Siedem

 ♫

„Nie rozcinaj tego,

co możesz rozplątać…”

M.H.

Może i faktycznie coś się kończy, by coś innego mogło od nowa zakiełkować. Przecież gdyby człowiek nie skończył jednego rozdziału, nie mógłby zacząć nowego. Nieustannie stałby w miejscu, tkwiąc w martwym punkcie. Życie człowieka bowiem nie polega na ciągłym zastoju. Wręcz przeciwnie. Życie gna przed siebie. Śmiało można rzec, że pędzi jak oszalałe. Problem jest tylko jeden. Dosyć znaczący… Gdy coś się skończy, czasem odbija się to na nas zbyt mocno. Potrąca naszą duszę, czyniąc z niej kalekę. Nie mamy wówczas nawet ochoty, by iść dalej i otworzyć jakikolwiek nowy rozdział. Osobiście, moje życie dzielę na dwie kategorie. Przed tym świństwem, które wywinąłem oraz zaraz po tym. Dwie ery, na które dzieli się moje życie. Tak już jest, jednak ja akurat byłem najmniejszym poszkodowanym. Owszem, nie miałem ochoty  iść do przodu. Ogólnie… absolutnie na nic nie miałem ochoty. Wszystko było bezbarwne, bezwartościowe, obojętne dla mnie. Dopiero potem jak spod ziemi wyłoniła się Jessi, która swą przyjaźnią potrafiła jakoś mnie zreperować. I wówczas spotkałem także Sarah. Właściwie, to dzięki Jessi się poznaliśmy. Otóż, ta Malutka wymyśliła, że potrzebne mi inne towarzystwo, dlatego wysłała mnie przymusem na jedno ze spotkań singli, które organizowane było w naszym mieście. Właśnie tam spotkałem Sarah. Sam nie wiem, kiedy zdążyła się do mnie wprowadzić, tym bardziej kiedy dojrzałem do decyzji o ślubie… To po prostu się działo. Życie leciało do przodu, nieumiejętnie mnie za sobą ciągnąc…

-Jakim cudem ty chcesz wziąć ślub bez świadka?!- krzyczałem, nie czując panowania nad swoim ciałem. Jak długo jej to zajmie, żeby zrozumieć, że ja nie zrezygnuję z przyjaźni z Jessi? Ile razy można kłócić się o to samo, do cholery?!

-Ona nie będzie świadkiem na moim ślubie, rozumiesz?!- również krzyczała, więc nie byłem tym najgorszym. Jej oczy wręcz pokrywały się ogniem. Nie rozumiałem w jaki sposób można było nienawidzić osoby, którą od zawsze była Jessi. Ciepłą, uśmiechniętą, pomocną…

-Przecież uzgadnialiśmy, że ja wybiorę jednego świadka, a ty drugiego- powtórzyłem kolejny raz, znużony z lekka konwersacją z szatynką. A miałem już taką głęboką nadzieję, że wreszcie zrozumiała i zaakceptowała niektóre fakty. Może ona lubiła się tak kłócić?

-Nie było mowy o Jessice.  Nie będzie jej na moim ślubie, słyszysz?- powiedziała nieco spokojniej, wciągając ze świstem powietrze w swe płuca. A myślałem, że wcześniej jedynie żartuje. Przecież to nielogiczne… Jak mogłem nie zaprosić na swój własny ślub najlepszej przyjaciółki? To nie jest głupie wyjście do warzywniaka. Będę się żenił! Czy naprawdę nie umiała tego po prostu zrozumieć? A jak już nie tego, to przynajmniej mnie…

-Ale będzie na moim!- ryknąłem donośnie.-Jeśli nie będzie Jessi na moim ślubie, ślubu także nie będzie!- czy ja w ogóle wiedziałem, co mówię? Chyba nie za bardzo… Pod skórą jedynie chowałem lęk, a i tak całemu światu próbowałem wmówić, że taki ze mnie twardziel… Chyba już sam przestałem w to wierzyć…

-Nie życzę sobie jej na moim ślubie! To ma być wyjątkowy dzień, ale bez niej! Nie chce jej!- w jaki sposób miałem być spokojny?  Nie dało się przejść obok tej nienawiści, którą Sarah żywiła do Jessi. Właściwie za co? Za to, że nawet dobrze jej nie znała? Za to, że tylko dzięki niej jeszcze trwałem w związku z Sarah? No za co należała się Jessi ta nienawiść?

-Idziemy w końcu czy nie?! Zawsze musisz robić problemy?!- znajdowałem się już na skraju wytrzymałości. Jak można było być tak nieufnym? Już nie chodzi mi tutaj o Jessi i stosunek Sarah, co do jej osoby. Najbardziej drażniła mnie ta nieufność. Ten fakt, że wszędzie widziała jedynie oszustwa, kłamstwa i zdrady…

-Mogę iść do Didla- usiadła manifestacyjnie na kanapie.- Ale do tamtej nie- znałem Sarah. Jak się na coś uparła, to już na dobre. Cóż, w tej kwestii jednak nie mogłem ulec. Każdej, ale nie tej…

-To pójdę sam, bo na moim ślubie Jessi na pewno będzie gościem. I to honorowym gościem- wycedziłem przez zęby, ujmując w swe dłonie białą kopertę i ostatecznie spełniając to, co zapowiedziałem wcześniej. Wyszedłem i ruszyłem w stronę mieszkania Dietharta, gdzie mieszkała Jessi. Co zastanę w domu, kiedy wrócę? Sam nie wiem, lecz obawiałem się tego, że nie będę miał do czego wracać…

„Chcieli być, ale nie są. Jutro też nie będą, nigdy, już na pewno...

Przeminęli, zagubili się, czasem tęsknią, skazani na przeszłość.

 Zapomniani, przez innych zakochanych,

 których sny spełniły się po prostu za nic.”

J.R.

-Dżess, muszę ci coś powiedzieć… Otóż, sprawy nieco się pokomplikowały… Nie, to bez sensu brzmi…- słyszałam, jak Thomas gaworzy sam do siebie. Prawdopodobnie coś ćwiczył. Coś, co chciał mi powiedzieć, ale co to mogło być? Zazwyczaj w filmach właśnie w ten sposób facet próbuje się przygotować do oświadczyn. W zasadzie… Nie, to niedorzeczne…

-Thomi, co chciałbyś mi powiedzieć?- co będę męczyła chłopaka? Biorąc go z zaskoczenia, już nie wywinie się od rozmowy ze mną. Wyrzuci to, co najwidoczniej sprawiło mu niemałą zgryzotę. Niech wyrzuci z siebie to, co go dręczy. Jestem pewna, że razem damy sobie ze wszystkim radę.

-Dżess?- drgnął, odwracając się szybko w moją stronę. Nie spodziewał się takiej zagrywki z mojej strony, stąd to drżenie rąk, prawda? Bo to akurat zaczęło mnie niepokoić…- Skąd taki pomysł? Nie… Nie mam ci nic do powiedzenia… Znaczy chyba mam… Albo to… Może mało istotne… Pójdę może pobiegać…

-Przecież możemy razem rozmawiać o wszystkim- chwyciłam go za rękę za co otrzymałam zakłopotane spojrzenie skoczka. A więc sprawa była poważna. Tylko czego dotyczyła?- I powtarzałam ci to za każdym razem… Od samego początku naszego związku ci to mówiłam. Jak mantrę powtarzałam, że musimy rozmawiać… Nie bać się tego.  Nie musisz się mnie obawiać- mówiłam łagodnie, kładąc dłoń na jego gorący policzek.

-Musimy się rozstać, Dżess- powiedział niemal ze łzami w oczach. Machinalnie, wyprostowałam się. Czy ja dobrze słyszałam? Rozstać? Dlaczego? Przecież było tak dobrze… Było wręcz wspaniale… Przynajmniej dla mnie…

-Ale dlaczego?- spytałam w końcu głośno. Może istniała jeszcze jakaś szansa? Skoro problem mógł leżeć we mnie, może byłabym w stanie jakoś wyeliminować go ze swojego życia. Związek składa się przecież z kompromisów…

-Popełniłem pewien błąd…- wydukał. Nerwowo bawił się swoimi palcami, nie patrząc na moją osobę. Denerwowało mnie to. Każdą prawdę wolałam usłyszeć, ale z jego spojrzenia. Wzrok mówił więcej niżeli usta… Nie zasłużyłam sobie na to, by powiedział wprost o tym, co tak naprawdę nakłoniło go do takiej decyzji? W końcu dotyczyła również bezpośrednio mnie i mojego życia.

-Do cholery jasnej, powiesz mi w końcu, co się stało?!- wyrwałam się nieoczekiwanie nawet dla siebie, będąc wystawiona na tę próbę. I ból… Bolało. Krzyczałam, bo bolało… Cholernie bolało. Serce? Nie, to chyba nie ono. Coś innego piekło od środka. Rozrywało mnie na pół…

-Dżess, ale spokojnie, dobrze?

-Jessica- powiedziałam ozięble, siadając naprzeciw Austriaka.- Dla ciebie Jessica- skoro jego czas dobiegł końca, również przestały mu przysługiwać różne prawa. Tym bardziej do przekształcania mojego imienia, do którego pasowało jedynie jedno zdrobnienie, które wydostawało się z wyjątkowych ust.

-Jesteś całkowitym przeciwieństwem Evy…- zaczął, powodując, że kolejna fala skrajnych uczuć zalała mnie od środka. A miałam znaleźć kogoś, kto będzie mnie kochał takiego, jaka jestem. Czy w dobrym, czy w złym nastroju. Jaka bym nie była. Właśnie z taką osobą według mnie warto byłoby być… To najlepsze, co człowiek może zyskać za życia…

-Co?- wykrztusiłam zaskoczona. Do czego on dążył? I znowu… Zabolało jeszcze bardziej… Jak można w takich chwilach wspominać o byłej? I wtedy wszystko zaczęło składać się w jedną, składną całość… Czyli Thomas miał się zastanowić nad powrotem do zielonookiej, tak? To była ta jej propozycja?- Właziła do łóżka każdemu, kogo napotkała na swojej drodze, a ty tak po prostu teraz sobie do niej wracasz?!

-Kocham ją…- wyjąkał. Czyli przejrzałam go… Rzucił mnie dla Evy… Znakomity wybór. Tylko gratulować… Upokorzenie… Smutek… Rozpacz… Zawód… Za dużo jak na jedno, ludzkie ciało. Zdecydowanie zbyt dużo…

-To samo mówiłeś jeszcze niedawno mnie…- powiedziałam łamiącym się głosem. Nie wiem dlaczego, lecz nagle przed oczyma przeleciały mi chwile, podczas których szeptał mi czułe słówka do ucha. Wówczas czułam, że jest mój… Myliłam się. On nigdy nie był mój… Za każdym razem wypowiadał słowa: „Kocham cię”, jednocześnie kłamiąc…

-Dżess, to nie tak…- zareagowałabym, by więcej razy w ten sposób do mnie nie mówił, lecz nie było sensu kolejny raz mu przerywać. Chciałam w końcu się dowiedzieć…- Wiedziałem o każdej zdradzie Evy… Ale… kochałem ją. Do tego czasu  ją kocham, a ty… Jesteś wspaniałą kobietą. Jesteś dobra, delikatna, silna, bo tak wiele zniosłaś, ale w niczym mi jej nie przypominasz… Absolutnie w niczym, dlatego tak naprawdę zdecydowałem się związać z tobą, bo sądziłem, że wówczas nie spotka mnie to samo, co w przypadku z Evą…

-Ale ty ją zbyt mocno kochasz…- dokończyłam za niego, nie czując nawet, kiedy spod moich powiek wydostały się pierwsze łzy.- Kochasz ją do tego stopnia, że nie umiesz żyć na co dzień bez niej w swoim życiu, a wiążąc się ze mną miałeś nadzieję, że unikniesz niepotrzebnego ryzyka, a z czasem przyzwyczaisz się nawet do mnie…- i skąd ja to znałam?  Czemu potrafiłam go tak doskonale zrozumieć? I jeszcze jedno pytanie… Czemu łzy z taką prędkością ściekały po moich policzkach?

-Nie chcę dla ciebie źle… Pomogłaś mi wszystko sobie poukładać… Przywróciłaś mojemu życiu ten sam stary bieg… Dzięki tobie znowu zacząłem lepiej skakać… Gdyby nie ty, nadal stałbym w miejscu. Byłaś dla mnie formą terapii…- ale nie byłam Evą. I stara prawda się sprawdziła… Wszyscy kiedyś nas skrzywdzą. Trzeba jedynie potrafić odróżnić ludzi, dla których warto cierpieć…- Wszystko sobie z czasem ułożysz… Zawsze będziesz mogła na mnie polegać…

-Co i tak nie zmienia faktu, że mnie oszukałeś!- krzyknęłam, gwałtownie zrywając się na równe nogi. Faktycznie… Teraz nic już nie miało znaczenia. Żadne piękne chwile, które razem spędziliśmy… Znowu się potwierdziło… Kolejny raz. Każdy jeden potrafi powiedzieć, że mu zależy, a mało kto potrafi to pokazać…

-Dżess, przepraszam cię...- wyszeptał, patrząc w moje zapłakane oczy. Ten ból kiedyś ustanie, prawda? To, co mnie ogarniało, niegdyś z perspektywy czasu wszystko będzie wyglądać inaczej… Mam na to szansę? Może nawet minione miłości, staną się  zwyczajnie błędami z przeszłości… Byleby tylko ten ból i ta beznadziejność wokół mnie minęła… Błagam…

-I co mi teraz powiesz?! Że co?!- krzyczałam nieopanowana.- Że może zostaniemy przyjaciółmi?! Że skoro raz byłam taka głupia, to może drugi raz okaże się podobnie?! Wykorzystałeś mnie, żeby poczuć się lepiej… Nigdy ci tego nie wybaczę! Nigdy, słyszysz mnie?!- wrzeszczałam, niezdarnie zabierając swoje rzeczy, które leżały w zasięgu mojego wzroku. Patrząc na niego ostatni raz, wybiegłam z pomieszczenia, lecz w pewnym momencie poczułam, że wpadłam na coś twardego. I co wtedy zobaczyłam? Jego oczy… Te same, które śniły mi się każdej nocy. Te same, które wraz ze mną się śmiały oraz razem ze mną płakały… Piękne, głębokie tęczówki, których koloru nigdy nie potrafiłam sprecyzować. I tym razem do ówczesnego bólu, doszły spryskane krwią duszy wspomnienia. I co? Kolejny błąd, który przypłaciłam jeszcze większym cierpieniem… Nie oddaliłam się natychmiastowo. Nie odbiegłam od nich bez żalu. Poszłam na niektóre ustępstwa. Dałam się w to wciągnąć. Nie uniknęłam bólu. Na tę chwilę już przestałam walczyć. Każda walka przecież ma swój koniec. I ja właśnie w tej chwili przestałam walczyć ze wspomnieniami oraz bólem, który mi dostarczały… Przestałam walczyć i bynajmniej nie z powodu dumy. Już najzwyczajniej nie miałam siły, by udawać. Siłować się ze łzami. Odsunęłam się od blondyna, który patrzył na mnie zaskoczonym i zaszokowanym wzrokiem, biegnąc dalej przed siebie. Na tę jedną chwilę chciałam żyć tylko dla siebie… Tylko… Nawet nie dla Michiego…

„Z uniesień pozostało mi uniesienie brwi.

 Ze wzruszeń - wzruszenie ramionami.”

M.H.

Kochała go… Kochała jego spojrzenie… Jego dotyk… Zapach… Głos… Ramiona… Ciało… Kochała jego. W całości, bezwarunkowo. Kochała miłością słodką, niewinną, która nie mogła być wykorzystywana przez nikogo… Kochała jego. A on… On to spieprzył… Zostawił ją. Dokładnie tak samo jak ja… Bałem się. Cholernie się bałem, a jej ból paraliżował mnie w najbardziej dotkliwy sposób. Obawiałem się, że teraz straci zaufanie do wszystkich wokół… Że nawet ja stanę się intruzem w jej życiu, w którym widzieć będzie jedynie potencjalnego kandydata do zawodu jej serca. Zaufanie do drugiego człowieka to jednak skomplikowana sprawa i tego nie można ukrywać. Zaufanie to nie tylko poczucie, że można komuś o wszystkim powiedzieć. Zaufanie to przede wszystkim przekonanie, że ta druga osoba nie zrobi krzywdy… A ja? Jaka była moja sytuacja? Beznadziejna.

-Dlaczego każdy chłopak, którego spotkam musi mnie ranić?- zaczęła, gdy usłyszała jak przekraczam próg jej mieszkania.-Dlaczego choć raz nie mogę być szczęśliwa? Dlaczego to zawsze ja muszę obrywać? No powiedz!- podniosła swój głos, a ja wśród nieprzeniknionych ciemności zdołałem jedynie zobaczyć na jej pliczkach błyszczące łzy.-Chciałabym mieć tylko kogoś, kto by mnie kochał i nie pozwolił, aby ktokolwiek inny mnie skrzywdził… Tak dużo wymagam?!- milczałem, analizując każde jej słowo, które było zagłuszane przez szloch. Usiadłem tuż obok niej na skórzanej kanapie w salonie, obejmując ją ramieniem. Sam nie wiem czy ja, czy ona bardziej nienawidziła na tę chwilę Dietharta…

-Jessi…- zacząłem, przełykając ogromnej wielkości gułę, która zalegała w moim gardle. Milczenie bywa czasem najbardziej raniące, a ja nie mogłem sobie pozwolić na przysporzenie jej jeszcze większego bólu… Nie ja i nie jej…- Teraz możesz jedynie zacisnąć zęby i podnieść głowę do góry. Takie rozstanie świadczy jedynie o tym, że istnieje na świecie ktoś, kto na ciebie zwyczajnie nie zasługuje. Ale ty musisz być silna, słyszysz?- ująłem jej twarz w dłonie, wycierając płynące łzy, które uwalniały się spod jej powiek.- Kiedy tak zrobisz, stwierdzisz w końcu, że człowiek uczy się na błędach i będzie tylko lepiej…- szeptałem, wtulając ją delikatnie do siebie. Nienawidziłem tej chwili, ale chyba tylko dlatego, że tak chorobliwie ją kochałem. To niesamowite trzymać jej drobne ciało w swoich ramionach. To tak, jakby zostać wybrańcem… Ktoś, kto dostał drugą szansę… której ostatecznie i tak nie może wykorzystać…

-Michi, proszę cię…- zaczęła ochrypłym głosem, co jedynie sprawiło, że mój uścisk nabrał na swej sile.-Proszę cię, przytul mnie jeszcze mocniej i powiedz, że jakoś damy rady i przetrwamy wszystko…- to mogło brzmieć dwuznacznie, lecz ufałem jej do tego stopnia, by wierzyć, że nie ma nic złego na myśli. Po prostu jeszcze mocniej wtuliłem ją do siebie, spełniając część jej prośby.

-Damy radę i razem przetrwamy wszystko…- wyszeptałem do jej ucha, czując jak jej dłonie zaciskają się na moich ramionach, mnąc moją koszulę. Obecności drugiego człowieka… To właśnie tego była spragniona najbardziej…

-Nienawidzę siebie samej…- powiedziała łamiącym się głosem, jednocześnie wbijając szpilę w moje serce. Co ona takiego powiedziała? Dlaczego? Przecież Jessi jest tak cudowną osobą…- To ze mną jest coś nie tak… Na to nie ma innego wytłumaczenia, że każdy kogo spotkam, tak samo szybko ucieka… Nienawidzę tego czegoś w sobie…

-Jeśli chcesz, aby ktokolwiek cię pokochał, najpierw ty sama musisz pokochać siebie- powiedziałem z przekonaniem.- Bo jak możesz wymagać od kogoś, by kochali osobę, której ty sama nie lubisz, Jessi?- uniosłem jej podbródek, patrząc ckliwie w jej pokryte mgłą oczy. I chwila ta trwała… Tak długo, a zarazem wszystko toczyło się tak szybko… W zasadzie sam nie zauważyłem, kiedy moje usta połączyły się w delikatnym i subtelnym pocałunku z ustami Jessi. Wówczas stała się magia… Inaczej nie mogłem tego określić. Przy niej miałem okazję doświadczyć czegoś niesamowitego… Czegoś, co tak długo mnie omijało z powodu własnej głupoty i tego, że byłem tak okropnym tchórzem…

-Dziś chciałem cię już oficjalnie zaprosić na ślub…- wydukałem po chwili, odsuwając się od niebieskookiej na znaczącą odległość. To ja doprowadziłem do tej sytuacji… To przeze mnie połączyliśmy się w pocałunku… Mój błąd… To ja powinienem się pilnować. To ja miałem za zadanie pilnować Jessi, która opadła z sił. Jednakże… Najpiękniejszy błąd w moim życiu i co do tego nie potrafiłem mieć nawet najmniejszych wątpliwości.

-A gdzie Sarah?- wykrztusiła, oniemiała jeszcze do tego czasu po tym, co przed momentem miało miejsce. Tak bardzo chciałem tego żałować… Chciałem, ale nie umiałem… Paradoksalnie…- A no tak…- przytaknęła, słysząc z mojej strony jedynie martwą ciszę. Miałem w tej chwili dokładać jej kolejnego klina? Nie, nie w tym rzecz.-Może ja nie powinnam w ogóle być obecna na ceremonii? To dzień Sarah i twój… To wy jesteście najważniejsi…

-Przestań. Nie wyobrażam sobie, że mogłoby cię tam nie być…- rzekłem pewny swego, lecz zarazem zastanawiając się nad tym, co czekać będzie na mnie po powrocie do domu… Naraziłem się Sarah i tego nie dało się ukryć…

-Będę tam sama…- powiedziała z zadumą, patrząc tępo przed siebie. Łzy w dalszym ciągu ściekały po jej policzkach. Nikt nie wie jaką miałem ochotę, by przytulić ją kolejny raz i otrzeć kciukiem łzy, które wisiały na koniuszkach jej rzęs… Pragnąłem tego, lecz wolałem niespełnienie, niżeli kolejne zachwianie jej poukładanego świata, przynajmniej z moją osobą w tle.

-Będziesz ze mną- odpowiedziałem bez zastanowienia. Sam nie wiem, co to dokładnie było… Przyzwyczajenie, że gdzie ona, tam ja?

-Ty będziesz z Sarah…- wytknęła zniesmaczona, nawet na mnie nie patrząc. 

~*~

Witam! ;*

Na początku, chciałam Wam z całego serducha podziękować za okazane mi wsparcie. Jesteście niesamowite, kocham Was!

I co? I postanowiłam ciut nagiąć te ich zasady „przyjaźni” i podarować naszym bohaterom ciut czułości hehe :D Ale zapewniam Was, że dopiero początek. Początek czego? Kłopotów. Jakich? Och, tego niestety nie mogę zdradzić. :D

A teraz druga sprawa… Ślubu Michiego oraz Sarah możecie upatrywać dopiero za dwa tygodnie, ponieważ wyjeżdżam do Niemiec, a tam nie jestem pewna czy będę miała czas cokolwiek dodać. ;))
Dlatego też, Was prosiłabym również, abyście o każdej nowości w Was informowały mnie w zakładce Spam, żebym potem mogła jakoś to wszystko ogarnąć, niczego nie pomijając. ^^

Bis bald! ;*