Osiem

♫ 

„Spróbuj choć raz odsłonić twarz i spojrzeć prosto w słońce.

Zachwycić się po prostu tak i wzruszyć jak najmocniej.

Nie bój się bać, jak chcesz to płacz i szukaj wiatru w polu.

Pocałuj noc, najwyższą z gwiazd.

Zapomnij się i tańcz.”

M.H.

I stoję. I czuję się jak ostatni idiota. I czekam, mimo że sam dokładnie nie wiem na co. Rozglądam się wokół siebie. Ludzie. Znam ich chociaż? W połowie. Denerwują mnie i ciągle się na mnie gapią i rejestrują każdy mój ruch. Nie mogę złapać oddechu. Co ja właściwie robię? A no tak. Czekam. Czekam aż zza kotary wyłoni się pewna kobieta w śnieżnobiałej sukni. Pewna kobieta… Tutaj strzeliłem w samą dziesiątkę. Czekałem na kobietę, z którą zaraz się ożenię. A czy ja w ogóle tego chciałem? No raczej… Przecież gdybym nie chciał, to bym się w ogóle nie oświadczał, nie? A może… Nie! Cholera jasna, wybrałem sobie odpowiednie miejsce na wątpliwości. Koniec z tym. Chcę tego. Chcę tego ślubu… To rozglądam się dalej… Ci ludzie w dalszym ciągu na mnie patrzą. I grają mi tym solidnie na nerwach… I kwiaty… Wszędzie herbaciane róże. Nie lubię herbacianych róż i one również działają mi na nerwy. Cóż…  Rozglądam się dalej i widzę coś, co od razu zwróciło moją uwagę. Właściwie, był to ktoś. Uśmiechała się do mnie beztrosko, co ostatecznie i mnie skłoniło do kwaśnego uśmiechu. Wyglądała cudownie. Można powiedzieć, że magicznie, a jej urok ogarnął mnie zewsząd. Błękitna sukienka przed kolano dokładnie podkreślała kolor jej tęczówek. Starannie upięte włosy, skąd i tak zdołał się wydostać jeden niesforny kosmyk włosów, który opadał na jej zaróżowiały policzek. Wyglądała pięknie. Nie potrafiłem znaleźć innego określenia, lecz wydawało mi się, że również to najlepiej odzwierciedlało moje myśli. A jej oczy… Głębokie i pełne emocji. Zupełnie tak, jakby to wszystko przeżywała ze mną. Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej, tym razem adresując swój uśmiech do jej tęczówek. Zaraz… Co to w ogóle za poruszenie wokół mnie? Zdezorientowanie rozglądam się wokół siebie. I ta melodia, która jest wszędzie… A, no tak. Zaczęło się. Zatem otrząsnąłem się i kieruję swój wzrok w stronę uśmiechniętej Sarah. Analizuję ją od stóp do głów i co stwierdzam? Nie wiem dlaczego, ale wolę ją w rozciągniętym dresie. Cóż, nie każdemu pasuje biała sukienka. A na głowie ma toczek… Kolejna rzecz, która nie do końca mi się podoba. Wolałbym, żeby miała welon albo po prostu kwiaty we włosach, jak… nie… Błagam, chociaż w takiej chwili mógłbym nie wspominać o Jessi? Dlatego też, uniosłem kąciki swoich ust ku górze, by nie dać nic po sobie znać. Stanęła naprzeciw mnie i co znowu rzuciło mi się w oczy? Jej miłość…

-Ja Michael biorę ciebie Sarah za żonę i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to że cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci.

 

„To przykre, że najpiękniejsze słowa padają,

gdy trzeba odejść.”

J.R.

Każdy wie, że nie kocha się za urodę, bo to rzecz ulotna, która szybko przemija, a miłość nie jest przecież czymś, co trwa przez krótki okres czasu, a potem najzwyczajniej się wyczerpie. Znałam też przypadki, które kochały za piękne, lśniące włosy bądź za zadziorny charakter. Nic bardziej zgubnego… Włosy posiwieją, a charakter zawsze może się zmienić… Można kochać jedynie za oczy, jeśli serce i dusza to dla nas za mało. Mówi tak wiele osób, w wielu miejscach można spotkać się z takim stwierdzeniem i wiecie co? Ci wszyscy ludzie mają rację. Oczy drzwiami do duszy, jak głosi stare powiedzenie. Już od dawna zastanawiało mnie w czym zakochał się Michi. Do tej pory nie wiem i znając życie nigdy nie znajdę odwagi na to, by go o to zapytać. Dobra, wiem że nie powinnam się go obawiać, ale chyba najbardziej bałam się prawdy, która wydostałaby się z jego ust. Ale ufałam mu… Wierzyłam, że podjął właściwą decyzję… Że będzie w końcu szczęśliwy przy boku kogoś, kogo kocha… Bo to jest najważniejsze, prawda?

-Rozchmurz się- powiedziałam, gdy kołysaliśmy się w rytm stosunkowo wolnej piosenki. Wbrew sobie uśmiechałam się do niego, by również Michiego zarazić swoim uśmiechem. Całą ceremonię ślubną wydawał mi się być jakiś przygnębiony…  Może to stres?- Teraz jest twoje wesele! I człowieku, no! Rozluźnij się! To, co pokazujesz nie można nazwać tańcem!

-Nie słyszałaś o tym, że należy uważać jak się tańczy, bo życiowy parkiet bywa śliski?- patrzyłam na niego bezsilnym wzrokiem, co do postawy jaką prezentował. Czy naprawdę nie mógłby w końcu odrzucić tego wszystko w kąt i po prostu dobrze się bawić?

-Nie filozofuj mi tutaj- bąknęłam sztucznie urażona, dostrzegając za plecami Michaela postać, która uważnie lustrowała nasz taniec. No tak… Teraz dokładnie przypomniało mi się to, co obiecałam jeszcze kiedyś Michiemu...- Miłość to wspólna droga przez życie, a ty teraz zobowiązałeś się iść z Sarah, nie poddając się. Każdego dnia musisz pokonywać kolejne odcinki drogi z uśmiechem na ustach, więc z łaski swojej proszę cię o taki szeroki uśmiech.

-I kto tutaj filozofuje?- najeżył się, ale z uśmiechem na ustach.- Mimo to… Posłuchaj mnie teraz uważnie, Jessi- przytaknęłam głowę na znak, że jestem gotowa wysłuchać monologu blondyna.- Trzeba panować nad swoimi emocjami.

-Człowiek, który uważa, że potrafi panować nad swoimi uczuciami i emocjami oznacza, że nigdy nie doświadczył ich w pełnym wymiarze- oznajmiłam pewna swego, po krótkim wywodzie ze strony Michaela.

-Sądzisz, że wystarczę jej na całe życie?- spytał niespodziewanie, co spowodowało, że omal nie upadłam na posadzkę. Patrzyłam na niego okrągłymi ze zdziwienia oczyma, czując w sobie wewnętrzną falę… Właściwie, sama nie mam pojęcia czego. To coś jakby złość pomieszana z rozpaczą, lecz ze znaczącym pierwiastkiem radości, którą musiałam okazywać na zewnątrz…

-Michi…- westchnęłam, delikatnie gładząc jego ramię. Jak on w ogóle mógł o coś takiego zapytać? Przecież odpowiedź jest tylko jedna…- Cały świat będzie jeszcze zazdrościł Sarah, że ma właśnie ciebie…- dodałam, ocierając łzę wzruszenia, która spływała po moim policzku.

-A jak długo będę musiał czekać na taniec z tobą w roli Panny Młodej?- kolejne pytanie z jego ust, które przysporzyło mi tak wiele trudności… Miłość… Czy ja w ogóle na coś takiego zasługiwałam? Najwidoczniej nie, skoro każdego kogo kochałam, odchodził…

-Nie jest sztuką się zakochać, Michi…- zaczęłam, tępo patrząc w sylwetkę, której czekoladowe tęczówki w dalszym ciągu przypatrywały nam się z daleka.- Sztuką jest przestać kochać, gdy serce nadal pragnie, a rozsądek i rzeczywistość stara się przekazać coś innego…- bo czy nie właśnie taka była prawda?

-Jessi, to już czas- zatrzymał się nagle, patrząc na mnie tymi swoimi oczkami. I jak ja miałam cokolwiek załatwić, kiedy przed czymś tak istotnym, on obdarowywał mnie takim spojrzeniem?

-Boję się…- jęknęłam, patrząc na tego samego mężczyznę, który zwracał swoją osobą moją uwagę.-Chyba jednak nie jestem na to gotowa… Mięczak ze mnie i tyle…

-Jessi, trzeba wszystko uporządkować- zagrzmiał, lecz z wyczuwalną łagodnością.-Musisz się w końcu zdecydować, czego tak naprawdę chcesz się trzymać w życiu. Musisz mieć poczucie tego, co trwa, a co już dawno przeminęło. I nie powiem, że przydatne jest czasem ustalenie tego, czego nigdy nie było, aby wymazać z twojej pamięci to, co złe… A niektóre rzeczy, powiem wprost… Trzeba sobie odpuścić.

-I właśnie to chyba sobie odpuszczę- rzekłam, stawiając krok w przeciwną stronę, niżeli chciał tego Michi. Naprawdę mu zależało na tym, żebym wszystko dokładnie sobie wyjaśniła z Thomasem. Tylko teraz pozostaje pytanie: dlaczego?- Michi, on tutaj jest z Evą. Kocha ją, to co ja się będę mu z powrotem wcinać w życie? To nie ma nawet najmniejszego sensu…- mówiłam, gdy zatrzymał mnie blondyn.

-Idź i już przestań marudzić- szepnął na moje ucho, całując delikatnie moje czoło. No nie mógłby tak częściej? Od razu poczułam się jakbym dostała nowej dawki energii.- I pamiętaj… Być silnym, jest równoznaczne z potrafieniem wybaczyć…- dokończył na odchodne, zostawiając mnie oko w oko z byłym partnerem.

-Cześć…- zapiałam ochryple, próbując wysilić się nawet na najmniejszy cień uśmiechu na swej twarzy. Czułam jak moje ciało drży bez mojego pozwolenia. Czułam, że głos zaraz będzie się łamać. Czułam przede wszystkim, że to nie będzie łatwa rozmowa…

-Dżess, ja nie wiem w jaki sposób mam cię jeszcze przepraszać…- zaczął, lecz nie zamierzałam mu pozwolić dokończyć. To mój monolog miał być tym, który miał wszystko zapoczątkować oraz skończyć tak, jak należało to zrobić już za pierwszym razem.

-Nie oczekuję przeprosin- przerwałam szybko.- Sądzę, że nikt nie może cię lepiej zrozumieć ode mnie, jeśli chodzi o takie miłości z przeszłości. Paradoks, nie uważasz?- zadumałam się na krótką chwilę.- Powiem więcej… Długo nad tym wszystkim myślałam i zrozumiałam to, czym się kierowałeś- bo kierowałam się tym samym… Cóż, ale tego już nie zamierzałam powiedzieć głośno.- Ja nie mam ci niczego za złe. Dziękuję ci jedynie za piękne chwile- uśmiechnęłam się subtelnie.- Ale… Mam nadzieję, że ty również wybaczysz mi te wszystkie kłótnie, które pierwsza wszczynałam… I moje zachowanie, kiedy definitywnie się rozstaliśmy… Przepraszam cię- spojrzałam na niego zamglonym wzrokiem.

-Nie ma o czym mówić- powiedział lekko zszokowany. Zaśmiałam się. Nie spodziewał się, że mam tak ludzkie serce, prawda?

-To co?- westchnęłam z ulgą, nadal goszcząc uśmiech na twarzy.- Uścisk? Oczywiście taki przyjacielski- przypomniałam, mrugając w jego stronę. Nawet nie zorientowałam się, kiedy moje ciało zostało zamknięte w żelaznym uścisku Austriaka. Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej. Lubiłam od zawsze to, jak potrafił odgonić złe chmury znad głowy samym swym uściskiem.

-Skarbie, Stefan prosił cię, abyś do niego już dołączył. Już czas na niespodziankę dla Michaela, którą przygotowaliście- usłyszeliśmy w pewnym momencie. Głos z moich koszmarów. O, tak… Ten sam. Z chrypką. Wydawałoby się, że charyzmatyczny oraz drapieżny, ale dla mnie jakoś taki nie był. Bardziej przypominał mi skrzeczenie ropuchy, niżeli uwodzicielski głosik.

-Tak, już idę…- Thomas musnął delikatnie jej policzek, lecz ona ani razu na niego nie spojrzała. Cały czas patrzyła jedynie na mnie. I to nie tak zwyczajnie… Miała coś w swoim spojrzeniu. Sama nie umiałam tego nazwać, lecz przeraziłam się z lekka.

-Powodzenia- powiedziałam w stronę Dietharta, który wysłał mi ostatni uśmiech na pożegnanie. Całkiem niezły byłby z niego przyjaciel… Nie! Stop! Ja jestem naprawdę jakaś nienormalna. Czy każdego byłego faceta będę sobie upatrywać jako przyjaciela?

-Sprytnie…- zaskrzeczała nad moim uchem Eva, nadal obrzucając mnie tym samym wzrokiem. Chciałam choć trochę się do niej przekonać. Bez szaleństwa, ale tak, by patrzeć na nią nieco łaskawszym okiem, chociażby ze względu na Thoma, ale najzwyczajniej nie dało rady…

-A tobie znowu o co chodzi?- bąknęłam, nawiązując z blondynką kontakt wzrokowy. Wstyd się przyznać, ale zaczęłam grać w jej grę. Nigdy czegoś takiego nie robiłam. Nawet nie myślałam o tym, by odpłacać się pięknym za nadobne.

-O to samo, co i mnie- wówczas moje zdziwienie nie znało końca. Przed moimi oczami jak spod ziemi wyłoniła się Sarah, której wyraz twarzy był bardzo podobny do tego, który na swojej twarzy gościła Eva. Nic nie rozumiałam… Zgłupiałam w tym momencie, bo o co może im chodzić?- Masz się odczepić w końcu od Michaela i Thomasa, rozumiesz?!- krzyknęła, co jakże mi się nie spodobało.

-Spokojnie, Sarah- odezwała się Eva, która tym razem zbliżyła się nieco bliżej mojej osoby. Nie miałam pojęcia, co teraz zamierza zrobić. Istniało w końcu tak wiele możliwości. Na przykład mogła mi wydrapać oczy tymi swoimi szponami albo ogłuszyć swoim skrzeczącym głosem. Nic nie było wykluczone…- Dobrowolnie tego nie zrobi, tego możemy być pewne…

-Nie mogłybyście od razu przejść do sedna?- zapytałam znużona, lekko podirytowana gierką, którą zapoczątkowały dziewczyny. Ileż można grać w podchody? Nie warto tracić na coś takiego czasu…

-Sprawa wygląda tak, Maleńka…- no i jak ja miałam być spokojna?!- Masz dosyć znanego braciszka, czyż nie?- dopytywała blondynka, uśmiechając się przy tym złośliwie.

-A co ty masz do mojego brata?!- wyrwałam się natychmiastowo, czując, że fala złości i nienawiści zalewa mnie od środka. O co jej mogło chodzić? Nie… Właściwie, to o co im dwóm mogło chodzić? Sarah w końcu też była  w to wszystko wmieszana.

-Nie jest taki grzeczny, jakby mogło się każdemu wydawać…- powiedziała z intrygą w głosie blondynka, patrząc na mnie swymi zielonymi tęczówkami, które przepełnione były fałszem.

-A my mamy na to niezłe dowody- dodała Sarah, zakładając ręce na piersi. I wtedy już wiedziałam, od której strony chciały mnie podejść oraz w jaki sposób unicestwić. A ja? No czy ja miałam jakikolwiek wybór? Nie… Wiedziałam, czym zajmuje się mój brat. Znałam go na tyle, by wiedzieć, że nie jest święty. Wprost przeciwnie… A one… One nie żartowały… Miałam tylko jedno wyjście i taka była prawda… Wyjdę z bitwy przegrana, lecz tak naprawdę uratuje większość  potencjalnych ofiar, które ucierpiałyby podczas dalszej walki…

∞

Michi miał rację… Muszę wiedzieć, czego chcę się trzymać i w jaki sposób dokonywać tejże sztuki. Nieświadomie swoje życie podporządkowałam osobie, dla której praktycznie nic nie znaczę. To przykre, beznadziejne i żałosne dla mnie, lecz tak właśnie wyglądała moja rzeczywistość. Trwałam w bezruchu, dusząc się ciągle w tym samym powietrzu. To nie mogło dłużej trwać. I tak ciągnęło się zbyt długo, zaczynając mnie wyniszczać. Chciałam wreszcie z tym skończyć… W końcu zacząć coś całkowicie nowego od podstaw. Coś, co będzie tylko moje. Tak, by życie znowu nabrało nowego smaku. Bym mogła mówić to, co myślę. Bym mogła robić to, na co mam ochotę, a przy okazji nigdy nie oglądać się za siebie oraz nie żałować tego, co robię. Pragnęłam w końcu korzystać w pełni z życia, co i tak równoznaczne było z tym, by robić to w taki sposób, aby nikt przez mą wolność nie cierpiał…

-Cholerna sekretarka- mówiłam do telefonu, gdy po raz enty próbowałam dodzwonić się do Michiego. Cóż, nie dziwię mu się, że nie odbierał. W zasadzie, to był w podróży poślubnej. Mogę się założyć, że ma teraz o wiele lepszych zajęć, niżeli rozmowa ze mną. Muszę się zatem streścić tak, by w jednym słowie przekazać mu to, co najważniejsze.- Przemyślałam to wszystko. Wyjeżdżam. 

~*~

Wróciłam!  Tęskniłyście? ;* 
Jak obiecałam, tak jestem, a razem ze mną świeżutka i jeszcze gorąca ósemka. 
Co sądzicie?
Piszcie! Jestem niezwykle głodna Waszych opinii, zwłaszcza po takiej przerwie! ;*
Buziole. ;*