Dwanaście

 ♫

„Czasem wzrok podąża tam, gdzie kieruje go serce,

nie umysł.”

J.R.

Któregoś dnia każdy człowiek spotka kogoś wyjątkowego dla jego serca. Człowieka, który rzuci na kolana jednym swoim uśmiechem. Kto zniewoli duszę niepowtarzanym spojrzeniem i stanie się jej Panem już na zawsze.

To uczucie przyjdzie zupełnie niezapowiedzenie. Nieproszone. Możliwe, że niechciane. Lecz w rzeczywistości, to naprawdę piękne, będąc jednocześnie niebezpiecznym eksperymentem.

Czekajmy zatem na chwilę, kiedy kula ziemska niespodziewanie przechyli się, wskazując nam tę jedną jedyną osobę. Przeznaczenie jest nieuniknione. Nie da się go oszukać. Ono i tak nas dopadnie. Pamiętajmy jedynie, że zwodzenie przeznaczenia, równoznaczne może być z cierpieniem… Dodatkowym cierpieniem, czego zapewne nie chcemy…

-Powinnam cię teraz znienawidzić. Zdajesz sobie z tego sprawę?- powiedziałam na powitanie, widząc wyłaniającą się zza drzwi postać Erika.  Znienawidzić? Tak, dokładnie. Miałam mu za złe to, co ze mną zrobił. Że mnie zniewolił. Pozwolił poczuć się w tej sposób, jak jeszcze nigdy się nie czułam…

-Jess, co ty tutaj robisz?- zdołał wykrztusić, przecierając oczy.- Jest 4.00  nad ranem. Każdy normalny człowiek o tej porze śpi, a nie urządza  sobie wycieczki wokół Niemiec…- byłam do tego stopnia zdeterminowana, że nie patrzyłam na zegar. Mogłabym zrobić wszystko, byleby poczuć w końcu jego ciepło i silne ramiona, w których nie czułam żadnych nieprzyjemnych doznań, które raz po raz fundował mi los…

-Erik… Ja chyba coś poczułam. Coś silniejszego…-  wychlipałam przez łzy, które spływały po moim zimnym i czerwonym  policzku. Niby sama do tego usilnie dążyłam, jednakże Erik był osobą, która zaakceptowała mnie w całości. Razem z pakietem mej czarnej przeszłości… No tak, wiem. Ona nie była moją winą. Ale… Jednemu to przeszkadzało…

-Co znaczy słowo „chyba”?- rozbudził się na chwilę, lustrując moją  sylwetkę uważnym spojrzeniem.- Co ty powiedziałaś?- wydukał z siebie, czekając niecierpliwie na odpowiedź, która przesądzić mogła o ogromie spraw w jego, jak i moim, życiu.

-To, co słyszałeś- powiedziałam przybita. Mimo wszystko, bolało… Nie chciałam czuć czegoś takiego. Nie teraz. Nie tak wcześnie… Niekoniecznie w stosunku do Erika.- Pomożesz przetrwać mi ten czas?- zapytałam cienkim głosem, wtulając się w umięśniony tors Niemca. Ciągle miałam nadzieję… Wierzyłam, że pomiędzy wierszami odczyta moje zamiary… Nie umiałam powiedzieć tego wprost. Było mi ciężko. Za ciężko…

-Oczywiście, że ci pomogę, księżniczko…- powiedział troskliwie, czochrając moje włosy. Uśmiechnęłam się w duszy. Czemu on był do tego stopnia dobry, troskliwy i ciepły? Dlaczego akurat on posiadał w sobie to, czego tak bardzo potrzebowałam? - W co ty się wpakowałaś znowu, co?

-W ciebie…- wyszeptałam cichutko, spoglądając w tęczówki Erik.- Jakoś nie umiem sobie tego wszystkiego poukładać bez ciebie…- wyznałam, po czym poczułaś na sobie dotyk delikatnych warg Erika, które obdarowywały moją  skórę namiętnymi pocałunkami nie tylko w usta, lecz przede wszystkim sięgały one szyi oraz obojczyka.

-Jessica…- przerwał na chwilę nasze pieszczoty.- Ale ja mogę cię zranić…

                                                                                                                                                                    „Oczy widzą,

uszy słyszą, a serce i tak wie swoje.”

M.H.

Osoba, która jako pierwsza potrafi wysilić się na przeprosiny, jest najbardziej odważna ze wszystkich. Niełatwo jest się przyznać do własnych błędów. Jeszcze trudniej z nimi żyć. A zdecydowanie najciężej jest przyznać przed sobą, że się takie błędy popełniło… Byłem odważny? Nie. Co z tego, że zakładałem na nogi narty i potrafiłem zdobywać kolejne rekordy skoczni, skoro nie potrafiłem wykrztusić ze swego gardła słowa „przepraszam”?

I siła… Ona również odgrywa w życiu człowieka istotną rolę. Czy Sarah była na tyle silna, aby mi wybaczyć? Sam nie wiem… Wielokrotnie okazywała swoją siłę, puszczając płazem kolejne wybryki z mojej strony. Udawała, że nie widzi czegoś, co tak bardzo razi po oczach. Była silna, lecz czy tej siły nie wykorzystałem już zbyt dużo? Czy oby przypadkiem nie zmarnowałem już wszystkich swoich szans? Ten cios miał być przecież tym najbardziej dotkliwym…

Zapomnienie też nie wchodziło w grę. Nie potrafiłem tak po prostu odejść i o wszystkim zapomnieć, co wiązało się z tym, że nigdy nie będę w pełni szczęśliwy.  Ale… Czy ja w ogóle chciałem zapomnieć? Z jednej strony tak. To wszystko skumulowane razem, potrafiło jedynie niszczyć. Nie było czymś, co mogłem wziąć na własne barki, ale z drugiej strony… Jedynie wspomnienia sprawiały, że to, co straciłem, wciąż było blisko mnie…

-Michael, kto to jest? Kim jest ta kobieta?!- pisnęła na powitanie Sarah, która moją i nie tylko moją sylwetkę, badała czujnym wzrokiem. I znowu… Kolejny raz strach był obecny w jej tęczówkach. Znowu się bała. Niby mi ufała, lecz w duszy w dalszym ciągu obawiała się, że dam ciała… Że coś zepsuję do tego stopnia, że możliwa naprawa nigdy nie będzie możliwa. W zasadzie nie myliła się…

-Uspokój się, skarbie- ucałowałem jej policzek na powitanie, by zbudować sobie nieco stabilniejszy grunt. Tak, by wszystko wyglądało na jak najlepszy porządek. Że wizyta owej brunetki w naszym domu, nie ma żadnego złego podłoża, które mogłoby zrujnować nasz związek.- Lea, idź na górę. Ten po lewej, to twój pokój- powiedziałem ciepło do dziewczyny, wysyłając jej porozumiewawcze spojrzenie.

-Czy może mi w końcu ktokolwiek wyjaśnić to, co tutaj się dzieje?!- krzyknęła w stronę brunetki, której czarne jak kawa włosy, doskonale kontrastowały z bladą twarzą. Ta, jednak posłusznie wypełniła moją prośbę. I tę, którą miałem do niej przed wizytą tutaj oraz tę, którą przed chwilę ku niej skierowałem. Była dobrym człowiekiem. Nie to, co ja… Głównie dlatego chciałem jej pomóc…

-Sarah, mówiłem, żebyś się uspokoiła, tak?- uśmiechnąłem się subtelnie, ujmując jej twarz w dłonie. Kiedy ja w ogóle zdążyłem  nauczyć się tak doskonale grać? Przecież to nie byłem ja, do cholery… Michael nie potrafiłby tak doskonale udawać i kłamać…- Lea jest tym problemem Stefana, o którym ci wspominałem…- pociągnąłem ją w stronę salonu, swobodnie opadając na kanapę.-Jest w ciąży. Stefan, jak to Stefan… Lekkoduch. Wystraszył się, a Lea nie ma nawet gdzie mieszkać, bo właściciel właśnie niedawno wypowiedział jej umowę najmu.

-I ty masz się nagle zajmować dzieckiem Stefana?!- krzyknęła, lecz jej dłoń drżała już mniej. Udało mi się. Postawiłem odpowiedni krok do przodu. Uwierzyła mi. Zaśmiałem się w duchu. Może jednak jakoś się z tego wyliżę?

-On uciekł- westchnąłem, ukrywając twarz w dłoniach.- Niewiadomo, gdzie się podziewa, a  zrozum, że nie mogę dopuścić do tego, żeby popełnił największy błąd w swoim życiu. Jestem jego przyjacielem- wypomniałem, jakbym chciał zakomunikować dziewczynie, że Stefan został moim jedynym przyjacielem…

-Jak długo ona będzie u nas mieszkać?- zapytała przez zęby. Jak długo? No właśnie… Jak długo Lea mogła tutaj zostać?Tak długo, jak  mogłem ukrywać, że to ja jestem ojcem dziecka, które niebawem wyda na świat owa brunetka…

-Dopóki kilka spraw się nie wyjaśni- powiedziałem nieco zmieszany, składając na jej czole całus. Jedynie pieszczotami, które zresztą były udawane, mogłem ugrać cokolwiek…

-Ona zajmuje pokój naszego dziecka- rzekła z urazą, wysyłając mi spojrzenie pełne żalu. Dziecko? Kolejne?! Czy ona starała się coś zasugerować? Poczułem uderzenie. Nie, nie w jedno konkretne miejsce. To był ból, który promieniował wzdłuż mojego ciała, a którego fala najbardziej uderzyła w moją duszę… O ile ona jeszcze zasilała moje wnętrze…

-Sarah…- wyszeptałem, łamiącym się głosem. Czy zauważyła, że właśnie w tym momencie wszystkie moje mięśnie napięły się?- Czy ty… Czy my… Będziemy mieć dziecko?

-Jak na razie nie…- powiedziała ze smutkiem, jakby naprawdę już teraz, nawet w tej chwili, chciała urodzić dziecko. Skąd ten pośpiech?- Ale myślałam, że już niebawem będzie nas trójka. I tego właśnie chcę. Czuję, że to najlepszy czas, Michael- zwróciła się do mnie „Michael”? No tak… To sprawa faktycznie jest poważna…

„ Aby znaleźć miłość nie pukaj do każdych drzwi.

Gdy przyjdzie Twoja godzina, sama wejdzie

do twojego domu, życia, serca.”

J.R.

Lubiłam go trochę bardziej niż powinnam. Trochę bardziej niż mogłam, niż mogło mi być dane i przyzwolone. Lubiłam trochę bardziej niż wypada, stąpając po cienkiej granicy z obsesją.

Lubiłam zdecydowanie za mocno….

Zakochałam się? A może moje uczucia można było nazwać już miłością? Sama już nie wiem… Wszystko działo się za szybko. Niedawno rozstałam się z Thomasem, a teraz? Pojawił się Erik. Nie potrafiłam się ogarnąć. Nie umiałam zrozumieć, zaakceptować własnego zachowania. Uczuć, które mną miotały, lecz one naprawdę były zbyt potężne, abym mogła się im przeciwstawić…

Tylko przy podejmowaniu decyzji, nie mogę się pomylić. Niech wszystko, co możliwe, chroni mnie od pomylenia zakochania z miłością, proszę… Ludzie dostatecznie często to robią. Za często. Myślą, że kochają, choć tak naprawdę są tylko zakochani. Niewielka różnica? Nic bardziej mylnego. Ludzie nie zdają sobie nawet sprawy jakim głębokim i silnym uczuciem jest miłość. A zakochanie? To jedynie przelotne uczucie, które łatwo odrzucić można w kąt, pokrywając kurzem zapomnienia.

Pamiętaj, Jessica! Zakochać możesz się wiele razy. Kochać możesz tylko raz… Muszę to pamiętać… Muszę dokładnie to sobie powtarzać, aby nie cierpieć kolejny raz…

Obudziłam się późnym popołudniem, wtulona w nagi, ale za to gorący, tors Erika. Na pierwszy rzut oka, myślałam, że to tylko piękny sen. Miraż, który niebawem się skończy, przenosząc mnie z powrotem do codzienności. Ale nie. To działo się naprawdę. Stałam się być godna poczucia ciepła oraz oddechu na  karku urokliwego Niemca, który obezwładnił wszystkie moje myśli.

Uśmiechnęłam się subtelnie, ciesząc się w duszy jak mała dziewczyna z tego, co zostało mi właśnie darowane. Przez krótką chwilę gładziłam swym kciukiem po szorstkim policzku chłopaka. Uśmiech nie schodził z mojej twarzy w dalszym ciągu. Ciepło wypełniało me wnętrze. Łaskotało oraz pieściło od środka w niesamowity sposób…

-Dzień dobry, księciuniu- ucałowałam czubek nosa Niemca, kiedy otworzył swe powieki.

-Witaj, księżniczko- odpowiedział, lecz nie odwzajemnił się żadnym czułym gestem ze swojej strony, co wzbudziło pierwsze obawy.

-I jak się spało?- zapytałam aksamitnym głosem, przyłapując się jedynie na jeszcze większym uśmiechu na swych ustach. To było dla mnie tak piękne, że wręcz niewiarygodne…

-Nienajgorzej…- powiedział oschle, po czym oddalił się ode mnie na znaczną odległość. Co poczułam? Zranienie. Tylko to. Nic więcej.- A tobie jak minęła noc?- odezwał się ponownie po chwili ciszy, siadając na skraju łóżka.

-Noc dosyć dobrze- uśmiechnęłam się pod nosem, siadając na kolanach chłopaka.- Ale poranek nieco gorzej… Coś nie tak?- nie patrzyłam w tęczówki chłopaka, a jedynie błądziłam dalej dłońmi po jego klatce piersiowej w poszukiwaniu jednego punktu, który pragnęłam, by należał do mnie. By bił tylko dla mnie. Nikogo ani niczego więcej… Serce…

-Jess, ja mówiłem, że cię zranię… Ty nie słuchałaś…- mówił jak struty, ściągając mnie ze swoich kolan.

-O co ci chodzi?- spytałam, marszcząc brwi.- Dlaczego miałam słuchać głupot? Ty nie jesteś taki- powiedziałam szczerze, pomimo iż zdawałam sobie sprawę jak banalnie brzmią w tej chwili te słowa.- Gdybyś faktycznie chciał się mną zabawić, nie prowokowałbyś mnie tak wiele razy. Nie szukałbyś mnie ani wtedy na gali… No wiesz…

-Nie znasz ludzi- oznajmił łagodnie, patrząc w pełne nowonarodzonego bólu  niebieskie tęczówki dziewczyny. Czyli moje. Scena jak z filmu… I podobnie się czułam. Jakbym była w filmie. Przereklamowanym dramacie… Głupim „Love strory”, gdzie dziewczyna zawsze zostaje zdradzona i zraniona…- Mam kogoś, kogo naprawdę bardzo kocham albo kochałem, bo teraz pojawiłaś się ty i zawróciłaś w mojej głowie… Nie wiem… Nie wiem pojęcia  z kim chcę być na poważnie…- i co wówczas poczułam? Nie poczułam nic. Absolutnie nic. Jedynie usłyszałam, jak moje serce kolejny raz łamie się na pół…

-Kogo naprawdę kochasz?!- krzyknęłam, sprawując Niemcowi siarczyste wymierzenie w policzek.- Gdybyś ją naprawdę kochał, nie przespałbyś się ze mną!

-Można powiedzieć, że zrobiłem to dla ciebie…- rzekł nieco zniesmaczony sytuacją.- Sama żywcem pchałaś mi się do łóżka. Jess, jestem tylko facetem. Ty też jesteś atrakcyjną kobietą- mówił, patrząc nieustannie w moje zaszklone oczy. Gdzie zdołałam skumulować ból, by nie wybuchnąć?- Było fajnie, jesteś naprawdę świetną dziewczyną, ale to tylko tyle mogę ci powiedzieć- dokończył, kierując swe kroki w stronę przestronnej kuchni z aneksem kuchennym.

-I czemu ja ci nie do końca potrafię uwierzyć?- pytałam jakby samą siebie,  ruszając natychmiastowo za chłopakiem. Ostatnią rzeczą jaką mogłam zrobić, to popuścić. Chciałam być wreszcie szczęśliwa. Chciałam coś czuć. Czy to tak wiele? Już nie obchodziła mnie tamta dziewczyna. Będę egoistką. Trudno. Chcę być szczęśliwa i to jest najważniejsze!

-Nie mam zielonego pojęcia- odparł, odwracając się do mnie tyłem. Nie chciał na mnie patrzeć? Ha, czyli wcześniej kłamał! Nie jestem dla niego kompletnym zerem. Cel zatem jest jeszcze bliżej niż myślałam… Nie czekając na nic więcej, wtuliłam się z powrotem w  jego tors. To nic, że nadal próbował jakoś uwolnić się spod mojego uścisku. Teraz ten upór był mi właśnie najbardziej potrzebny…

-Widzę, jak na ciebie działam- powiedziałam pewnie, gładząc opuszkiem palców wyrzeźbione mięśnie na jego klacie.- Nic, co się stało, nie jest przypadkiem ani litością z twojej strony, Eriś- po raz pierwszy w ten sposób zdrobniłam Jego imię. Wniosek? Niezwykle mi się to spodobało.

-Posłuchaj mnie teraz uważnie, Jess- usadowił mnie na wysokim blacie kuchennym, a moją twarz od jego dzieliły marne centymetry. Nikt nie znał moich chęci wykonania jednego, a gwałtownego ruchu, by kolejny raz zaznać smaku jego ust… Pokusa była tak cholernie silna.- Jesteś dla mnie ważna. Pomiędzy nami zaiskrzyło chyba już od samego początku. Wiem, że tak było zarówno z mojej, jak i twojej strony, ale… Zapomniałem się. Przy tobie jakoś reszta świata zniknęła, że zapomniałem nawet, że kogoś mam… Wiem, że to brzmi beznadziejne, że jestem skończonym dupkiem, ale tak było… Sprawiłaś, że zapomniałem o Bożym świecie…

-Więc czemu nie chcesz spróbować? Razem jest nam naprawdę dobrze…- wyszeptałam, kładąc dłoń na jego policzek. Kolejny raz z bliska mogłam podziwiać piękno jego tęczówek. Nigdy wcześniej nie poznałam nikogo takiego, który mógłby w ten sposób czarować mnie samym swym spojrzeniem…

-Nie chcę rezygnować z długoletniego związku, dla czegoś, co dopiero się rozwija… Niewiadomo, co przyniesie ze sobą los, a… nie chcę ryzykować…- mówił, a ja poczułam w swoim wnętrzu jedynie nieprzyjemne gorąco. Oszukał mnie, a teraz sugeruje, że zbyt krótko się znamy, żeby mógł zrezygnować z tamtej? Aż dziwiłam się samej sobie, że zachowałam ten sam stoicki spokój, a na twarzy nie zagościłam, adekwatnego do stanu mojej duszy, wyrazu.

-Można sobie być z kimś nawet przez kilkanaście lat i nie poczuć nic szczególnego- wyszeptałam kolejny raz, patrząc szczerym wzrokiem na Niemca.- Ale można również być z kimś przez dwa dni i poczuć dosłownie wszystko. Czas to nie miernik, Erik. Nie w sprawach uczuciowych…

∞

-I ty mu to tak po prostu wybaczyłaś?! Pozwoliłaś sobie na to, żeby facet, który cię oszukał, miał u ciebie jakiekolwiek szanse?! I jeszcze sama go o to prosiłaś?! Jessi, czy ty całkowicie zgłupiałaś?! Rozum ci odebrało?!- słyszałam krzyk Michiego, który zawsze w takich sytuacjach patrzył na mnie tym samym wzrokiem, który znałam już od dawna, a który był dla niego charakterystyczny.

-Nie oszukał mnie- powiedziałam spokojnie, bagatelizując wrzaski blondyna. Teraz to moje szczęście było najważniejsze, a jego mogłam zaznawać jedynie przy boku Durma.- Nie zapytałam go o to, czy jest z kimś związany. To mój błąd.

-I ty go jeszcze bronisz?!- najeżył się. I jak ja miałam być spokojna, skoro każdy od samego rana wystawiał mnie na tak poważną próbę?!- Zdradził tamtą, ciebie również może to spotkać. Tacy dranie się nie zmieniają!- skąd on był tego taki pewien? Czemu oceniał Erika, skoro jeszcze nie zdążył go poznać? Już miałam ochotę wypomnieć mu, jakim draniem przed laty był właśnie on… Ale… ja przecież nie miałam mu tego za złe…

-Obiecał, że rozstanie się z Susanne- posłużyłam się właściwym imieniem byłej partnerki Erika.- Nie ma co roztrząsać sprawy. Myślałam, że będziesz się cieszył z powodu, że w końcu znalazłam kogoś właściwego…- wypomniałam z wyrzutem, a na jego twarzy wymalowało się zmieszanie. Trafiłam w czuły punkt. A jednak… Udało mi się.

-Ja po prostu nie chcę, żebyś cierpiała…- pisnął cienko, spuszczając wzrok na dół. Tak bardzo chciałam teraz pogłaskać jego policzek, uśmiechnąć się szeroko i powiedzieć: „Nie martw się. W razie czego, wiem, że mam ciebie”, ale nawet to było mi zabronione…

-Michi…- westchnęłam, co sprawiło, że przeniósł swój wzrok na moją osobę. Nienawidziłam tych naszych internetowych rozmów… Niby go widziałam i słyszałam. Ale… Nieustannie musiałam się ograniczać. To wszystko było takie sztuczne, sztywne… Niepodobne do naszych prawdziwych rozmów…- Przy Eriku czuję to, czego nigdy nie czułam przy nikim innym… Jeszcze nigdy w życiu żaden mężczyzna nie działał na mnie w ten sposób… Na żadnym tak cholernie mi nie zależało…- i dopiero po dłuższej chwili namysłu uświadomiłam sobie, że najprawdopodobniej wbiłam szpilę w jego serce. Tak to jest mówić bez namysłu… Nigdy nic nie czułam nic podobnego, niżeli to, co było w przypadku Erika? Nigdy na nikim mi tak nie zależało? Powinnam oszczędzać słowo „nigdy”…

-Cieszę się, że znalazłaś kogoś takiego, przy którym wszystkie zegarki chodzą zbyt szybko, a przy którym każda noc jest za krótka na sen- powiedział, uśmiechając się blado. Na przymus. W taki sposób, jak nigdy nie lubiłam… No tak. Czyli jednak jakoś musiałam urazić jego uczucia.- W końcu naprawdę możesz być szczęśliwa…

-Pięknie to powiedziałeś…- rzekłam z zadumą, czując swego rodzaju ulgę. Bo Michi w końcu zaakceptował moją decyzję. Pierwszy raz od dłuższego czasu nie naciskał na mój powrót. Pogodził się z tym, co robię. Wierzył mi, choć dziwnie to okazywał…- Powiedziałeś już Sarah?- szepnęłam ledwosłyszalnie, przechodząc do innego, bardziej kłopotliwego dla blondyna tematu…

-Powiedzmy…- wyszeptał równie cicho, a ja poczułam jak przechodzą mnie nieprzyjemne dreszcze. W co on się znowu wpakował? Był szczęśliwy, a nie umiał tego zaakceptować… To chore… Cóż, taka jest już niestety natura człowieka. Popełnia błędy i to nieustannie. Czasem one tylko zbyt dużo kosztują i za bardzo odbijają się na naszym życiu…

-Co dokładniej jej powiedziałeś?- zareagowałam gwałtowniej, lecz nie czułam żadnej złości. Jedynie przerażenie dawało mi się we znaki.

-Okłamałem ją…- wykrztusił ledwo, a serce w mojej piersi przybrało tempo szaleńczego galopu.- Powiedziałem, że Lea jest w ciąży ze Stefanem, który uciekł, bo przestraszył się ojcostwa…

-Że co?!- krzyknęłam zaskoczona, patrząc okrągłymi oczyma na człowieka, który znajdował się po drugiej stronie ekranu, a który w żadnym calu nie przypominał mojego Michiego, który był moim przyjacielem… On nie kłamał. Nie w taki sposób…

-Zrozum, że Sarah by mnie wtedy zostawiła!- uniósł się, lecz był to z pewnością krzyk rozpaczy oraz wołania o pomoc. Ba, wręcz błaganie o łaskę, której ja niestety nie mogłam mu ofiarować. Nikt nie mógł… Jedynie los znał dalsze karty…- Lea zgodziła się na razie grać. To naprawdę porządna dziewczyna…

-Skłamałeś, Michi!- pisnęłam, niemiarowo wciągając do płuc powietrze.- Oszukałeś Sarah w takiej sprawie! Czy ty zdajesz sobie z tego sprawę?!- nigdy nie tolerowałam kłamstw. Przynajmniej nie takich, które mogą z łatwością złamać komuś życie…

-Każdy kłamie…- bąknął, odwracając ode mnie wzrok. Przesłyszałam się? Może to wszystko tylko mi się śniło? Nie, to była jawa… Brudna, szara rzeczywistość, której szczerze nienawidziłam w tej chwili… Czułam to, co Michi. A on czuł nienawiść… Ta przypadłość nadal we mnie tkwiła.

-Ten, kto podąża za tłumem, zazwyczaj nie dojdzie dalej, niż tłum…- wypowiedziałam cicho myśli, które krążyły wokół mojej głowy.- Tylko samotne wilki mają szansę znaleźć się tam, gdzie jeszcze nikt nigdy nie był, a o to właśnie chodzi w życiu…

-No tak…- przytaknął, zagłębiając się w wewnętrznych refleksjach.- Od zawsze powtarzałaś mi, że nie sztuką jest iść drogą, którą idą wszyscy, tylko samemu wytyczać sobie nowe szlaki…- pamiętał… Nigdy nie pomyślałabym, że byłby w stanie zapamiętać to, co tyle razy ćwierkotałam mu nad uchem. A udawał, że nie słucha…

-Tak naprawdę w swoim życiu najcięższe walki toczymy sami ze sobą- powiedziałam wzruszona, uśmiechając się subtelnie.- Walczymy ze słabościami, lenistwem czy nawet brakiem odwagi. Teraz twój czas, Michi. Ty musisz stawić czoła temu, co cię chyba przerosło… Wiedz tylko jedno… Nieważne jak wielkie błędy byś popełniał, ja przy tobie będę… Wiesz dlaczego? Bo jesteś moim przyjacielem i nie wyobrażam sobie bez ciebie życia…

~*~

Hejooo. ;* 
Teraz jestem ciekawa, co sądzicie na temat Erika. ;D 
Co uważacie? Może macie  ułożony już jakiś scenariusz na przyszłość? :D 
 Kocham Was! ;** ♥