faktem w jaki sposób Marco ze mną rozmawia. Nie byłam lalką z porcelany… Nie byłam krucha jak lód… Czemu on nadal patrzył na mnie w taki sposób, skoro nic złego się nie działo?- A teraz nagle sugerujesz mi, że powinnam zrezygnować z Erika, bo sama miłość nie wystarczy?! Myślałem, że będziesz nam kibicował! Że to, co czujemy cokolwiek dla ciebie znaczy, ale oczywiście ty zawsze wszystko wiesz najlepiej…- zakończyłam ochrypłym szeptem, niedowierzającym wzrokiem patrząc na brata.

-Zrozum, że to właśnie przez to, że znam Erika, nie umiem sobie wyobrazić was razem!- podniósł głos, powodując w moim wnętrzu moje osobiste trzęsienie Ziemi. Co on wygadywał?

-Niby czemu?- warknęłam rozdrażniona, odwracając twarz od tęczówek chłopaka. Czułam się szczęśliwa, tak? Tak. Miałam przy swoim boku Durma w tym drugim sensie na co dzień, tak? Tak. Chciałam w końcu się ustatkować, tak? Tak. To źle? Nie wydaje mi się. Dlaczego zatem w mniemaniu mojego brata, to była jakaś zbrodnia? Przecież to nielogiczne…

-Jessica…- westchnął bezsilnie, uderzając pięścią o szklany stolik. Nie zrobił tego jakoś gwałtownie, zbyt mocno, czy brutalnie… Tak, jakby chciał w ten sposób wyładować swoje emocje, które najwyraźniej były zbędnym bagażem.- Erik zerwał dla ciebie z Susanne, wiem- zaczął, chowając na chwilę twarz w dłoniach. Czy… jemu może być wstyd za to, że dla siebie potrafiłam zniszczyć związek innego człowieka? Spuściłam szybko głowę w dół, by nikt nie mógł zobaczyć na twarzy zmieszania, które wyraźnie malowało się w moich tęczówkach.- Ale nie sądzę, żeby to wszystko załatwiło… Erik… On wplątał się w coś znacznie poważniejszego…

-Erik sam mówił, że przechodził kryzys ze swoją partnerką i ich rozstanie było jedynie kwestią czasu- wcięłam się, próbując bronić swojego egoizmu za wszelką cenę. Cóż, może wyszło trochę nieudolnie i banalnie, lecz taka była prawda. Albo przynajmniej ja chciałam, żeby taka była…

-Ty niczego nie rozumiesz!- podniósł głos, zrywając się na równe nogi. On coś jeszcze ukrywał… Coś, co miało związek z Erikiem i jego byłą partnerką. Pytanie: co to takiego było i jak miało wpłynąć na moje życie przy boku Durma?- Wszystko pomiędzy nimi legło w gruzach, bo Susanne jest normalną narkomanką!  I co? Ty myślisz, że ona da wam spokój?! Nie!- odpowiedział sam sobie, nadal krzycząc.- Widziałem ją już w różnych stanach i nie pozwolę na to, żebyś patrzyła na to samo!

-Nar…- nie zdołałam wykrztusić tego słowa. Nie dałam rady…- Co? O czym ty opowiadasz?!- zapiszczałam cienko. I już wszystko w mojej głowie się ułożyło. Elementy danej układanki pasowały wręcz idealnie. A ja… Ja miałam mu za złe, że się o mnie martwi. Tak strasznie jest mi głupio…

-Dobrze wiesz z czym wiąże się to świństwo!- nadal krzyczał jak opętany. Ale nie. Nie na mnie, lecz na to, co nas ogarniało. Z czym prędzej, czy później, będę musiała stawić czoła. Może jednak lepiej później… -Znasz swoje doświadczenia z tym czymś! A ona nadal próbuje skontaktować się z Erikiem!- wówczas kolejna szpila została wbita w moje serce. Usłyszałam jedynie trzask, który okazał się być zgnieceniem mojego serca. Za dużo… Zdecydowanie za dużo jak na jeden raz…- Ciągle do niego wydzwania, raz widziałem ją nawet na naszym treningu! Nieustannie go nachodzi i wiesz co jest najlepsze?!- zaśmiał się ironicznie.- Wcale nie wyglądała na człowieka, który w końcu się ogarnął! I co?! Powiedział ci?!- nie powiedział… Erik nawet nie wspomniał o Susanne. Nawet półsłówkiem…- No odpowiedz!- naciskał dalej, gdy słyszał z mojej strony jedynie ciszę.

-Skończ!- wrzasnęłam ile sił w gardle, po czym dałam się w całości obezwładnić łzom, które definitywnie przejęły nade mną kontrolę. Ledwo zaczęłam żyć i od razu mam umierać? Przecież tak nie może być… Nawet los nie ma prawa być tak okrutnym, aby zabierać to, czego jeszcze w całości nie dało.- Czyli mam zerwać z Erikiem, żebyś był w pełni usatysfakcjonowany?! Tylko to masz na celu?!

-Nie…- wyszeptał, po czym poczułam jak wtula do siebie moje sparaliżowane ciało.- Nie chcę po prostu, żebyś miała jakikolwiek kontakt z Susanne… Nie chcę po raz kolejny przechodzić tego samego koszmaru…- nie miałam już oporu. Wybuchłam jeszcze bardziej donośniejszym szlochem. Sama nie wiem, co zadziałało na mnie bardziej… Czy to, co działo się w teraźniejszości, czy tej czarnej przeszłości, do której nie chciałam powracać… Której do końca dobrze nie pamiętałam, lecz ona nadal we mnie istniała… Która była koszmarem dla tych, których naprawdę kocham, kochałam i będę kochać…

-Obiecuję…- zaczęłam łamiącym się głosem, próbując przełknąć gorzkie łzy. Nadal trzymałam mocno koszulę Marco, nie zważając na to, że ją mnę, to raz, a dwa, że jest ona mokra od moich łez. To teraz nie było ważne. Liczyło się jedynie to cholerne poczucie bezpieczeństwa, które odczuwałam przy Marco… Ciepło, które mi przekazywał, miało ogromne znaczenie.- Obiecuję, że nie pozwolę na to, żeby kolejny raz spotkało cię to samo… Żeby nas wszystkich spotkało to samo…- poprawił się szybko.

„Myślę, że jakaś część mnie już zawsze

 będzie na Ciebie czekać.”

M.H.

Dlaczego tylko uczuć nie da się zmienić? Owszem, wiem, że można je jedynie zaakceptować bądź się z nimi pogodzić, ale to nie ułatwia życia. Wprost przeciwnie. Utrudnia je. A ja? Ja byłem tak do bólu żałosny. Zdawałem sobie z tego sprawę, a co najgorsze- nie potrafiłem znaleźć nawet jednego dobrego argumentu, żeby zaprzeczyć tej tezie. Co właśnie robiłem? Popełniałem błąd. Cofałem się do przeszłości. Czasy, które minęły. Których już nie ma i nie będzie. Co w rezultacie? Zaczynałem czuć… Odczuwać te same uczucia, co wtedy… Co te kilka lat temu… A to wszystko za sprawą jednego zdjęcia na portalu społecznościowym. Była tam ona. Jak zawsze uśmiechnięta… Dokładnie tak samo, jak zawsze… Tym samym uśmiechem, który był tylko dla niej firmowy. A jej wzrok… Beztroski, mimo tego, co działo się naprawdę w jej życiu. I nadzieja… Tak, to ona ukryta była w głębi jej tęczówek. I… I on… Ten, który stał się godzien jej spojrzenia. Ten, na którego policzku teraz trzymała dłoń. Ten, który miał okazję na co dzień podziwiać jej piękno. Zarażać się każdego dnia uśmiechem… Codziennie smakować jej ust oraz pieścić ile tylko dusza zapragnie. Znowu… Kolejny raz… Wróciło. Przeszłość wróciła. I złość… Złość, która mieszała się niebezpiecznie z rozpaczą i wewnętrznym rozbiciem. Była to dziwna złość. Swego rodzaju upokorzenie. Bezsilność łapała za serce… Dlaczego? Bo pomimo najszczerszych chęci nie mogę zrobić nic w kierunku, na którym naprawdę mi zależy. I jeszcze raz ta złość, która rozsadzała mnie od środka… Bo złość jest wprost proporcjonalna do tego, jaką głupotę popełniliśmy… Ja popełniłem ogromną głupotę, która nie mieściła się nawet w żadnej możliwej skali. Nie mogłem dłużej tak siedzieć… Musiałem w jakikolwiek odreagować. Ciągle kumulowana w sobie złość nigdy przecież nie zanika, ale powraca kiedyś ze zdwojoną siłą. Alkohol… Tak… Upić się i zapomnieć. Na kilka chwil pozbyć się z siebie tego, co tak ciąży na mojej duszy… Lekkomyślne, nieodpowiedzialne, wiem. I co z tego? Co mi pozostało? W tej chwili miałem wrażenie, jakbym nie posiadał niczego, choć w rzeczywistości miałem cholernie dużo…

-Gdzie wychodzisz?!- niech ona nie pyta… Niech po prostu zamilknie i już nigdy nie porusza takich tematów. Nie teraz, kiedy jestem w tym stanie. W furii, która ogarniała mnie zewsząd. Bo zazdrość, złość, bezradność i bezsilność przytłaczała mnie zbyt mocno…

-Wrócę późno. Nie czekaj na mnie- wysapałem w pośpiechu, a wtedy jak spod ziemi wyłoniła się przede mną kruczoczarno włosa postać Lei, która patrzyła na mnie swymi dużymi, okrągłymi, ciemnymi tęczówkami.

-Nie idź tam, Michi…- wyszeptała cicho w sposób, aby owe słowa były słyszalne tylko dla mojego ucha. Ona wiedziała… Znała ten scenariusz. Domyślała się, gdzie zmierzam. Jak, po raz enty, chcę pozbyć się tego świństwa z mojej duszy.- Tutaj masz coś znacznie więcej…

-Co ty tam do niego mówisz?!- Sarah nadal nie popuszczała, gwałtownie zbliżając się w naszą stronę.

-Nic takiego…- uśmiechnąłem się wdzięcznie w stronę ciemnowłosej, szczerze dziękując jej za całokształt naszych relacji. Tak wiele dni minęło… Tyle czasu, nacisków ze strony Sarah, a ona nadal nie pękła. Podtrzymywała wersję, która dotyczyła Stefana, a która równocześnie była jedynie stekiem kłamstw. Była dobrym człowiekiem, a zależało jej jedynie na dziecku… To się ceni.

-Nie masz prawa nigdzie dzisiaj wyjść, rozumiesz?!- zaraz po tym, jak zmierzyła groźnym wzrokiem Leę, adresatem jej krzyku okazałem się właśnie ja.- Codziennie wieczorem znikasz, wracasz nad ranem, a alkoholem śmierdzi od ciebie na kilometr! Nie jest wiadomo, co robisz, z kim robisz ani gdzie robisz! Zaniedbujesz treningi! Mnie zresztą też!- wymieniała po kolei.

-Skończyłaś?- burknąłem, przewracając oczami. To, co się działo, było jedynie moją sprawą. Tylko ja mogłem poruszać ten temat. Nikt więcej. Musiałem przetrwać ten okres…

-Uważaj… Spasuj…- szepnęła czarnowłosa, szturchając mnie lekko w bok. Walczyła o moje małżeństwo bardziej niż ja. Ot, taki paradoks… Moja kochanka walczy teraz o moje życie z żoną. Nawet kochanki mam dziwne… Wszystko w moim życiu jest dziwne…

-Idę i nie obchodzi mnie, co o tym myślisz- rzuciłem obojętnie, ruszając powoli przed siebie. Nic się nie liczyło. Wszystko było dla mnie znikome. Zupełnie nieważne. Natomiast demon, który rósł w siłę, dawał o sobie coraz bardziej znać.

-Sarah, nie przejmuj się… Niech idzie, może faktycznie tego potrzebuje…- mówiła dalej Lea, która z niepokojem obserwowała to, co działo się właśnie pomiędzy mną a Sarah. Na pewno nie czuła się komfortowo w tej sytuacji… Gdyby nie to, co czułem, byłoby mi jej nawet szkoda…- Nie sądzę, żeby to był powód do kłótni… Zwłaszcza w tak zgodnym małżeństwie, jak wasze…

-Nie pieprz mi tutaj takich dyrdymałów!- wrzasnęła tak głośno, że sam zatrzymałem się w pół kroku. Taka krucha i niewielka istota była w stanie wydobyć z siebie taki ryk? To aż nieprawdopodobne…- Nasze małżeństwo jest tylko na papierze! Ledwo widuję własnego męża, to jeszcze po mieszkaniu ciągle błąka mi się jakaś obca laska, która śmie prawić mi jakieś plugawe kazania na temat mojego małżeństwa!- zadrżałem w tym momencie… Byłem już pewien, że Lea niebawem eksploduje… A wraz z jej wybuchem, również inne rzeczy wyjdą na wierzch. Ale nie… Zbyt nisko oceniałem ciemnooką. Obróciła się na pięcie, po czym z gracją i podniesioną głową ruszyła w stronę swojego pokoju.- Michael! Jeśli wyjdziesz, to koniec naszego małżeństwa, słyszysz?!- wykrzyczała w moją stronę.

„Zasnąć i obudzić się jak

wszystko będzie dobrze…”

J.R.

Miłość, wbrew pozorom, ciągle odczuwałam tak samo. Jako skrajność. Miłość była czymś w rodzaju oparu westchnienia, który cechował się swoją ulotnością, lecz zarazem ciężkością. Była płomieniem spojrzenia. Spojrzenia niezwykle palącego, ale także zalotnego. Miłość była morzem łez. Czystym i bezdennym. I niestety… Miłość czasem wydawała się być dla mnie krztuszącą żółcią, która posiadała w sobie i tak zbawczy balsam, który koił wszystkie moje zmysły. Każdy, kto uważa, że miłość jest przyzwyczajeniem, grubo się myli. Miłość to zdecydowanie nie przyzwyczajenie, kompromis albo nawet spłacanie długu. Miłość nie ma definicji. Każdy ma ją za coś innego, wyjątkowego, odmiennego. Przede wszystkim- w miłości nie ma pytań. Gdy się kocha, to robi się to całym sobą. Duszą. Sercem. Umysłem. Ciałem… Zastanawiało mnie, jak długo trwało to w poszczególnych wypadkach…

-Erik!- krzyknęłam przerażona, patrząc przestraszona na to, co właśnie malowało się przed moimi oczyma. Co myśleć? Jak to wszystko interpretować? Co powiedzieć bądź zrobić, by nie spalić planu na panewce?- Co się tutaj dzieje?! Erik!- wrzeszczałam niemal błagalnie, dotrzymując kroku Niemcowi, który na tę chwilę niby mnie ignorował. No tak… Miał ważniejsze sprawy na głowie, jak na tę chwilę.

-Jess…- wykrztusił, nawet na mnie nie patrząc. Przemierzał dalej kolejne metry kwadratowe naszego mieszkania, próbując przejąć kontrolę nad tym, co aktualnie wyprawiało się w jego oraz nie tylko jego, życiu…- Nie teraz… Proszę, zaraz ci wszystko wyjaśnię. Ale na razie pozwól mi to wszystko jakoś opanować…

-Nie!- krzyknęłam, zasłaniając dłonią buzię, przez co jedynie niezrozumiale bełkotałam.- Wyjaśnij mi to wszystko! Co tu się, do cholery dzieje?! W co ty się znowu wpakowałeś?! Albo nie… W co nas wpakowałeś?!- poprawiłam się szybko, zwracając uwagę na to, że życie Durma nie było już tylko jego życiem. Ono było również po części moje…

-Błagam cię… Nie teraz…- wyszeptał błagalnie, zatrzymując się na chwilę.- Muszę się najpierw z tym uporać…- spojrzał w prawą stronę, po czym podążył w stronę jedynego pustego pokoju. A ja? Ja zostałam sama… Stałam nieruchomo, nie potrafiąc wydobyć z siebie nawet najcichszego dźwięku. Bo coś się właśnie skończyło… Nie wiem co dokładniej,  ale wszystkie znaki na niebie próbowały mi to przekazać… Poinformować, że niedługo nastanie nowa era mojego życia. Tylko teraz pozostało jedno pytanie. Co ona ze sobą przyniesie? 

~*~

Witam! ;*

Przepraszam Was, że przybywam z opóźnieniem. Tak wiele spraw nałożyło się na siebie, że ledwo wiązałam koniec z końcem…

Ale już niebawem wakacje! ;D Jeszcze tylko tydzień, a nastaną dwa miesiące błogiej laby.

Mam nadzieję, że trzynastka nie okazała się pechowa i przypadła Wam do gustu. ;D

Korzystając z okazji, miałabym do Was pytanie, ponieważ ostatnio moja wizja na to opowiadanie znacząco się zmieniła. W związku z tym, mam więcej fanek Erika czy Michiego? :D

Zamieszczajcie swoje opinie w komentarzach. Czekam niecierpliwie! <3

Całuję! ;*